Tíminn Sunnudagsblað - 14.06.1964, Blaðsíða 13

nú stóra sæsvala og fór bil beggja
um stærð, — það var gaman aö
halda utan um hana. Svört perlu-
augu hennar horíðu á mig, og í
þeim var fremur forvitni en ótti.
Hversu oft hafði hún ekki hvesst
þessi augu á móti storminum og hve
víða hafði hún ekki borizt um Norð-
ur-Atlantshafið? Hvorki þessi svölu-
tegund né litla sæsvalan koma nærri
landi frá sumarlokum til næsta vors.
Stóra sæsvalan verpir bæði við norð-
an vert Atlantshaf og Kyrrahaf á
þeim beltum, þar sem mest er um
hvarf mér sýnum meðal mörg hundr-
uð teistna, sem flögruðu um klett-
ana norðan við okkur“.
Sjómaðurinn, sem fylgdi Lockley,
ætlaði að safna svölueggjum í húfu
sína handa Lockley. En hann vildi
ekki vinna þessum fugli neitt mein,
sem hann gat hjá komizt. Ilann
kvaðst einungis vilja eilt egg, því að
hann hafði með nauðung dregizt á
það við skozkan vin sinn að færa
honum eitt egg, ef unnt reyndist.
Eggið úr hreiðrinu, sem ónýtt hafði
verið, gat því nægt. Sjómaðurinn
hætti því við að grafa upp fleiri
hreiður, lét eggið í húfu sína og
setti hana síðan upp. En jafnvel
þetta eina egg komst aldrei til hins
skozka vinar Lockley. Það brotnaði
i húfu sjómannsins.
Það má nærri gela, að þessi Suð-
ureyjarferð spillti ekki þeirri ánægju,
sem Lockley hafði af dvölinni í Vest- ,
mannaeyjum. Og varð hann þess
áskynja, að Þorbjörn í Kirkjubæ og
arnar. Þegar að Bjarxiaiey koin, voru
þeir settir á land á dálitla klöpp,
undir klettunum og hófu þegar upp-
gönguna. Þar sem torfærast var,
höfðu verið festir stigar til þess að
fikra sig upp. Fuglar sátu í röðum
á öllum syllum, og reiðir fýlar þeystu
spýju sinni á hinna óboðnu gesti, er
trufluðu ró þeirra.
Þeim gekk vel upp eyna. Á und-
an Lockley fóru tvær hlæjandi stúlk-
ur með rauðmálaðar varir, klæddar
verkamannafötum, en eftir honum
fetaði sig uppgjafaembættismaður,
sem hafði búskap sér til dundurs í
ellinni, en gekk þó enn í röndóttum
buxum og með harðan flibba. Upp
úr buxnavasa hans yddi á sauðar-
klippur. Síðastir fóru nokkrir strák-
ar, tíu til tólf ára gamlir, og sextíu
og þriggja ára gamall maður. Uppi
var staðnæmzt við kofa, sem ætlað-
ur var eggjalökumönnum og veiði-
mönnum. Ruku sumir til að veiða
fugla í háf, áður en smalamennskan
um. Þegar þeir voru komnir allhátt
upp, hjó sjómaðurinn skóflunni nið-
ur í grasflókann, losaði stóran hnaus
og stakk hendinni niður í holu, sem
þar var undir. Að andartaki liðnu
lagði hann fugl í lófa hins langför-
ula pílagríms: Draumafuglinn hans —
stóru sæsvölu.
Lockley tók við þessum fugli, sem
hann hafði svo lengi leitað, með
hátíðlegu látbragði. Hann hafði miklu
kostað til og víða farið til þess að
öðlast þá ánægju að láta hann hvíla
í hendi sér og mátti ekki fara sér
óðslega. Hann skoðaði hann vel og
vandlega:
„Litla sæsvala og skrofa voru mér
kærir fuglar, sem ég hafði lengi
fylgzt með á Skokkhólma. Hér var
eyju í Suðureyjaklasanum sé enn fé,
sem lítið eða ekkert hafi breytzt frá
því á dögum norrænna víkinga á
þessum slóðum, og honum hafði ein-
mitt tekizt að fá þaðan fáeinar kind-
ur, er hann lét síðan flytja til sín
i Skokkhólma.
Þessu næst er frá því að segja, að
snemma morguns stefndu um þrjá-
tíu manns niður á bátabryggjurnar
í Vestmannaeyjum og fóru þar í
lítinn fiskibát. er flutti þá út í eyj-
helztu fæðu hennar, svifið. Ég breiddi
úr sýldu stélinu, virti fyrir mér
hvítan, tárhreinan gumpinn og ljóst
kögrið á vængjunum. Ég óskaði þess
innilega, að ég gæti verið lengur í
Suðurey, þvi að sannarlega fýsti mig
að kynnast háttum hennar. Loks
sleppti ég fuglinum, og þar sem bú
hennar hafði verið eyðilagt, beindi
ég flugi hennar til sjávar. Hún flaug
með sluttum, snöggum sveiflum og
fleiri bændur höfðu uppi ráðagerðir
um það að fara út í Bjarnarey og
Elliðaey að rýja fé, sem þeir áttu
þar. Lockley var hugleikið að slást
í förina, því að honum lék mikil
forvilni á að sjá íslenzkt sauðfé.
Það er talið, að á einungis einni
T f M I N N — SUNNUDAGSbLAfi
54?