Tíminn Sunnudagsblað - 25.08.1963, Blaðsíða 15

Og enn kvað hann:
„Svinavatns-Jói svörtum kjóa líkur
Kátur og frískur karl er enn,
kvenfólk pískrar við — og menn.'
ÓLafur orti allar sínar vísur í gamni
og meinti ekkert ljótt með þeim, þó
oft kæmist hann harla neyðarlega að
orði. Eg held, að hann hafi alltaf gert
sínar vísur á stundinni og látið þær
flakka, án þess að hefla þær eða gjör-
hugsa. Þetta var leikur hans til að
láta aðra hlæja og stytta bæði honum
og nærstöddum stundirnar. Hann tók
sig ekki alvarlega sem skáld, a. m. k.
ekki á seinni árum, en rímið lék hon-
um laust á tungu. Eg hef heyrt sagt,
að hann hafi ort alvarleg kvæði og
stökur meðan hann var yngri. Því til
sönnunar mætti tilfæra þessa vísu
hans:
„Mittisnett og meðalhá,
megnar glettur eykur.
Hennar sléttu herðum á
hár í fléttum leikur.“
Víst hafði ólafur næga greind og
rímleikni til að yrkja vel. Hann kunni
öll ósköp af gömlum kvæðum, þulum
og vísum, en hafði gaman af að „kríti-
sera“ verk annarra. í þeim sökum fór
hann ekki eftir áliti fjöldans og réðst
ógjarnan á garðinn, þar sem hann var
lægstur.
Þótt Ólafur talaði manna mest og
verst um heimsku eða vitleysu ann-
arra, eins og hér hefur verið drepið á,
hafði hann alla tíð sérstaka ánægju
af vitleysunni, og gerði sér far um að
flíka henni í tíma og ótíma, bundnu
máli og óbundnu. Það gat verið næsta
ótrúlegt, sem honum flaug í hug, þeg-
ar hann vildi lýsa mönnum.
Einu sinni sagði hann við mig í ó-
spurðum fréttum:
„Andskoti er að sjá hann G.......,
hann er eins og nýrakaður tófuyrðl-
ingur. Sá er nú dálítið ljótur, — eða
finnst þér það ekki. Jú, hann er ljót-
ur, — segðu að hann sé ljótur."
Eins og sýnt hefur verið með dæm-
um hér að framan, voru vísur Ólafs
þannig, að fyrsta hendingin var ekki
bundin hinum tveimur síðari með
rími, og gat því hvaða seinnipartur,
sem var, fallið við byrjunar vísuorðið.
Flestar vísur sínar hóf hann þannig,
að hann rímaði nafn þess, er kveðið
var um, á móti einhverju sterku lýs-
ingarorði. Síðan kom seinni hlutinn,
sem höfðaði gjarnan til einkenna
mannsins, eins og Ólafi komu þau
fyrir sjónir í svip. Oft hitti hann á
skringilegar líkingar, og þess vegna
urðu vísur hans lífseigari en ætlazt
var til — og efni stóðu til í upphafi.
Eg tek sem dæmi seinni part þessarar
vísu um ákveðna stúlku, sem þá var
ebki „gengin út“, sem kallað er:
Fóhornsnefjan furðu slyng
fær að tefja í úrtíning. —
Og:
Áfram svamlar ýsubein
eltir þann ganila um þennan heim.
En það er furðu sterk lýsing, að
segja manninn hafa elt andskotann á
röndum alla tíð. Þannig voru hug-
dettur Ólafs seiga Bjarnasonar.
Hann kafnaði ekki undir kenning-
arnafninu. Hann seiglaðist langa ævi
og misjafna, — og gafst ekki upp á
rólunum fyrr en í fulla hnefana. Síð-
ustu æviárin taldi hann sér lengst af
heimili hjá sr. Gunnari Árnasyni á
Æsustöðum oa átti góðu að mæta hjá
þeim hjónum. Þegar þau fluttu suður
í Kópavog, fór Ólafur að Sikeggsstöð-
um í Svartárdal, til frændfólks síns.
Þar dó hann hinn 6. okt. 1953, rúm-
lega áttræður að aldri.
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
687