Tíminn Sunnudagsblað - 14.06.1964, Síða 22

ir götunni. íbró nemur staðar og
leggur við hlustirnar: Tengdasonur
hans var liðsforingi í skæruliðasveit.
Og hann hafði fengið heiðursmerki
og mynd af honum verið prentuð í
blöðunum. Úr hinni áttinni kemur
ungliðasveit í skipulegri fylkingu.
Ungliðarnir syngja líka. Hann kann-
ast ekki við þennan söng og veit ekki,
hvaðan þeir koma eða hvers vegna
þeir eru hér. En Semsa hans hafði
þó verið í þessum ungliðasveitum.
Frá því var sagt í blöðunum. Fólk
hefur lesið það þar. Og þeir prent-
uðu það, að hún hefði dáið pislar-
vættisdauða og verið félagi mikillar
hetju. Og það var líka prentað, að
hún hefði haft göfugt hjartalag og
fórnað sér í þágu stórbrotinnar fram-
tíðar. Ó — já — þetta var satt, sem
þeir sögðu um hjartalagið. En ekki
prentuðu þeir samt allt — þeir
slepptu mörgu, sem þeir hefðu átt
að skrifa og prenta. Falleg var hún
líka — ekki gátu þeir þess. Soldáns-
dóttir — ekkert minna. En hjartalag-
ið — það þekkti hann manna bezt.
Hún gat hughreyst með augnaráðinu
einu saman — ekki einungis ógæfu-
saman föður sinn, heldur allt, sem
lífsanda dró. Þannig var liún.
„E-eldiviður!“
Ungliðasveitin er t'arin hjá, en
söngurinn heyrðist enn. Á eftir
henni kemur enn ein hersveit. Söngn
um lýstur saman, orðin og lögin
lenda í einni bendu. Það er sungið
allt í kringum hann, og allhvstefna
léttum skrefum í sömu átt. Og þarna
er einn, sem stýrir og stjórnar ferð-
innl. Heyrðu mig, hvers vegna eruð
þið hér og hvert eruð þið að fara?
Hann skilur þetta ekki og veit ekki,
hvaðan á sig stendur veðrið. Hann
kennir aðeins 'sársauka undir síðunni.
Þegar hann fer i suðrið, þá hleypur
alltaf eins og verkur í gamia sárið,
sem hann fékk i skotgröfunum við
Tolmínó. En þessi verkur minnir
hann ekki framar á neitt — hann
þjáir hann bara. Og þó — eitt vejt
hann: Hann átti dóttur og tengda-
son ' þessum sveitum. Hann \ tir litla
vagninum sínum inn i næsta sund,
og allt í einu tangar hann t.il þess
að hrópa:
„Já, hún dóttir min, piltar — því-
lík dóttir! Og tengdasonurinn. Það
er . . já, það er annars ekki vert
að flíka því“
Hann ýtir vagninum rösklega á
undan sér, lyftir höfði og hrópar hás-
um rómi:
„Eldivi-i-i-ður!“
Ung stúlka kallar til hans úr
glugga á neðstu hæð og segir hon
um að koma inn með tvö föng. Ibró
neitar því umsvifalaust, þóttafullur
og móðgaðui. •
„O-o, þú skalt fá dínar fyrir
vikið“.
„Ég ber ekki neitt fyrir neinn.
Ekki þó að ég fái dínar og ekki þr
að þú fengir mér þúsund snepla,
Skilurðu það? Viljir þú fá eldivið
þá geturðu komið út og sótt hann“.
Unga stúlkan hreytir í hann ónot-
um. En hann heyrir ekki til hennar.
Hann leggst af öllum þunga sínum
á vagninn, ýtir honum upp brekkuna
og hrópar hátt:
„Eldi viður, e-e-eldi-vi-i-iður! “
J.H. þýddi.
SigurSyr Helgason —
Framhald af 531 síðu.
Sigurður var að járna hest, sem
sló hann. Er hann kom inn til
konunnar, kvað hann:
um, Gísla i Sarpi, Ijóðabréf. í
síðustu vísu bréfsins biður hann
fyrir kveðjur til nágrannanna og
er vandlega þrædd bæjaröðin allt,
í kringum Fitjar, en þeim bæ
sleppt. Þögnin ein segir hug hans
þangað:
Háafelli, horni Vatns og Sarpi,
Efsta- kveðju -bæ að ber
og Bakkakoti í sveit hjá þér.
(Vísur Sigurðar frá Jörfa hef
ég flestar lært af föður mínum,
en nokkrar þeirra kenndi mér
Ingibjörg Gísladóttir frá Stóra-
Botni.)
Hálfrotaður, heyrnarsljór,
á höfði særður
þinn er maður mjög órór
og mikið ærður.
Sigurður kom heim frá smíð-
um seint um kvöld, er fólk var
gengið til náða. Hann lagði frá
sér smíðatólin í bæjargöngunum
við bæli hundsins og kvað þetta
við konu sína:
Fala ég í skyndi skal
skjól hjá minni faldasól,
ala blund svo týnist tal,
tólin legg í hundaból.
En hin stolta húsfreyja, Ragn-
heiður Eggertsdóttir, kunni ekki
að taka gamansemi bónda síns
og reiddist vísunni. Yfirleitt hafði
henni fundizt skáldskapur bónda
síns heldur lítið búsílag. Það var
því svo komið eftir nokkurra ára
sambúð, að flest var breytt, sem
skáldið kvað um konu sína í upp-
hafi:
Frans frá Assisí -
Framhald af bls. 547.
En til allrar hamingju eru rit hans
enn til, og þau eru ómetanlegar
heimildir um hann sjálfan. Testa-
menti það, sem hann gerði læri-
sveinum sínum, veitir innsýn í hug-
skot hans. Sjaldan hafa mikilmenni
veraldarsögunnar látið eftir sig svo
ótvíræðan vitnisburð um sig sjálf.
Einn lærisveina hans, Tómas frá
Celanó, hefur líka dregið upp eftir-
tektarverða mynd af meistaranum,
er telja verður sanna.
Áhrif þau, sem Frans hafði á
framvindu menningarinnar, eru mikil.
Engin stofnun hefur haft jafnmikla
þýðingu yfir kaþólsku kirkjuna og
reglur betlimunkanna, og enn í dag
eru grábræður af reglu heilags Frans
frá Assisí hvarvetna mikils metnir.
Þeir eiga enn greiða leið að hjört-
um manna í þeim löndum, þar sem
þeir hafa starfað.
(Veraldarsaga Grimbergs).
Það er sú, sem hlýtur hrós
af hugvits góðum nytjum,
Eggertsdóttir reflarós
Ragnheiður á Fitjum.
LeiíSrétting:
í næstsíðasta blaði hefur föður-
nafn Símonar Dalaskálds misprent-
azt. Hann var eins og alþjóð er kunn-
ugt Bjarnarson, en ekki Bjarnason.
En nú er hann farinn að kveða
við þennan tón:
Þótt ég fari margs á mis,
mundi ég una högum,
ef friðarögn til fágætis
fengi á sunnudögum.
Loks rísa öldur sundurþykkj-
unnar svo hátt, að hið aldna og
orðbaldna skáld hrökklast burtu.
Eftir að hann var kominn vestur
aftur, sendi hann nágranna sín-
Lausn
19. krossgátu
550
T 1 M I N N - SUNNUDAGSBLAÐ