Tíminn Sunnudagsblað - 16.06.1963, Blaðsíða 5

sagði, að ég væri Kristsmunkur. —
Ég skildi strax ,að ofsækjandinn
hafð'i komið upp um mig, og sagði
að ég vildi vera fullkomlega hrein-
skilinn og svara greinilega öllum
spurningum, sem vörðuðu mig sjálf
an ,en ég bætti þvi við, að ég
myndi ekki seg a neitt, sem gæti
komið öðrrm í koll. Ég sagði þeim
nafn mitt og atvinnu, sagðist
vera Kristsmunkur, þótt ég verð-
skuldaði ekki að vera það.
„Hverjir sendu yður hingað?"
spurðu þeir
„Yfirmenn Reglunnar“.
„Hvers vegna?“
„Til þess að flytja reikandi sálir
aftur til skapara síns“.
„Nei, þér voruð sendur til að
draga fólk frá trúnaði við drottn-
inguna á vald páfans og til að hafa
arskipti af málefnum rikisins".
„Hvað málefnum ríkisins viðkem-
ur“, svaraði ég, „þá koma þau okk-
ur ekki við, og okkur er bannað að
skipta okkur af stjórnmálum. —
Þetta bann gildir. fyrir alla Jesúíta,
og auk þess er sérstakt bann í regl
um þeim, sem Feðrunum í trúboð-
inu hér eru settar. Hvað viðvíkur
þegnskapnum til drottningarinnar
og til páfans, þá njóta bæði þegn-
skapar okkar, og það veldur ekki
árekstrum. Saga Englands og allra
annarra kristinna landa sýnir
það“.
Þeir héldu áfram:
„Hve lengi hafið þér starfað sem
prestur í þessu landi?“
„Nálægt sex ár“.
„Hvernig komuð þér inn í land-
ið? Og hvar? Hjá hverjum hafið
þér búið, síðan þér komuð?“
Ég svaraði og sagðist ekki geta
svarað þessum spurningum með
góðri samvizku, sízt síðustu spurn
ingunni.
„Það myndi blanda öðrum í mál-
ið“, benti ég þeim á, „svo að ég
vona að þér afsakið mig, þótt ég
láti ekki að vilja yðar í þessu".
En þeir héldu því fram, að það
væri einmitt um þessi atriði, sem
þeir vildu fá upplýsingar, og þeir
skipuðu mér að svara í nafni
drottningarinnar.
Ég svaraði:
„Ég heiðra drottninguna og vil
hlýðnast henni og yður í öllu því,
sem löglegt er. En um þetta atrioi
verðið þér að hafa mig afsakaðan
Ef ég nefni einhvern, sem hefur
hýst mig, eða get einhvers heimilis,
þar sem ég hef fengið griðastað
myndi saklaust fólk líða fyrir þá
góðvild, sem það hefur sýnt mér.
Slík eru lög yðar, en ég myndi
vinna gegn góðvilja og réttlæti, og
það munuð þér aldrei geta talið
mig á að gera“.
„Ef þér viljið ekki svara, verðum
við að neyða yður til þess“, hreyttu
þeir út úr sér á móti.
„Við Guðs náð, það vona ég að
verði aldrei. Ég bið yður enn að
skilja það, sem ég segi. Ég mun
ekki svara spurningum yðar, hvorki
nú né nokkru sinni".
Þá gáfu þeir út skjal fyrir fang-
elsun minni og afhentu það of-
sækjendunum og skipuðu þeim að
færa mig til fangajsis. Þegar þeir
voru að halda á brott með mig,
kallaði sá, sem nú er ráðherra, á
eftir þeim:
„Sjáið um, að hann fái strangt
varðhald". (Það er venja þeirra við
svikara). „En segið fangavörðun-
um að fara vel með hann. Hann er
fyrirmaður".
Þessar voru hinar mannúðlegu
skipanir hans. En kannski hefur
yfirfangavörðurinn gefið önnur
fyrirmæli, þvi að þeir settu mig í
mjög óþægilegan klefa. Það var
örsmá þakkompa, sem ekkert var í
nema eitt flet, og veggir hennar
voru svo lágir, að ég gat hvergi
staðið uppréttur nema við fletið
Á klefanum var einn gluggi, sem
var alltaf opinn og hleypti ólofti
inn, og hvenær sem rigndi, varð
fletið gegndrepa. Dyrnar voru svo
lágar, að ég komst ekki inn um
þær uppréttur, og jafnvel, þegar
ég skreið á hnjánum varð ég að
beygja mig til að kcmast í gegn.
En þetta reyndist vera kostur, því
að þetta bægði frá dauninum frá
náðhúsinu við hliðina, og hann var
hreint ekki svo lítill. Það var eina
náðhúsið, sem fangar í þessum
hluta byggingarinnar höfðu, og fýl-
an þaðan hélt mér iðulega vakandi
eða vakti mig jafnvel upp.
í þessari kompu átti ég tvo eða
þrjá hljóðláta daga. Ég fann ekki
til neins sársauka, hugur minn var
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAB
533