Tíminn Sunnudagsblað - 14.06.1964, Blaðsíða 11

,,Rauður og þrútinn í andliti og meS blóðhlaupin augu réttir hann þeim oidi-
viðinn, sem við Kann skipta, Iftur ekkl á nokkurn mann og mælir ekki orð frá
vörum".
og byggi við skorinn skammt. Falleg,
hljóðlát og broshýr kom hún eins og
sendiboði frá öðrum heimi. Stundum
fann hún að við hann, bað hann að
forðast brennivínið og aga sjálfan
sig. En hún komst fljótt að raun um,
að þetta bar ekki árangur. En samt
sem áður hélt hún áfram að koma
og hjálpa honum og kastaði aldrei
til hans ásökunarorði. Sömu sögu
var að segja um tengdason hans. Og
þegar leið að kvöldi og drykkjufélag-
amir í kránni tóku að gorta, gumaði
íbro, sem hvergi eygði glætu í myrkri
tilverunnar, af dótturinni og tengda-
syninum.
„Ja, hún dóttir mín, piltar — því-
lík stúlka! Og tengdasonurinn. Það
er . . . það er . . . ja, ég vil bara
ekki flíka því“, snökti hann framan
í drykkjubræður sína.
En þegar hann hafði skolað kverk-
arnar með einu brennivínsstaupi til
viðbótar, gleymdi hann undir eins
dóttur sinni og tengdasyni og sjálf-
um sér í þokkabót. í þessari brenni-
vínsmóðu gaf íbró því engan gaum,
hvað það fólk aðhafðist, sem ekki
drakk, eða hvað bar fyrir þá, sem
allsgáðir voru. Hann rak upp stór
augu, þegar hann lcomst að því einn
daginn, að ný heimsstyrjöld var
skollin á.
„Eldiviður, eldiviður!“
Það verður eitthvað svipað og í
Galisíu og Pilistýába og við Piave-
fljótið, hugsaði íbró. En það urðu
náttúrlega aðrir, sem lentu í þessu —
þeir, sem voru yngri en hann. En
samt var þetta stríð eitthvað öðru
vísi, eiginlega allt öðru vísi — það
fann hann hálfvegis á sér.
íbró ýtti litla vagninum sínum af
stað og hrópaði þetta eina, óumbreyti
lega orð — það kom af sjálfu sér,
rétt eins, og þegar hann andaði eða
drakk brennivín. Það hefði getað far
ið svo, að hann hefði rölt þannig
með vagninn sinn öll stríðsárin, ut-
anveltu við veröldina og óháður öllu
umróti og endaveltum. En svo gerð-
ist sorglegur og óvæntur atburður,
sem hann gat með engu móti skilið
eða tengt við stríðið eins og hann
hafði kynnzt því og ímyndaði sér
það: Tengdasyni hans var varpað í
fangelsi. Þegar hann reyndi að kom
ast á snoðir um það, hvers vegna
svona hæglátur og Leiðarlegur piltur
hafði verið hnepptur í fangelsi, svör-
uðu menn: Stjórnmál. Það var allt
og sumt.
Og sá, sem þetta sagði, yppti öxl-
um, dró augað í pung og bar fingur-
inn að vörum sér. Sólak gerði þetta
líka, þó að hann skildi hvorki upp
né niður í þessu.
Maðurinn var þrjár vikur í fang-
elsinu. Þá var honum sleppt. Tveim-
ur dögum síðar flúði hann til skógar.
Þá var Semsa undir eins handtekin.
Þegar fbró frétti þetfa, gekk hann
frá vagni sínum til þess að spyrjast
fyrir um það, hvað hún væri grunuð
um. Varðliði, Múhammeðstrúarmaður
trúði honum fyrir því gegn órjúfandi
þagnarheiti, að hún hefði verið drep-
in í yfirheyrslu á öðrum degi. Það
var auðvitað tilviijun, slys, og hafði
gerzt gegn vilja þeirra. Landráðamað
ur hafði rekið henni utan undir, og
við það steyptist hún á gólfið og stóð
ekki upp aftur. Hafði höggið komið
ílla á hana eða var hún svona veik-
byggð og veigalítil? O — já, víst var
hún það — það vissi hann mætavel.
Hún var svo grönn og fíngerð og
viðkvæm, lifandi eftirmynd móður
sinnar og líktist ekki vitund í föður-
ættina: Sólakarnir voru þreknir og
burðamiklir skapmenn. Já — hún
var eins og viðkvæmt blóm.
„Eldivi-i-ður, eldiviðu-u-r.“!
Það þurfti mikið brennivín til þess
að gleyma öðru eins og þessu. En
fbró rauf ekki þagnarheit sitt. Jafn-
vel þó að hann væri drukkinn. Og
hann drakk sífellt meira og meira og
nærðist sjaldnar og sjaldnar. Stund-
um blossaðl sorgir. upp, og kulnaður
ættarþótti glæddist á ný og heimtaði
hefnd. En slíkt fékk aðeins útrás í
sífelldum köllum hans, sem orðin
voru að harmakveini á mannlausum
götunum, og að lokum drekkti hann
harmi sínum í brennivíni og gleymdi
ógæfu sinni eins og öllum öðrum
hörmungum stríðsins.
Nú átti hann ekki framar ncinn
nákominn ættingja — engan, sem
skeytti um hann. Hann gafst alveg
upp. Fötin grotnuðu utan af honum,
og skórnir morknuðu af fótum hans.
Allt fór í brennivínið.
Loks linnti svo jafnvel þessu stríði.
Það hafði líka verið eins og ganga í
þoku. Nýju hersveitirnar, skærulið-
arnir, komu — góðu hermennirnir,
sögðu grannkonur hans. Og einu
sinni kom sonur einnar þeirra og
hafði líka verið skæruliði. Iíann
sagði íbró fréttir, að tengdasonur
hans hefði fallið — hann var frægur
kappi, og það höfðu verið prentaðar
af lionum myndir. Daginn eftir sendi
hann honum mynd. Það fóru kippir
Fran-hald á 549 síSu.
T I M l N N — SUNNUDAGSBLAÐ
539