Tíminn Sunnudagsblað - 14.06.1964, Blaðsíða 21

Höfðinginn sagði: „Hvernig
stendur á ferðum þínum?“
Zinnah mælti: „Við faðir minn
fórum út í skóginn til þess að
veiða. Við fengum ekkert nema
einn héra. Hann lét mig halda
á honum. Hérinn var lítill, og ég
kastaði honum inn í kjarrið. Þeg-
ar okkur tók að svengja, bað
hann mig að sjóða hérann. En
ég sagðist ekki hafa verið
að halda upp á hann. Þá reiddist
hann og laust mig með öxinni.
Ég rotaðist. Með kvöldinu náði ég
mér aftur, reis á fætur og hélt
hingað. Þannig stendur á ferðum
mínum.“
Höfðinginn hafði nokkrum ár-
um áður átt í ófriði og einkason-
ur hans, sem þá var smáangi,
hafði verið tekinn höndum og
drepinn. Og nú sagði höfðinginn
við Zinnah: „Vilt þú varð-
veita leyndarmál fyrir mig?“
Drengurinn sagði: „Hvert er
það leyndarmál?“
Höfðinginn svaraði: „Ég á eng-
an son. í fyrramálið ætla ég að
segja, að þú sért sonur minn, sem
handtekinn var í stríðinu, og að
þú hafir loks strokið og sért kom-
inn heim.“
Zinnah féllst á þetta og sagði:
„Það getur verið erfitt."
Höfðinginn fór þá inn í húsið
og skaut af byssu sinni út í
myrkrið. Húsmóðirin vaknaði,
gekk út og sagði: „Ljónhrausti
konungur, sem allir óttast, hvers
vegna skýtur þú af byssu á nætur-
þeli?“
Höfðinginn sagði: „Sonur minn
er kominn heim aftur.“
Húsmóðirin rak þá upp gleðióp,
og allir borgarbúarnir vöknuðu og
spurðu hver annan: „Hvað hefur
gerzt heima hjá höfðingjanum?
Hann er að skjóta á þessum tima
nætur.“ Og sendimaður frá höfð-
ingjanum sagði, að sonur höfðingj
ans væri kominn — sá, sem hafði
verið tekinn til fanga í stríðinu.
Sumir glöddust við þetta, en aðr-
ir efuðust og sögðu: „Jæja já?“
Þegar morgnaði, fór drengur-
inn í bað og klæddist ríkmann-
lega. Höfðinginn gaf honum gjaf-
ir, og hann fór inn í borgina, til
þess að fólkið gæti séð hann og
fagnaði honum. Sumir ráðgjaf-
anna sögðu: „Þetta er ekki sonur
hans.“ Aðrir sögðu: „Víst er það
sonur hans.“ En efinn magnaðist,
og dag nokkurn komu öldungarn-
ir sér saman og sögðu: „Bíðið þið
við. Við skulum ganga úr skugga
um, hvort hann raunverulega er
sonur hans.“
Ráðgjafarnir kölluðu á syni
sína, klæddu þá í ríkmannleg
klæði og söðluðu stríðsfákana.
Drengirnir stigu á bak, og feður
þeirra sögðu við þá: „Farið að
húsi höfðingjans og segið syni
hans, að þið ætlið út úr borginni
til þess að reyna hestana. Þegar
þið hafið þeyst um hríð, skuluð
þið nema staðar og stíga af baki.
Síðan verið þið að drepa hestana
og snúa aftur heim.“
Allir ráðgjafarnir gáfu sonum
sínum sverð til þess að bera yfir
öxl sér. Síðan lögðu þeir af stað
til húss höfðingjans.
En sögusmetta ein hafði heyrt
ráðabrugg öldunganna og skýrði
höfðingjanum frá því. Þá hugsaði
höfðinginn ráð sitt og sagði: „Ef
nakinn maður getur dansað, hve
betur dansar þá ekki sá, sem
klæddur er.“ Hann hafði fengið
viðvörun, og var þess vegna reiðu
búinn. Hann kallaði Zinnah til
sín og sagði við hann: „Þegar þú
ferð með þeim, skaltu gera allt,
sem þú sérð þá gera.“
Drengirnir komu innan skamms
kölluðu á son höfðingjans
og héldu af stað. Þeir- riðu nokk-
urn spöl frá borginni. Þar stigu
þeir af baki og hjuggu hestana
með sverðunum. Zinnah tók eft-
ir öllu, sem þeir gerðu, og gerði
eins :— drap meira að segja sinn
dýrmæta reiðskjóta.
