Tíminn Sunnudagsblað - 25.08.1963, Blaðsíða 13

Ólafur seigi amaSist viS Bóiu-Hjálmari, kaupfélögunum og veSurfregnunum.
vísuðu mikið út, en fótleggir voru
bognir inn og virtist hann ganga á
jörkunum. Vel var hann farinn í and-
liti, og hefði vel mátt teljast fríður á
yngri árum. Bjartur yfirlitum og
fráneygur, enni hátt og bratt og mikil
hofmannavik til hársvarðar. Hamn
bar yfirvararskegg, Ijósjarpt á lit.
Skalla varðist hann alla tíð, en koll-
urinn hvítnaði með árum.
Hvort Ólafur hefur frá fyrstu tið
verið öðruvísi en annað f’ólk, eða
orðið það fyrir utanaðkomandi atvik,
veit eg ekki. Eg hef að sönnu heyrt,
að hann hafi snemma á ævinni gerzt
vonbiðill vissrar heimasætu þarna í
dölunum, en ekki hreppt hnossið, —
og aldrei borið sitt barr fullkomlega
eftir þau úrslit. Víst má þetta vera
satt, því mörg eru manna dæmin. —
Öðru sinni mun hann einnig hafa
ratað í ástarævintýri og jafnvel verið
kenndur krógi, sem hann gekkst þó
heldur seinlega við — og barnið mun
hafa dáið fljótlega.
Mér er ekki kunnugt um, að Ólafur
væri orðaður af kvenfólki í önnur
skipti.
En hvernig vai' Ólafur þá öðruvísi
en annað fólk? Því er ekki fljótsvar-
að. Oft lýsti hann öðrum monnum á
þá leið, að þeir væru „fálkalegir“.
Sjál.fum verður honum naumast bet-
ur lýst með öðru orði.. Hann var
fálkalegur, ör í öllum hreyfingum,
augun síflöktandi og höfuðið á sífelld-
um erli. Málandi hans var hraður og
rómurinn nokkuð hávær, — og allir
voru taktar hans sérkennilegir og
málflutningur hans öfgakenndur, þeg-
ar hann skeggræddi eða rökræddi um
menn og málefni. Hann var kátlegur
í háttum og tali, og ólíikur öllum öðr-
um, án þess þó að vera fíflalegur, —
því fífl var Ólafur Bjarnason ekki —
langt í frá. Þægilegur var hann jafn-
an í umgengni ,og reiddist ekki, þótt
stæl't væri vi'ð hann um eitthvað, sem
honum virtist vera hita og hjartans
mál.
Ólafur hlaut kenningarnafn, og var
kallaður Ólafur seigi. Það var dregið
af því orðatiltækí hans að segja, að
þessi eða hinn, sem hann talaði um,
væri seigur. „Hann er seigur sá“,
sagði hann oft. í heimasveitinni og
næsta nágrenni festist þó þetta auk-
nefni aldrei við hann, en ég heyri, að
það hefur fengið hefð í sveitum
vestan Blöndu, þar sem Ólafur dvald-
ist nokkuð.
Ólafur hafði sérstaklega gott minni
fram á efstu ár. Hann las alltaf mikið
og var fljótur með hverja bók, sem
hann komst yfir. Þó átti hann létt
með að segja kjarna sögunnar, eftir
á. Það var eins og hann myndi allar
bælkur, sem hann hafði lesið frá
blautu barnsbeini. Þegar hann las að-
efins fyrir sjálfan sig, vildi hann
helzt lesa hálf-upphótt og þannig las
hann heilu tímana. Annað veifið gat
hann ekki stillt sig um að skjóta
inn at'hugasemdum viðvíkjandi efn-
inu, og oft bar við, að fólk, sem í
námunda var, hrökk hastarlega við,
þegar Ólafur kvað upp úr eitthvað á
þessa leið: „Helvízkur þrællinn, sá er
ögn vitlaus núna, — eða finnst þér
það ekki? Jú, jú, alveg kolvitlaus,
bölvaður kjóanefurinn. Það er ekki
gaman að vitleysunni, nei, nei, — eða
finnst þér það?“
Hann var góður lesari og mun oft
hafa lesið upphátt fyrir heimilisfólk á
vökunni, en ekki sleppti hann inn-
skotum sínum að heldur. Eg þykist
vita, að hann hafi gert þetta til gam-
ans, því margir gátu ekki á sér setið
og skelltu upp úr, þegar karlinn gerði
sínar sérstæð'u og meinlegu athuga-
semdir. A. m. k. hafði eg gaman af
að ýta undir, hvag þetta snerti —
og oft bar það góðan árangur.
Ólafur kunni ógrynnin öll af sög-
um og ævintýrum, og stundum var
hann fenginn til að segja sögur á
skemmtunum. Hann sagði skýrt og
ski'lmerkilega frá og réð yfir þrótt-
miklu málfari, sem féll vel að efninu,
en gaman hafði hann af að lauma
inn í frásögn sína skringilegum upp-
hrópunum.
Hann réð yfir liðugum talanda og1’
gat orðið mjög mælskur ef hann
varði mál sitt í kappræðum, sem oft
kom fyrir. Skoðanir hans á hlutunum
fóru ekki allténd í gamla farvegi eða
að óskum og hyggju viðmælanda.
Nei, ónei. Ólafur hafði jafnan nokkra-
sérstöðu, og beygði ógjarnan af þótt
við ofurefli sýndist að etja og mál-
staðurinn hæpinn frá hans hendi. Var
orð- og rökfimi hans næsta undra-
verð, þegar sá gállinn var á honum,
og þýddi lítt að malda í móinn. Nokk-
uð var þó málflutningur hans öfga-
kenndur með sprettum.
Eg man sérstaklega eftir þremur
málefnum, sem hann lagði sérstakt
kapp á að andmæla og niðra, en þau
voru: Bólu-Hjálmar, kaupfélög og veð
urfregnir útvarpsins.
Hann var mjög ákveðinn andmæl-
andi og andstæðingur Bólu-Hjálmars.
Sagði hann hið versta leirskáld og
bögubósa, sem aldrei hefði gert ær-
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
685