Tíminn Sunnudagsblað - 14.06.1964, Blaðsíða 3

Þessi er eignuð /Sigurði, en
tilefnið líklega gleymt:
Nú er vætan ærið ör,
ekki bætir vega,
hvað sem mætir fyrða för,
farið þið gætilega.
Fitjaá rennur eftir Skorradaln-
um skammt frá túnfæti Sigurðar.
Hún er oftast vatnslítil og hæglát
í fasi, getur þó skipt skapi í vor-
leysingum.
Jakaföll á bakka bar,
beljaði snjöll með óra
ofan úr fjöllum fram í mar,
Fitjagjöllin stóra.
Þarna er Sigurður sýnilega með
hugann á öðrum slóðum, því að
hann kallar Skorradalsvatnið mar.
Guðrún hét vinnukona Sigurð-
ar. Hún hafði vistaskipti og fór
til Bjarna í Yatnshomi.
Guðs- er héðan gengin -rún,
grátlegt er að tarna,
Vatns- í -horni verður hún
viðhjálpin hans Bjarna.
Það hefði getað verið þessi
sama Guðrún, sem geymdi ein-
hverjar eigur sínar í hesthúsi og
Sigurður kvað um:
í húsi jálka hefur sinn
helming aðdráttanna
grönn á kjálka, grett á kinn
Guðrún dálkamóðirin.
Guðrún svaraði fyrir sig:
Móðir dálka, ef ég er,
ert þú sannur faðir,
þundur jálka, það ég sver
þín á hálku gæfan er.
Sigurður kom í vorharðindum
að Draghálsi og falaði með hálf-
um huga heytuggu handa hesti
sínum.
Hungruð kindin hímir mörg,
heyjamyndir dvína,
nú er synd að biðja um björg
fyrir beizlahindi mína.
Næsta vísa mun vera um jarða-
bætur Sigurðar meðan hann bjó
á Fitjum.
Túnabatinn tókst mér vel,
sem töðuflatir sanna,
ræktað gat á grýttum mel
garða matjurtanna.
Og enn yrkir hann til konu
sínnar.
Hörð því valda hretviðrin
með hærufaldinn gráan,
nú er kaldur karlinn þinn,
kominn á aldur háan.
Um heimilislífið er hann ómyrk-
ur í máli.
Daglegt brauð er dauflegt hér
með deilu og þungum orðum,
þykir hátíð, þegar er,
þögn og fýla á borðum.
Óvíst er, hvort'það var gestur
eða heimilismaður, sem brá sér
afbæjar og var minnzt svona hlý-
lega:
Þó hér færist fátt í lag,
feginn verð ég hinu,
að fjandinn burt í fyrradag
fór af heimilittu.
Þessi staka er líka eignuð
Sigurði:
f fornum skála fjörgamall
fram við álaranna
bjó þar Mála-Marteinn karl,
meistari tálbragðanna.
Vinnukona á Fitjum lánaði
Sigurði svuntu, er hann þurfti að
bregða sér í smiðju. Hún fékk
þetta fyrir lánið á svuntunni:
Sjaldan kemur lán í lagi, lauf-
sól fína
setti ég gat á svuntu þína,
synd þá fyrirgefðu mér.
Sigurður hefur farið í smiðju
sína og slegið járnið fram í háa
elli. Um það vitnar vísa, er hann
orti eftir að hafa dengt ljái:
Áttræður með ellibrag
elds við sterkan hita
ljái tvo ég lamdi í dag
löðrandi í svita.
Einhver hrósaði Efstabænum
við Sigurð, en hann var á öðru
máli:
Um þó gægist alls staðar
öðrum dægilegastar,
af mér frægjast ekki par
Efstabæjarholurnar.
En um Fitjar kvað hann:
Fitjar eru falleg jörð,
fyrnast þó að kunni,
hún er vel úr garði gjörð
af guði og náttúrunni.
Tilefni næstu vísu er það, að
áreið var gerð vegna landamæra-
deilu. Mun Sigurður hafa verið
einn hinna tilkvöddu.
Mannfylking til mennta gjörn,
málaslyng og fleyg sem örn,
sat í hring að sókn og Vörn,
sett var þing við Smyrlatjörn.
Bjarni Hermannsson í Vatns-
horni, nágranni Sigurðar, varð
honum oft að yrkisefni, og er
sumt af því ekki prenthæft, þótt
það gengi manna á milli. Sigurði
þótti hross Bjarna sækja nokkuð
freklega í Fitjaengjar:
Taði úr Bjarna tryppafans,
sem til er í Fitjalandi,
óska ég í askinn hans
með áláti af hlandi.
Bjarni bað hann að reyna að
lækna folald, sem fótbrotnaði:
Ekki hef ég efni til
eða vizkukjarna
undir setja fætur fyl
fyrir hann gamla Bjarna.
Eldhúsið í Vatnshorni hrundi
og þetta sama ár gekk hundapest:
Ár, sem hundar Hárs- um -sprund,
heljar fundu dofann,
illa bundin báls á grund
Bjarna hrundi stofan.
Mannýgur boli frá Vatnshorni
var settur inn á Fitjum, er hann
kom óboðinn í heimsókn.
Vatnshornsbolinn vonzkusnar,
sem vendi hingað,
í svarta holið settur var
til svívirðingar.
Sigurður kom að Vatnshorni til
Bjarna, og er ekki að sjá annað
en vel hafi farið á með þeim.
þrátt fyrir kveðskapinn. Má því
ætla, að hann hafi verið græsku-
laus að mestu. Ráðskonu hafði
Bjarni þá, er Snjólaug hét. Þau
veittu Sigurði vín, ásamt fleiri
góðgerðum, og þegar hann fór.
lánaði ráðskonan honum grátt
gæruskinn, sem hún átti, þvi að
hann reið berbakt mun hafa
teymt með sér hest til að sitja
á honum yfir ána, því að ekki ei
nema spölur milli bæjanna.
Eftir stjá og ölföngin,
oft sem spáir gleði,
sitt hið gráa gæruskinn
gulls mér náin léði.
Framhald á bls. SSO
T f U I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
531