Tíminn Sunnudagsblað - 17.11.1963, Blaðsíða 5

Desjarmýri í Borgarfirði eystra. (Ljósmynd: Páll Jónsson).
aS á tveggja mánaða fresti, og eftir
röðuninni fóru bæði ölmusuveitingar
og álit pilta inn á við og út á við.
En á ’pví bar nokkuð, að piltum væri
mismunað, þannig, að ef piltor, sem
kennurum var vel til, stóðu sig lak-
lega í eitt skipti, var það ekki bók-
fært, en þeir áttu hins vegar víst að
koma upp aftur næsta dag og fengu
þá tækifæri til að standa sig betur.
En þessi tækifæri fengu ekki allir.
Af þessum sökum vildu piltar láta
afnema daglegu einkunnagjöfina og
ég man, að til okkar var komið og
við beðnir að skrifa undir skjal, þar
sem .farið var fram á þetta. Þetta
skjal var sent stiftsyfirvöldunum og
þau báru sig upp við rektor, sem
þá var Björn M. Ólsen. Að sögn
lagði hann til, að þau tækju enga
nótis af skjalinu, hefðu það sem sagt
að engu. Annars bekkingar ákváðu þá
að sýna mótþróa, og þeir samþykktu
að reyna að eyðileggja blöð úr eink-
unnarprótókollinum. En það var á-
kaflega erfitt að koma því í kring, því
að kennarinn kom með prótókollinn
með sér í fyrsta tíma og hafði hann
á borðinu hjá sér í tímanum, en í
frímínútunum var umsjónarmaður-
inn látinn gæta hans. Það var því
ekki hægt að taka prótókollinn í frí-
mínútum, því að þá hefði umsjónar-
maðurinn verið ábyrgur, heldur varð
það að gerast í tíma.
Og ráðið fannst. Stærðfræðikenn-
arinn, eldri maður, var oft ákaflega
niðursokkinn í starfið. Dag nokkurn
áður en hann skyldi kenna í öðrum
bekk, hafði einn pilturinn útbúið
flókið reikningsdæmi, og þegar kenn
arinn kom inn, sátu piltar í hóp yfir
dæminu. Hann spyr þá, hvað þeir
séu þarna með, og þeir svara, segj-
ast vera með dæmi. Hann biður þá
blessaða að koma með dæmið á töfl-
una, þeir geti reiknað það í sam-
einingu þar. Síðan hnappast piltar í
kringum kennarann uppi yið töfluna,
en prótókollinn l'iggur á kennara-
púltinu á meðan. En þegar kennar-
inn hefur lokið við að leysa dæmið
og er setztur við púltið, verður hann
þess var, að búið er að nema burtu
blöð úr prótókollinum. Enginn í
bekknum vill kannast við, að hann
viti um afdrif þessara blaða, en ein-
hverjir segjast hafa séð á eftir bæj-
armanni út úr stofunni, en dyrnar
stóðu opnar. Kennarinn fer þá rak-
leitt til rektors og segir lionum frá
þessu. Hann verður fljótur til, kem-
ur, og eitt það fyrsta, sem hann
gerir, er að kafa í ofninn, og þar
finnst urmull af blöðunum. Síðan
upphefjast yfirheyrslur, en ekkert
kemur fram, og þá er ákveðið, að
bekkurinn skuli teljast samsekur, þar
til upplýsist, hver sá seki sé. Síðar
var úrskurðað, að fjórir skyldu verða
brottrækir, þeir, sem rektor hafði
mestan ímugust á.
Nokkru síðar man ég eftir, að ég
var að ganga niður Laugaveginn á
sunnudagseftirmiðdegi, og var á leið
í kirkju. Veður var bjart og nokkuð
frost, og ég hef verið kominn niður
á móts við skólaportið, þegar allt í
einu kvað við þetta dómadagsskot,
svo að drundi í öllu og tók undir í
götunni. Þarna var margt fólk á ferli,
og menn kipptust við og skildu sízt
í, hvað þetta gæti verið. Sumir gátu
sér þess helzt til, að herskip hefði
komið og þar verið hleypt af fall-
byssu. En um kvöldið fréttist, að það
hefði orðið sprenging í Latínuskólan-
um, ofninn í öðrum bekk hefði verið
sprengdur upp, og af því hefði þessi
hvellur stafað.
Morguninn eftir, þegar við komum
í skólann, höfðu verið settir verðir
við allar dyr, og öllum var skipað
upp á bænasal. Þar heldur rektor
þrumandi ræðu og segir, að ofninn
hafi verið sprengdur, og það væri
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
941