Tíminn Sunnudagsblað - 14.06.1964, Blaðsíða 14

Elliðaey og Bjarnarey, séð af Heimaey. Eyjafjallajökull fjarska.
hófst, aðrir reistu loftnet og tengdu
það við útvarpstæki, sem þeir höfðu
meðferöi En stúlkurnar tóku upp
olíuyé fóru að hita kaffi.
Lo ; e.v fannst talsvert til um kof-
ann i Ljarnarey. í honum voru þrjú
herbergi, húsgögn og svefnbálkar
handa sex mönnum. Járnþak var á
honum og vatnsgeymir undir upsúm.
Það mátti skilja, að hér myndi oft
glatt á hjalla.- Að þessu sinni bar
þó skugga á. Örfáum dögum áður en
þeir fóru í Bjarnarey hafði bezti
sigamaður Vestmannaeyja, tæplega
fertugur að aldri, Sigurgeir Jónsson
í Suðurgarði, hrapað þar við eggja-
töku beint niður undan kofanum og
horfið í hafið. En það undraði Lock-
ley, að hann varð þess ekki var, nð
hinir rosknu menn í hópnum hefði
uppi neinar viðvaranir við ungling-
ana,. sem hlupu fram og aftur um
vott grasið á bjargbrúninni.
Nú var smalað og féð rekið að (
gömlum, grasigrónum gíg. Síðan
hófst rúningin. Lundarnir voru á
Sé8 til Bjarnareyjar úr Elliðaey.
varðbergi uppi á gígbarminum, og
stúlkurnar komu með kaffi. Þegar
farið var að troða ullinni í poka,
gekk Lockley út á eyna. Maríuerlur
og þúfutittlingar voru í óðaönn að
bera að hreiðrum sínum, og sólskríkj-
ur voru með lítt fleyga unga á brölti
í grasinu. Honum hafði verið sagt,
að stóra sæsvala ætti sér hreiður í
Bjarnarey, en ekki varð hann var
við hana.
Sólin var nú horfin bak við ský,
og það var kominn napur vindur af
austri. Mjög var misvinda og varla
stætt á bersvæðf' í verstu hrinunum.
Mennirnir höfðu sig sem skjótast
niður að kofanum og biðu þess, að
báturinn, sem farið hafði á fiskislóð-
ir í nágrenninu, kæmi aftur að eynni.
Ullarpokarnir voru látnir síga niður,
og síðan fór hópurinn að fikra sig
niður. Unga fólkið greip hér og þar
hvannarstöngla til þess að hafa með
sér og tuggði þá niðri á klöppinni
á meðan það beið þess að komast
út í bátinn. Það hafði versnað í sjó,
svo að á því varð nokkur töf. En
loks var enginn eftir á klöppinni.
Báturinn sneri heim til kaupstaðar
í snörpum vindi.
Þegar Lockley kom heim að Kirk' i
bæ, var Helga búin að gera skinnskó,
sem hún gaf honum handa konu
sinni. Þeim fylgdu rósaleppar, sem
gömul móðir Helgu, tóskaparkona á
gamla og góða vísu, hafði prjónað.
En Þorbjörn bóndi settist á tal við
gest sinn um heimsmálin, þó að
mestmegnis yrðu þeir að tjá hvor
öðrum skoðanir sínar með handa-
pati og armsveiflum, nema til kæmi
meðalganga bónda í nágrenninu,
Magnúsar, er notað hafði vetrar-
kvöldin til þess að komast niður í
ensku.
Síðasta kvöldið, sem Lockley var
í Vestmannaeyjum, fór hann með
Magnúsi niður að höfninni. Þeir
gengu fram hjá miklum hlaða þorsk-
hausa, sem höfðu verið kyrfilega
bundnir í bagga og biðu útskipunar,
skoðuðu skansinn og töluðu um
Tyrkjaránið. Síðan fóru þeir að
hjálpa til við að taka saman saltfisk,
sem breiddur hafði verið til þerris.
Þar var að verki fjölskylda manns,
sem lá handlama, meðal annars tvö
börn undir tíu ára aldri. Þegar þeir
Magnús sneru heim á leið, leiddust
undar stúlkur í silkisokkum og pilt-
ar í enskum fötum á milli þorsk-
hausahlaðanna. Þetta var laugardags-
kvöld, friður og kyrrð yfir öllu, og
sterkur þefur af söltum fiski í loft-
inu. Lockley fannst saltfiskslyktin
óþægileg. En hann vissi, að hún var
það ekki í vitum Vestmannaeyinga.
Og hann gat raunar ekki heldur lagt
þessum blessuðu eyjum þennan þef
til lasts. Þarna hafði honum auðnazt
að hafa hendur á stóru sæsvölu og
þar á ofan átt margar góðar stund-
ir í Kirkjubæ hjá Þorbirni og Helgu.
542
TtHINN - SUNNUDAGSBLAÐ