Tíminn Sunnudagsblað - 05.04.1964, Blaðsíða 22

verið endurreistur þar, sem hann enn
stendur, og látinn halda nafninu, pó
eKki kæmi heim við staðhætti. Þar ;
grennd, sem bærinn 'Haukadalu’
ste’ndur nú, er enginn dalur, sem hann
getur dregið nafn af, en austan R.ió'
fells mátti vei kalla í dal.
(Heimildarrit: Landnáma; Þorstems
Pramhald af 293. síðu.
Landsbókasafni og víðar. en við það
geturn við held'ur ekkert átt. að
minnsta kosti ekki í bráð
— Hafa fræðimenn þess.i
snfni mikinn áhuga?
— íslenzkri etnólógíu hefur ti! þessa
ekki verið mikill gaumur gefinn. Bós
Jónasar frá Hrafnagili- sem er brai,t
rvðjendastarí. er enn eina yfirlit>
verkið um íslenzka þjóðmenningu. -
þótt það sé orðið nær hálfrar aklav-
gamalt Áhugi íslenzkra fræðimanna
hefur meira beinzt að hinni and
legu h!ið imenningarinnar En þetta
safn bíður eftir því. að fræðimenr
bagnýti sér það. og tvær spurninga
skrárnar, sem sendar hafa verið út.
hafa verið samdar að undirlagi fræði
manna, sem eru að vinna að ákveðn
um verkefnum
— Hvenær rís sa dagui. að unnt
verður að gera sér nokkurn veginn
heildarmynd af islenzkri menningu?
— Það á langt í land SMkt verður
ekki gert í einu hendingskasti Ti!
gangur okkar er sá að ná eins kon
ar þverskurði af gömlu, íslenzku
bændamenningunni, en spurnin.gin
er sú, hvort við verðum nógu ffióíir
að safna Það er hætt við. að ýmis
atriði verið brotakennd og nú þegai
er ýmislegt týnt og tröllum gefið.
sem við hefðum þó viljað hafa heim
ildir um En þótt ekki sé farið af
stað fyrr en á elleftu stund. er bó
merkilegt, hvað seiglíft ýmislegt get
ui verið Ég get nefnt sem dæmi
þann sið að breiða messuhökul yfir
deyjandi mann, sem hevr dauðastrið
Maður skyldi halda. að þetta væri
ævafornt og límgu undir lok liðið en
eg veit dæmi til. að þeita haf' w
Þatr, sem senda
SiEíttnudagsblaíinu eíni
til birtingar, eru vinsasn
lega beÍSni aft vánda til
bandnta eftir fHngfum
og belzt at$ Sáta vélrita
þau, ef Sfostur er Ekki
má bó vélrita þéttar en
í aðra hverja línu.
þáttur tjaldstæðings; Kristnisaga:
Sturlunga; íslenzkt fornbréfasafn;
íslenzkir annálar, Jarðabók Árno
Magnússonar og Páls Vídaiíns; Á;
bók hins íslenzka fornleifafélass
1898, 1938, 1949, 1951—53 ÁrBók
Ferðafélags íslands 1946; Náttúru
fræðingurinn 3. hefti '959).
ið gert síðast fyrir 13 árum, árið
1950
— Það,- sem nú liggur fyrir. er
sem sagt að safna og safná?
— JS, og eina ráðið ti! fjöldasöín
nnar er að senda út snurnin.gaskrá.
En eins og ég sagði áðan. erum við
þakklátir fyrir hvers konar efni, sern-
okkur berst. þðtt það standi ekki í
neinu sambandi við skrárnar Það má
ekki senda skrár út of ört tit manna
Við megum ekki kæfa þá í skrám, þá
' væri hætta á. að ekki yrði lögð eins
rnikil rækt við svörin og skvldi En
til þessa hafa undirtektir verið ákaf-
lega góðar. og mörgum er ánæ.gja að
því að geta lagt hönd á plóeinn ng
rifjað um leið upp forna hætti og at,-
vik. srm þeim er oft eftirsjón í. —
Gamall maður norður á Sléttu skrif-
aði fvrir nokkru og óskaði eftir fleiri
skrám til að svara: hann kvaðst vera
verklaus, en af þessu starfi hefði
bann gaman. Við erum þessu áhuga-
s"ma -fólki ákaflega þakklátir og áti
að-stoðar þess, væri verk okkar ófram
lcvæmanlegt Og þetta starf er atlt
unnið í siálfboðavinnu, því að saCri-
ið hefitr ekki vrið svo efnum búið,
a? það hafi getað greitt heimildar
niönnum sínum fvrir ómaldð, og væri
þó æskilegt, að menn gætu fengið eitt
hvað fyrir snúð sinn. Mar.gir hafa
lagt á sig talsvert erfiði. án þess að
fá neitt í laun nema ánægjuna að
bafa orðið íslenzkum fræðum að TifSi
og átt þátt i að biarga' menningar-
verðmætum frá giötun.
KB.
ci-ambald af 291 síSu.
Mennnnir á bátnum komust all-
ir i kaðaistiga, nema Guðni á
Bor.g — óann varð of seint fvrir.
En hann komst upp á síðuna á
bátnuin og náði baðan í stigann.
Þannig >ar bægt £rá slysi, þó að
bunglega horfði
Lausn
9. krossgáfu
FW.í’rT*.i?iKUST — " >.
Framhald af 306. síðu.
þjóð o.g Þýzkalandi, og er hlutverlr
,þeirra að haida samvinnu áfram cg
rireifa verkefnum milli landa. Sam-
fara þessari ráðstefnu var gengizt
' fvrir sýningum á trúarleikjum frá 6
af aðildarlöndum ráðstefnunnar. Á
þeim sýningum varð þess berlega
vart. hvernig einstök lönd nota-eig-
in hefð t.i 1 að tjá sanrileika kristia-
dómsins ' . '
Austurlönd áttu þarna fulitrúa í
fyrsta sinn. Og það sern þau höfðu
fram að flvtja var einkar athvglisverr.,
Kristnir rithöfundar japanskir haía
nutfært sér hið ldas’síska leikform
Tanans, Nó-formið. f beim stíl hafa
þeir leikið verlc um Pál í Dama-
skus. svo eitthvað sé nefnt Ekkert er
japanskara. en þó er tilgan.gurinn sá
sami og hjá indverskúm skólastúiic-
nn, sem leika sögu Móses, með döns-
um og látbrögðum í stíl heimalands
þeirra
T Bandaríkjunum hefur trúarieik-
rltun þróazt hin síðari ár með að-
stoð og leiðbeiningu brezka félagsins.
Martin Browne gekkst fyrir stofntm
tniarleikjafélags rið guðfræðiskóla í
New York árið 1956, o,g það hefur
síðan átt mestan þátt í eflingu list-
greinarinnar vestan hafs. Bandarísk
leikrit eru ekki mörg enn þá, og ári'ð
1960 gekkst félagið fyrir verðlauna-
samkeppni um ný leikrit. í þeirri sam
keppni kom margt það, sem efst ar
á baugi i bandarískri leikhúsmennt,
fram, og verðlaunaverkið fjallaði utn
sögu Kains og Abels í búningi viilt.a
vestursævintýris. Annars staðar í
landinu hafa trúarverk verið klædd
í búning söngleikja, og hlýtur það
óneitanlega að vera áhrifamikið hjá
þjóð, sem hefur jafnríka söngleikja-
hefð og Bandaríkjamenn
310
T 1 M I N M - SUNNUDAGSBLAO