Tíminn Sunnudagsblað - 14.06.1964, Blaðsíða 17

Frans frá Ass;sf predikar fyrir Honoriusi páfa III.
bæjarins gerSust vinir hans. Góðvild
hans sigraði hjarta þeirra, og þeir
skildu, að hann átti í harðri baráttu.
En það voru prófraunir, sem biðu
hans. Dag nokkurn reið hann brott
úr bænum, og varð þá á vegi hans
holdsveikur maður, sem rétti fram
höndina og bað um ölmusu. Frans
hafði aldrei getað afborið slíka sjúkl-
inga. Þegar hann átti leið fram hjá
þeim stað, þar sem holdsveikum
mönnum hafði verið búið hæli, leit
hann jafnan undan og tók fyrir nef
sér. Og í þetta skipti var viðbjóður
hans svo megn, að hann vék hesti
sínum við og reið sem skjótast í
öfuga átt. En hér fór líkt og þegar
beiningamaðurinn kom í búð föður
hans. Ásakandi rödd skaut upp: „Þú
ert göfugur riddari Krists, hugleys-
ingi“!
Þá stökk Frans af baki, gaf holds-
veika manninum þá peninga, sem
hann var með, tók í rotnaða og kaun-
um hlaðna hönd hans og kyssti hana.
Viðbjóður hans hafði á svipstundu
breytzt í samúð. Og nú streymdi
ósegjanleg sælukennd um hann allan.
Upp frá þessum degi náði samúð
með fátækum mönnum og forsmáð-
um, sjúkum og undirokuðum, slíkum
tökum á honum, að hann helgaði
þeim allt sitt líf. Sjálfur gerðist
hann fölur og magur, og fötin, sem
hann klæddist, voru ekki annað en
aumustu tötrar. Götustrákarnir bentu
á hann, þar sem hann fór, og kölluðu
hann Aulann, og faðir hans vildi
ekki lengur kannast við hann. Hinn
ríki kaupmaður hafði aldrei verið
sínkur á fé við son sinn, þó að hann
væri eyðslusamari en hæfa þótti
manni af hans stigum. En honum
var öllum lokið, þegar Frans fór að
ganga um eins og beiningamaður og
ausa þeim fjármunum, sem hann
komst yfir, í úrhrakslýð bæjarins.
Kaupmaðurinn var ofsareiður, og
að lokum hrökklaðist Frans að heim-
an. Fyrst um sinn hafðist hann við
í einveru og iðkaði bænagerð alla
daga. En þegar hann þóttist til þess
fær, lagði hann land undir fót. Ásetn
ingur hans var að fylgja fordæmi
Jesú út í yztu æsar. Berfættur
þrammaði hann leiðar sinnar grá-
brúnum kufli og hafði bundið kaðli
um mitti sér, hjúkraði sjúkum og
hrjáðum og boðaði fagnaðarerindið.
Hann var tuttugu og sjö ára gamall,
er þessi þáttur lífs hans hófst. Hann
kaus sér fátækina að fylgikonu, og
samfylgdin með henni varð honum
til meiri haningju en hann hafði
dreymt um, að honum myndi falla í
skaut á þeim árum, er hugur hans
stóð til þe$s að gerast riddari.
Syngjandi skundaði Frans þjóðveg
ina. Syngjandi reikaði hann um með
al blóma og fugla, sem hann nefndi
litlu systur sínar.
Einu sinni ætlaði hann að predika
í skógi, þar sem allt var kvikt af
kliðandi fuglum. Þá sagði hann við
fuglana:
„Litlu systur! Ef þið hafið nú sagt
það, sem þið vilduð segja, þá væri
rétt, að þið leyfðuð mér líka að tala.“
Og fuglarnir þögnuðu.
Honum þótti innilega vænt um
lævirkjann, sem söng svo fagurt og
undi sér svo vel úti í skóginum.
Honum þótti innilega vænt um lömb-
in, sem voru tákn sakleysisins. Um
skeið fylgdi honum jafnan lamb, sem
hann hafði hænt að sér, svo að það
elti hann á röndum, hvar sem hann
fór. Það fylgdi honum meira að segja
eftir inn í kirkjurnar, þar sem jarm
þess blandaðist messusöngvum bræðr
anna. Og oft bar það við, að hann
keypti lömb, sem átti að slátra, ef
hann hafði fjármuni til þess.

Tveimur árum eftir tauSa slnn var Frans frá Assisí tekinn í dýrlingatölu, o,
jafnframt var hafb.t handa um að reisa honum kirkju í fæðingarbae hans. —
Henni var lokiö 1253 en breytt var henni á næstu öld. í sjö a'dlr hafa pílagrím-
ar streymt til þessa musteris.
llMINN - SUNNUDAGSB3JUD
545