Tíminn Sunnudagsblað - 25.08.1963, Blaðsíða 19

herbergi. Stundum á sumrin, þegar
svo margir gestir komu, að veitinga-
stofan var orSin troðfull, var sumum
þeirra vísað inn í litlu setustofuna
og þeir afgreiddir þar, en níu mánuði
ársins hafði Mary þessa stofu fyrir
sig eina, og þar sat hún oft og saum-
aði og stoppaði.
Og þegar hún sat þar hjá bókun-
um, serfí hann hlaut að hafa lesið
oft, og hjá heiðuirsskjalinu hans,
fannst henni hún vera honum nær
en á nokkrum öðrum stað, nema hjá
virkisveggnum. Hún leit oft á nafnið
neðst á skjalinu — Lance-eorporal
James Ansell — en hún las sjaldan
þar sem var þar fyrir ofan, af því að
síðasta setningin: — „Þeir, sem á
eftir koma, sjái um, að nafn hans
gleymist ekki“ — minnti of átakan-
l'ega á fjarveru hans og gerði úr hon-
um nafn aðeins, nafn, sem gleymskan
bjóst til að gleypa.
Það var fyrir átján árum, rúmum
átján árum í dag, sem þau hittust í
hinzta sinn. Síðasta daginn, sem hann
var í leyfi frá herstöðvunum í Frakk-
landi, höfðu þau gengið upp á sandhól
ana saman, klifrað upp virkisvegg-
inn og gengið fram á hamrabrúnina.
Hann hafði hlegið, þegar hún greip
fast um handlegg hans til að hindra
hann í að ganga fram á brún þver-
hnípisins. Þetta feiknamikla loftdýpi
fyrir fótum þeirra og þar fyrir neð-
an glitraði geysileg víðátta hafsins
í sólskini. Út við sjóndeildarhringinn
sást skip — enskt orrustuskip — sem
dró á eftir sér langan, hálfgagnsæjan
reykjarslóða. Jim benti út að sjón.
deildarhringnum. „Þér dytti víst aldr-
ei í hug, er það“, sagði hann, „að þús-
undir ungra manna væru í eldinum
þarna fyrir handan?“.
„Ekki þetta“, sagði hún. „Ekki
hugsa um það. Ég vil ekki hugsa um
það fyrr en . . . “
„Fyrr en ég er kominn þangað?“.
Hún hneigði höfuðið til samþykkis
og þau sneru frá brúninni og gengu
yfir í hornið við virkisvegginn. Þar
lögðust þau niður og hann vafði hana
örmum. „Þú ætlar þá að bíða eftir
mér“, hvíslaði hann í hálf-gamansöm-
um tón. „Aðeins fáeina mánuði, þar
til ég fæ leyfi næst. Þá giftum við
okkur“.
Hún þrýsti vanga sínum þétt að
vanga hans. „Ég þarf ekki að bíða“,
sagði hún., og það var sem hjarta
hennar fylltist allt í einu. „Ég er þín
nú þegar“.
Hann þagði um stund. Síðan sagði
hann: „Já, þú ert mín, Mary, og ég
er þinn. Við þurfum aðeins að bíða
næsta leyfis til þess að gifta okkur“.
Hún hristi höfuðið. „Við erum
þegar gift“.
Aftur var hann þögull um stund,
eins og hugsandi. Svo sagði hann:
„En . . . en fari nú svo ,að ég verði
fyrir einni?“
„Fyrir einni?“
„Fyrir sprengju eða kúlu. Skyldi
falla“.
Hún lagði hendina yfir munn hans
„Ekki þetta. Ekkí tala svona“.
„En það gæti komið fyrir“, sagði
hann, þegar hún sleppti hendinni af
munni hans.
„Það þýðir að við getum ekki beð-
ið“.
„En hugsaðu um það, Mary, hvað
komið gæti/fyrir, fyrir þig á ég við“.
„Ég er að hugsa um það“, sagði
hún. „Það er þess vegna, sem ég segi
að við getum ekki beðið“.
Það var orðið aldimmt, þegar þau
gengu saman heimleiðis og skildu
fyrir utan garðshliðið, þar sem hún
átti heima.
Viku siðar, áður en hún hafði feng-
ið nokkurt bréf frá honum, var hún
að ganga fram hjá húsi móður hans,
þegar frú Ansell kallaði til hennar
úr dyrum sínum. Mary fór til hennar
og hún vísaði henni inn í litlu stof-
una sína, þagði á meðan hún lokaði
dyrunum, sneri sér síðan að ungu
stúlkunni með andlit ummyndað af
sorg.
„Mary“, sagði hún, „Jim er dáinn“.
„Dáinn“. Það var eins og elding
hefði lostið hana. Hún fann eitthvað,
læsast um sig frá hvirfli til ilja.
