Tíminn Sunnudagsblað - 16.08.1964, Síða 11

Eitthvert undarlegasta kattarkyn-
ið er Manarkötturinn. Hann skortir
nefnilega þá tign, sem prýðir flesta
ketti aftanverða, skottið. Það er óráð
in gáta, hvernig eða hvenær sú þró-
un hefur átt sér stað. Þetta kyn er
kennt víð eyna Mön, og þjóðsögur
herma, að þessir kettir hafi upphaf-
lega verið spænskir, en borizt til
Manar með flotanum ósigrandi árið
1588. Ekkert virðist þó styðja þessa
sögu, og því verður uppruni þeirra
að teljast óþekktur. Sumum fellur
illa að sjá kött stýrislausan, en þeir,
sem til þekkja, segja að naumast
geti skemmtilegri og hjálpsamari
kött en Manarköttinn.
Kattakynin eru ótal fleiri en þessi,
sem talin hafa verið. Nýjasti anginn
á meiðnum er kyn, sem kallað hefur
verið Rex, það er að segja konung-
ur. Það er hrokkinhært afbrigði af
venjulegum húsketti, tilkomið við
stökkbreytingu, sem er afar sjald-
gæf. Einn slíkur köttur hefur kom-
ið frain í Lundúnum, annar í Aust-
ur-Berlín, og þeir hafa báðir verið
fluttir vestur um haf. Enn eru kettir
af þessu afbrigði mjög fáir, og lcatta-
fræðingar segja, að langt muni verða
þar til þetta kyn fari að verða sæmi-
lega algengt.
Mörgum þykja kettir hin mesta
heimilisprýði, og það eru sem sagt
til fjölmörg afbrigði og kyn katta.
Þessi kyn eru talsvert ólík bæði að
útliti og skapferli, svo að trúlega
ætti hver maður að geta fengið sér
kött eftir sínu höfði.
Perísukettirnir eru tignarlegir í loðfeldi sínum
Þessi mynd er ekki sctt saman, eins og sumir kynnu að halda, heldur eru köttur-
inn og músin bara þerta góðir vinir.
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
755