Tíminn Sunnudagsblað - 25.08.1963, Blaðsíða 20

úr virkisskurðinum, var þorpið fyrir
neðan hana horfið inn í skugga álm-
trjánna, og um það bil, er hún var
komin niður brekkuna og komst á
veginn, voru síðustu fölu ljósrákirnar
í vestrinu að hverfa í sorta storm
þrútins himins.
Hún var gripin emstæðingsskap og
þreytu eftir hina löngu einmanalegu
leiðslu. Hún hélt dauðahaldi í Jim og
reyndi að halda honum hjá sér leng.
ur, en hann hvarf henni. Hugur henn-
ar var of þróttlítill til að halda hon-
um föstum, athygli hennar of dreifð,
vegna þess að hún varg að gæta sín
að lenda ekki út af veginum í myrkr-
inu. Ef aðeins væri einhver, sem vissi,
einhver, sem kæmi á móti henni
núna, eftir dimmum veginum og kall-
aði til hennar um leið og hann færi
fram hjá: „Gott kvöld, frú Ansell'*.
Þessi fáu, stuttu orð myndu nægja til
þess að gera lengri samveru þeirra
Jims mögulega.
En vegurinn var mannlaus, og um
leið og hún sneri inn í þorpið, byrj-
uðu fyrstu stóru regndroparnir að
falla.
Þegar hún kom inn í veitingahúsið,
heilsaði rödd eiginmannsins henni:
„Tveir herrar biða eftir tei, Mary. Ég
hefi sett ketilinn yfir eldinn og boðið
þeim sæti við arininn í setustofunni".
Ungu mennirnir tveir höfðu gengið
allan daginn. Þeir höfðu fengið sér
öl, brauð og ost til hádegisverðar í
veitingahúsi í tólf mílna fjarlægð og
vonazt eftir að finna annað veitinga.
hús i dalverpi, sem þeir höfðu komið
í síðla dags. En þar var ekkert veit-
ingahús, og þegar þeir höfðu spurt,
hvar næsta veitingahús væri, hafði
þeim verið visað til Netherhinton,
sem var í fjögurra mílna fjarlægð.
Nú sátu þeir þreyttir en ánægðir í
litlu setustofunni í Gullna Ljóninu,
sinn hvoru megin við arininn, teygðu
fæturna í áttina að ylnum og biðu
eftir teinu, sem þeir höfðu beðið um.
Þegar sá, sem var rösklegri þeirra
tveggja, hafði lokið við sígarettu,
stóð hann upp af stólnum og fór að
spígspora um herbergið með hend-
urnar í vösunum á stuttbuxunum
sínum, og athugaði myndirnar á veggj
unum. Er hann kom að bókahillunni,
kallaði hann til félaga síns: „Veiztu
hvað, Guy, hér eru „The Return of
the Native“, og „Jude“, og „Lorna
Doone“, og Biblían og „Pickwick“
Ekki svo afleitt safn fyrir veitinga-
hús í smáþorpi".
Hann tók niður „Jude the Obs-
cure“, opnaði bókina og las: „Mary
Ansell, 1919“. „Pickwick“ bar sama
nafn, en þá var hann ónáðaður, því
að dyrnar voru opnaðar. Horuð kona
færi þeim teið á bakka. Ungi maður-
inn, sem gripinn var með „Pickwick"
í höndunum, ávarpaði hana: „Ég hefi
fundið hér ágætis safn af bókum“,
sagði hann. „Eigið þér þær?“
Fölu, rauðbryddu augun litu í augu
hans. „Já, herra“, sagði hún, með
sinni þreytulegu, hljómlausu rödd,
,ég á þær allar“
Hún setti teið á borðið. „Hringið
bara bjöllunni, ef ykkur vantar eitt-
hvað herrar mínir“, sagði hún og
hvarf hl'jóðlega á brott.
Þeir þökkuðu henni fyrir, og hinn
ungi maðurinn stóð nú upp úr sæti
sínu og gekk þangað, sem vinur hans
stóð. „Hvað er þetta?“, sagði hann og
laut áfram til þess að skoða heiðurs-
skjal Jims.
„Einhver veslings maður, scm
hefir fallið í stríðinu“, sagði sá, er
fyrr stóð upp ,og hann las: „Lance-
corporal James Ansell“.
„Sonur hennar, býst ég við“, sagði
hinn um leið og þeir settust niður til
að drekka teið.
Þegar þeir höfðu lokið því, hringdu
þeir og báðu um reikninginn, og þunn
leita konan kom aftur.
