Tíminn Sunnudagsblað - 14.06.1964, Blaðsíða 16

Frans fráAssisí
Miðja vegu milli Flórens og Róm-
ar er smábærinn Assisí eins og fugls-
hreiður á fjallsöxl í miðjum Apenn-
inafjöllum. Þaðan er fögur útsýn, og
þar ríkir kyrrð og friður.
Þarna fæddist árið 1182 drengur,
sem varpaði slíkum ljóma á fæðingar
stað sinn, að síðan hefur nálega hvert
mannsbarn í heilum heimsálfum
kannast við Assisí. Þessi drengur var
skírður Frans. Faðir h'ans var ríkur
kaupmaður i Assisi. Þegar Frans
komst á legg, varð hann brátt al-
þekktur sakir gáska og glaðværðar.
Roskið fólk hristi höfuðið af hneyksl
un, en foreldrar hans létu sér vel
líka léttlyndi hans og settu það ekki
fyrir sig, þó að honum héldist illa á
fjármunum. Þeim virtist þarna vera
að vaxa á legg efnilegur riddari, því
að drengurinn var kurteis og eðal-
lyndur, þó að hann bærist mikið á.
Frans var skrautgjarn og tilhalds-
samur, og vísur trúbadoranna, far-
andsöngvaranna, voru yndi hans og
eftirlæti. Hann var barn síns tíma,
og lét sig dreyma um að gerast sjálf-
ur riddari og trúbador. En hann var
tilfinninganæmur og fljótur að hríf-
ast. Frá því er sagt, að hann var
dag einn í verzlun föður síns að selja
klæði. Þá kom þangað betlari, sem
bað hann í guðs nafni að gefa sér
ölmusu. Frans rak hann burt með
höstum orðum. En að andartaki
liðnu skaut upp nýrri hugsun:
„Ég hefði gefið honum eitthvað,
ef hann hefði beðið um það í nafni
einhvers greifa eða baróns", hugsaði
Frans. „Hefði ég þá ekki fremur átt
að liðsinna honum, úr því að hann
bað mig í nafni guðs?“
Og jafnskjótt og Frans hafði þetta
hugsað, hljóp hann út úr búðinni,
náði manninum og gaf honum alla
þá peninga, sem hann fann á sér.
Þennan sama dag hét hann sjálfum
sér því að láta betlara aldrei synj-
andi frá sér fara.
Frans lét sér ekki lengi lynda að
selja föt í búð föður slns. Hann
þráði svaðilfarir og ævintýri, og þess
vegna réðst í hann herför jafnskjótt
og færi bauðst. En hann stóð ekki
lengi í mannvígum. Hann var tekinn
höndum og sat í varðhaldi í eitt ár.
Þetta bugaði hann þó ekki. Hann
var glaður sem fyrr og þráði sífellt
að vinna sér frægð og frama. Þess
vegna hugðist hann leggja af stað
í nýja herför. En þá veiktist hann
fyrsta kvöldið, er herflokkurinn sett-
ist um kyrrt. Hann fékk mikinn sótt-
hita, og á meðan hann lá" sjúkur í
búðunum gerðist það, að hann heyrði
í draumi rödd, sem spurði hann,
hvert hann ætlaði.
„Ég er á leið til Apúlíu til þess
að gerast riddari“, svaraði Frans.
„Segðu mér, Frans“, svaraði rödd-
in — „hvor er þér meira virði, herr-
ann eða þjónninn?“
„Herrann“, sagði Frans forviða.
„Hvers vegna yfirgefur þú þá herr-
ann sökum þjónsins og konunginn
sökum hertogans?“ sagði röddin.
Þá þótti Frans skilja, hver til
hans talaði.
Hann hrópaði: „Hvað viltu, að ég
geri?“
Röddin svaraði: „Farðu aftur til
heimkynna þinna, og þar munt þú
fá að vita, hvað þú átt að gera“.
Síðan þagnaði röddin, og Frans
vaknaði. Honum kom ekki dúr á auga
það, sem eftir var nætur, og þegar
morgunn rann, reis hann úr rekkju
söðlaði hest sinn og reið til Assisí.
Sá Frans, sem heim kom, var allt
annar maður en lagt hafði af stað
í herförina. Hann hafði jafnan sælzt
eftir félagsskap glaðlyndra manna,
en nú reikaði hann einn síns liðs um
fáfarnar slóðir. Oftast lagði hann
leið sína að helli fyrir utan bæinn.
Þar lá hann hálfa daga á bæn og
bað drottinn að vísa sér þá leið, sem
hann ætti að fara. Félagar Frans
tóku að forðast hann, en fátæklingar
544
TtHINK - SUNNUDAGSBLAD