„FalUnn“, sagði frú Ansell.
Þegar Mary vissi að hún myndi
eignast barn, sagði hún móður sinni
það — grátandi, ekki af skömm, held-
ur af sorg yfir dauða Jims.
Móðir hennar lagði handlegginn
yfirum herðar henni. Hún sagði ekki
eitt einasta ásökunarorð, og þótt hún
segði heldur ekkert huggunarorð,
vissi Mary, að hún skildi hana og
fann til með henni. „Ég verð víst að
segja föður þínum frá þessu“, var
allt sem hún sagði.
„Ætli hann verði reiður?“, spurði
Mary.
„Já“, sagði gamla konan, „en ég
skal sjá um hann. Þú gætir þess að
verða ekki á vegi hans, og segir ekk-
ert“.
Mary vissi aldrei, hvað foreldrum
hennar fór á milli, né heldur, að faðir
hennar hafði viljað reka hana burt
af heimilinu og hætt við það ein-
ungis vegna þess, að móðir hennar
hafði sagt honum, að ef Mary færi,
færi hún með henni. Hún vissi aðeins,
að eíftir þetta talaði faðir hennar
aldrei við hana og lét aUtaf sem hann
sæi hana ekki.
Tveim mánuðum seinna sagði móð-
ir hennar henni, að hún ætti að fara
til frænku sinnar í Devonshire og
vera þar, þangað til barn hennar væri
fætt. Hvað gerast ætti eftir það,
spurði hún ekki um, en hún var á-
kveðin í því, að hvað sem getðist,
skyldi hún aldrei láta skilja sig frá
barninu sínu. En barnið, lítill dier.g-
ur, fæddist andvana, og þremur mán-
uðum eftir fæðingu hans fór Mary
aftur heim til sín.
Henni fannst lífi sinu vera lokið.
í fjarveru hennar hafði konuð nýr
gestgjafi í Gullna Ljónið. Hann var
piparsveinn og móð‘r hennar vat’.n
nú í veitingahúsmu, þvoði góll og
sá um uppþvott á glösum og drvkkjar
könnurn. Skömmu eftir heimkomu
hennar, kom móðir hennar hebn með
þær fréttir, að herra Brakefield vant-
aði lipra stúlku til að hjálpa sér í
bamum, og að hún hefði minnzt á
Mary við hann. Fáum dögum seinna
byrjaði Mary að vinna í veitingahús-
inu.
Sam Brakefield var þeim mæðgun-
um góður húsbóndi. Hann var hæg-
látur, vingjarnlegur maður, tíu árum
eldri en Mary. Að ári liðnu bað hann
hennar, henni til mikillar undrunar
og skelfingar. Náföl og með titrandl
vörum neitaði hún honum, en har.n lét
sem hann heyrði það ekki. „Þú hugs-
ar þig um, góða mín“, sagði hann. „Eg
kæri mig ekkert um að reka á eftir
þér. Hugsaðu um það og vittu, hvað
móðir þín segir“.
Þegar Mary sagði móður sinni frá
þessu, lagði hún fast að henr.i að
taka hr. Brakefield. „Þú verður að
hugsa um framtíðina, vina mín“.
sagði hún. „Þegar við, foreldrar þín-
ir, erum dáin, átt þú ekkert heimili.
Þá munt þú þurfa að þræla og strita,
ef til vill fyrir harðan húsbónda eða
húsmóður. Hr. Brakefield er heiðar-
legur og hann er góður maður. Hann
mun verða þér góður eiginmaður,
Mary. Taktu honum. Það yrði mér
mikil huggun að vita, að vel væri séð
fyrir þér“.
„En ég get ekki gleymt Jim“, sagði
Mary.
„Þú þarft ekki að gleyma honum.
Geymdu minninguna hans með sjálfri
þér, það er allt og sumt, og breyttu
vel við eiginmann þinn“.
„En þarf ég ekki að segja hon-
um . . . ?“
„Frá Jim?“
„Frá barninu?“
„Nei. Það er engin ástæða til að
segja honum frá því. Enginn hér veit
neitt um það og mun aldrei vita“.
Mánuði seinna varð Mary frú
Brakefield.
Það var farið að skyggja, þegar
Mary Brakefield opnaði augun og átt-
aði sig á því, að hún var alein undir
berum himni í horninu við virkis-
vegginn. Utan við sig og skjálfandi
stóð hún á fætur. Ef hún flýtti sér
ekki, myndi hún ekki finna götú-
troðninginn, sem lá niður snarbratta
brekkuna. Þegar er hún hafði klifrað
niður torfvegginn mikla og kom upp
T í M I N N — SUVNUDAGSBLAÐ
691