Þeir spurðu, hversu langt væri til
Wareham.
Sex milur, sagði hún þeim, og bætti
við, að eftir 20 mínútur færi þangað
strætisvagn ,ef þeir væru þreyttir af
göngunni.
BoSorSiS hljóSar ekki
Einu sin.’ii, þegar prestur var að
spyrja börn, var meðal þeirra dreng-
ur, sem þóttl fremur fákænn. Spurði
prestur hann ba svohljóðandi: „Hvern
ig hljóðar nú þriðja boðorðið, Guð-
mundur m>nn?“
„Ha — hljéðar það? Ég hef aldrei
heyrt það hljóða“, svaraði strákur.
Betra aS hafa mjólk meS
Prestur var að spyrja dreng út úr
og rak drengmri í vörðurnar, en prest-
ur, sem var hið mesta góðmenni, byrj-
aði þá fyrir hann á ritningargreininni,
sem um var að ræða: „Ekki lifir mað-
urinn á einu saman brauði" —
„Nei — það er betra að hafa mjólk-
ina með“. gall drengur við.
Hve margar tennur
Prestur nokkur var að spyrja dreng,
sem ekki, gat svarað, og þótti presti
hann þunnur að vita ekki þetta. Þá
sagði drengur: „Það er nú líklega lít-
ill vandi að spyrja mann í þaula“!
„Heldurðu, að þú spyrjir mig í þaula“
sagði prestur stutt. „Má ég reyna?“
sagði strákur. Prestur leyfði það. —
„Hvernig er það, prestur góður, vitið
þér hvað margar tennur eru í stein-
bítshausnum?" spurði' strákur.
„Gott. Þá vildum við helzt mega
sitja hér þangað til hann kemur, ef
þér hafði ekki á móti því“.
„Gjörið svo vel, herra“, sagði hún,
án þess að líta upp frá bakkanum,
sem hún var að raða tebollunum á.
„Hún springur ekki úr fjöri þessi“,
sagði annar þeirra, um leið og þeir
settust aftur á stólana við arininn.
Fimm mínútum áður en vagninn
átti að fara, slengdu þeir bakpokun-
um á bak sér og fóru út úr herberg-
inu. Þegar þeir fóru fram hjá el'dhús-
dyrunum, sem stóðu í hálfa gátt,
kallaði annar ungi maðurinn í kveðju
skyni, um leið og hann gekk hjá:
„Góða nótt, frú Ansell".
Hún stóð við eldhúsbekkinn, niður-
lút, dapureyg, djúpir beiskjudrættir
við munnvikin. Hún var að matreiða
kvöldverð handa sér og manni sín-
um. En þegar henni barst til eyrna
ömurinn af rödd unga mannsins, varð
andlit hennar skyndilega geislandi
bjart, eins og það væri upplýst af
einhverri andlegri innri glóð.
Beiskjudrættirnir við munninn huríu,
en í stað þeirra lék nú um varir henn
ar töfrandi, draumblítt bros kornungr
ar stúlku.
R.J. þýddl.
Því gat prestur ekki svarað — þótt
lærður væri.
Var prestur
Sögð er þessi saga af Suðurnesj-
um: Roskin kona, nokkuð fljótfær,
var á ferg á förnum vegi á þeim tíma,
sem menn enn notuðu fæturna til
ferðalaga, mætti ókunnum manni og
spurði hann að heiti. „Ég heiti Eirík-
ur“, svaraði maðurinn. „Nú“, spurði
sú aldraða, „er það þessi andskotans
Eiríkur, sem bakai hráu brauðin í
Keflavík?“ „Nei“, svaraði maðurinn
góðlátlega, „ég er prestur kallaður á
Útskálum“.
Kaffí'ð og grauturinn
Karl einn var að drekka kaffi, sem
honum hafði verig boðið í fínu húsi
— en þótti dauft. Ekki kunni hann
við að finna að því með stórum orð-
um, en starði áfram í bollann sinn,
unz hann mælti: „Jæja — ég er þá
eins og sú’an, sé í botn á sextugu!“
Sami karl var annað sinn að drekka
kaffi vig líkar ástæð'ur; frúnni þar
fannst hann ekkert ánægjulegur yfir
bollanum, og mælti í mesta granda-
leysi: „Er eitthvað að kaffinu, Ólafur
minn?“ „Nei — ónei“, svaraði karl,
„kaffið er alltaf gott í sjálfu sér —
GLETTUR
692
T f M 1 N N — SUNNUDAGSBLAS