Tíminn Sunnudagsblað - 05.04.1964, Blaðsíða 15

þá oft sjá væna skrokka. Einn sel
sá ég svo stóran, að granirnar námu
við jörSu öðrum megin, þegar hann
var kominn um þverbak, en aftur-
hreifarnir hinum megin.
Þessi selaveiði gaf mjög mikinn
arð, enda hafa flestir, sem í Hú>
ey hafa búið, orðið gildir bændur
Veiðin nemur stundum mörgum
hundruðuim af sel á vori, en þó eru
það aðallega skinnin af kópunum, er
gera útslagið, hvað arð snertir. Þac
hafa um langan aldur verið í tízÁii
hjá kvenfólkinu, og þarf þá ekki að
sökum að spyrja. Skinnin af stórn
selunum eru ekki verzlunarvara, en
voru aðallega notuð í skæðaskinn. En
ég þykist vita, að gúmmíið sé komið
þar upp á milli eins og svo víða
annars staðar.
Kjötið var notað til átu, reykt, salt
að og nýtt, og þótti það oft góð björg
í bú, einkum væri það af ungum sel-
um. Og ég vissi til, að slátur var búið
til úr blóðinu, en aldrei þótti það
gott — blóðið var svo þunnt og lítið
af trefjaefni í því; Væri aftur á móti
hafður 'helmingur af kindablóði ,k
mör nægur, þá var slátrið ágætt.
Spikið var etið bæði saltað új
nýtt o.g brætt úr því lýsi, sem notað
var í bræðing. Yfirleitt gerðu menri
þó spikinu ekki mikil skil, þó að sum
um þætti baunir og selspik herra-
mannsmatur.
Þessar veiðiferðir í Jökulsá voru
hinar mestu svaðilfarir, og fóru fu’l
hraustir menn þar með heilsu sína
á nokkrum árum. Einkum var þetta
þó meðan menn stunduðu veiðarnar
verjulausir. Þegar ég man fyrst til,
voru menn í skinpbrókum og sokk-
um, sem allt var samfast, og voru þess
ar flíkur saumaðar úr völdu sauð-
skinni. Eftir það var ekkert líkt að
stunda veiðina.
Ekki veit ég, hvort það hefur verið
hjátrú, en allir rosknir menn, sem
ég þekkti, sögðu einum rómi, að þeir
gætu ekki líkt volki í Jökulsá við
neina aðra vosbúð, sem þeir hefðu
kynnzt. Tveir bændur í Húsey og
tveir ferjumenn við Jökulsá, er ég
þekkti, höfðu allir söfnu sögu að
segja. Menn þessir voru aliir viður
kennd hraustmenni og vel á sig komn
ir, en á miðjum aldri þeirra va’-
Jökia búinn að buga þá svo, að þeir
báru ekki sitt barr upp frá því. Faðir
minn, sem talinn var einn mesti hest.a
maður á :Austurlandi á sinni tíð,
svamlaði mikið í Jöklu, því að hann
kallaði lítt ferju, að kunnugra manna
sögn, framan af árum, beldur lagði
til, þar sem hann kom að, hvort
sem þar var djúpt eða grunnt. En
sjálfur sagði hann mér, að ekkert
hefði eyðilagt, heilsu sína eins og
svalkið í Jöklu.
Afstaða kristinnar kirkju til
leiklistar hefur verið með ýmsu
móti á umliðnum öldum. Þeir
tímar hafa verið, að kirkjan og
forystumenn hennar hafa talið
alla leiklist syndsamlegar kúnst-
ir og spilverk djöfulsins, sem
kristnir menn gætu ekki ástund-
að eða notið sér til ánægju, án
þess að stefna sálarheill sinni í
voða. Þessi afstaða hefur þó
aldrei verið einráð innan kirkj-
unnar. Hitt hefur ekki síður oft
verið stefna hennar að viður-
kenna ekki aðeins tilverurétt
leiklistarinnar, heldur taka hana
T 1 M I N (M - SL'NNUDAGSBLAÐ
303