Þegar þeir komu heim, sögðu
drengirnir öldungunum, að Zinn-
ah hefði staðizt prófið. Aðeins
höfðingjasonur hefði getað sýnt
verðmætum eignum og lífi jafnal-
gera fyrirlitningu. En ráðgjafarn-
ir trúðu ekki ennþá og undir-
bjuggu nýtt prof. Næsta dag gáfu
þeir hverjum sonanna fallega amb
átt og sögðu: „Farið með þær út
í skóginn og drepið þær.“
Sögusmettan skýrði höfðingjan
um aftur frá ráðabrugginu, og
hann gaf Zinnah tvær ambáttir
og sagði: „Farðu með hinum og
gerðu það, sem þú sérð, að þeir
gera.“ Og Zinnah gerði öðru
sinni allt eins og hinir drengirn-
Framhald af 539. síöu.
um augun á íbró, og þau fylltust
tárum. En samt þekkti hann tengda-
son sinn á myndinni: Jú — þetta
var hann, bara dálítið þreklegri, há-
vaxnari og fallegri en áður: Þetta
var liðsforingi. Og með heiðursmerki
var hann. íbró fann herðablöðin á
sér titra. En skæruliðinn ungi, sonur
grannkonu hans, stóð þarna fyrir
framan, broshýr og elskulegur, samt
dálítið fjarrænn á svip, og sagði sög-
ur af kappanum, tengdasyni hans. Og
svo fór hann að tala um lífið og
starfið og skaðsemi áfengisneyzlunn-
ar. Hvers vegna var hann að tala um
þetta við hann? Hvaða drykkjuskap
var hann að tala?
Þeir sögðu honum í kránni, að það
ir. Að þessu sinni sannfærðust
ráðgjafarnir og sögðu: „Þetta er
sonur hans, því að aðeins sonur
hans gæti þannig hunzað auðæfi
og líf.“
Tímar liðu fram, og Zinnah
bjó í húsi höfðingjans sem sonur
hans. En dag nokkurn kom veiði-
maðurinn, faðir Zinnah, til Qu-
endeh. Hann var að leita að syni
sínum. Hann spurði alla, sem
hann hitti, og þegar hann hafði
heyrt nægju sína, fór hann heim
til höfðingjans. Hann gekk inn og
heilsaði höfðingjanum, sem sat
með Zinnah við hlið sér. Þá
sagði veiðimaðurinn við son sinn:
„Ætlarðu ekki að standa á fætur
og koma með mér, svo að við
getum veitt saman á ný?“
Drengurinn þagði. En höfðing-
inn sagði: „Veiðimaður, varð-
veittu leyndarmálið, og allt það,
sem þú girnist, skal ég gefa þér.“
En veiðimaðurinn neitaði og hélt
áfram að neita, þrátt fyrir þrá-
beiðni höfðingjans.
Þá skipaði höfðinginn að söðla
þrjá hesta og lét Zinnah fá
sverð. Þeir stigu þrír á bak, veiði-
maðurinn, höfðinginn og Zinnah.
Er þeir voru komnir á ákveðinn
stað í skóginum, námu þeir staðar
og höfðinginn sagði við Zinnah:
„Heyr þú mál mitt, Zinnah. Við
erum óvopnaðir, en þú ert með
sverð. Það er aðeins um eitt að
ræða. Annaðhvort verður þú að
drepa mig og taka öll þessi auð-
æfi og fara með föður þínum til
borgar hans og heimkynna, eða
þú verður að drepa föður þinn
og síðan snúum við, ég og þú,
aftur heim og lifum áfram eins og
við höfum gert.“
Drengurinn vissi ekki, hvað
hann skyldi gera. En hefðir þú
verið í hans sporum, hvorn hefð-
ir þú drepið? Hefðir þú drepið
veiðimanninn eða höfðingjann?
hefði verið skrifað um Semsu í blöð-
in. Ekki skildi hann það
heldur til fullnustu. En hann
grét hljóðlega með saman-
herptan munn og saup upp í
sig tárin með brennivininu. Og enn
gleymdi hann öllu saman og lagði
af stað með litla vagninn sinn. Hann
varð að afla peninga, svo að hann
gæti keypt brennivín og tóbak . . . já,
og brauð líka.
íbró Sólak var i þessum hugleið-
ingum, er hann kom að Maríjin dvor.
Þar var hann vanur að fara á ská
yfir aðalgötuna og sveigja inn í brött
og þröng sundin, sem enn heita hin-
um gömlu nöfnum: Magribija, Odoba
sína. En í þessurn svifum kem-
ur syngjandi berdeild! þr„mmandi eft
ELDIVIÐUR - SMÁSAGAN -
T I M I N N — STJNNUDAGSBLAÐ
549