Tíminn Sunnudagsblað - 10.07.1966, Page 18

og fór að svipast um eftir þeim, en
þá voru þeir horfnir. Mér datt í hug,
að þeir mundu hafa hlaupið til stóðs-
ins, sem var lengra suður i mýr-
inni. Ég hélt þangað, og er ég var
kominn miðja vegu rakst ég á bleik-
an hest, sem lá þar einn síns liðs.
Er hann sá mig koma, stóð hann upp
og kom kumrandi til mín og nudd-
aði snoppunni upp við mig. Ég
fór svo á bak honum og reið til
stóðsins. Það var eins og mig grun-
aði, hestarnir voru þar. Ég stláði
þeim frá stóðinu og mér gekk miklu
betur að ná þeim af þvi, ég var vel
riðandi. Ég beizlaði þá og hnýtti
þeim hverjum aftan í taglið á öðr-
um. Ég hélt svo af stað og reið
Bleik, en teymdi hina. Allt var í
bezta lagi og það gekk vel. En er
ég átti stutt eftir, að túngarðinum
tók Bleikur snöggt viðbragð jg renndi
á skeið. En við það missti ég taum-
inn á hinum hestunum. Bleikur linnti
ekki á sprettinum, og er hann kom
að hliðinu á túngirðingunni, hóf
hann sig á loft og stökk yfir hlið-
grindina, og hann stanzaði ekki fyrr
en heima á bæjarhlaðinu og stóð
þá kyrr og hneggjaði hátt. Ámundi
bóndi kom út á hlaðið, og er hann
sá Bleik og mig sitjandi á bakinu
á honum, varð hann undrandi á svip-
inn. Hann spurði mig, hvemig ég
hefði náð í Bleik og getað beizlað
hann. Ég sagðj honum hvernig það
gekk til, og fannst honum það merki-
legt, að ég gat náð í hann ótam-
inn fjögurra vetra folann og beizlað
hann og riðið honum. Hann sagði,
að ég yrði góður reiðmaður. Rétt í
þvi kom móðir Ámunda út úr bæn-
um með brauðdeig og áfir 1 fötu,
sem hún gaf Bleik, sem kumraði af
ánægju og hámaði í sig góðgætið.
Nú var auðskilið af hverju mér
gekk svo vel að ná honum og hann
var svo heimfús. Hann langaði 1
brauð og áfir, sem hann hafðj svo
oft fengið áður hjá hennl. Ámundi
sagði við mig að ég mætti ekki taka
hann oftar, það gæti hlotizt slys af
því. Ég fór með Bleik og sleppti
honum fyrir utan túngarðinn, og
þar voru þá allir hinir hestamir 1
einum hóp. Ég tók þá og fór með þá
heim og lagði á þá reiðinga og klyf-
bera og hélt svo út á engjarnar.
Sunnudagavinna borgar sig ekki.
Einn sunnudag kom Sigurður vinnu
maður að máli við mig og vildi fá
mig í félag við sig að veiða iax i
net, sem hann átti. Ég sagði, að ég
hefði aldrei unnið á sunnudegí og
ég hefði ótrú á þvi. En þá bauð
hann mér góðan hlut I veiðinni og
sagði ábyrgjast mér, að það yrði mik-
il veiði, og þá lét ég tilleiðast. Við
fórum ríðandl á vagnhtstunum. Sig-
urður reið yngri Grána, ellefu vetra
gömlum, og relddi vaðlna. Eldri
Gráni hafði áður verið reiðhestur og
var enn traustur og í góðum holdum
og stilltur og gætinn. Veðrið var
Ijómandi gott og við fórum, sem
leið liggur upp með ánni, að Lax-
árfossi. Fyrir neðan fossinn var
djúpur hylur, og var þar oft góð
veiði. Við fórum af baki og greidd-
um úr netinu og festum vaðina í
endana á því. Sigurður reið yfir á
hinn árbakkann, en ég varð eftir og
við strekktum netið á milli okkar
þvert yfir hylinn. Allt virtist ætla
að ganga að óskum. En allt i einu
dundi ólánið yfir, og Sigurður missti
endann á vaðnum og netið barst
með straumþunganum niður ána. Sig-
urður hrópaði yfir til mín að halda
vel í, þangað til hann kæmi yfir til
mín. Ég gerði sem ég gat, en straum-
þunginn var svo mikill, að ég dróst
með netinu út í hylinn. Eldri Gráni
synti hraustlega með mig á bakinu,
en straumþunginn ætlaði allt að færa
í kaf. Og til þess að bjarga mér og
fara ekki á kaf með netinu varð ég
að sleppa endanum á vaðnum. Eldri
Gráni sneri við í miðjum hylnum
og synti með mig yfir á þann árbakk-
ann, sem við fórum frá. Rétt í því,
að ég var kominn á land, kom Sig-
urður yfir til mln. í>að þussaðist eitt-
hvað í honum, og svo stakk hann sér
út í ána og kafaði eftir netinu hvað
eftir annað án árangurs. Við undum
fötin okkar og breiddum þau til
þerris á móti sólinni og fengum okk-
ur sólbað. Eftir nokkurn tíma klædd-
um við okkur og fórum svo heim,
en gættum þess vel, að enginn sæi
til ferða okkar.
Sofið á hestbaki.
Nokkru fyrir réttir var Sigurður
vinnumaður sendur suður til Reykja-
víkur með naut, sem átti að selja.
Ég átti að fara með honum eitthvað
áleiðis, til að reka á eftir, ef þörf
væri. Er ég fór að sækja hestana,
kom Lovísa húsfreyja til mín og sagði
við mig: „Mér segir svo hugur um,
og betra sé fyrir þig að hafa góðan
og traustan hest, því að þú ert ung-
ur og ókunnugur öllum vegum og
ætla ég að lána þér reiðhestinn Lokk,
en hann er traustur og ratvís." Við
Sigurður fórum af stað eftir hádegi.
Hann reið jörpum hesti fallegum og
traustum og teymdi nautið, en ég
reið Lokk, gráum nesti, þýðum og
fallegum. Veður var ljómandi gott, sól
skin og blíða, og ferðin gekk vel.
Ég átti ekki að fara með Sigurði
nema stuttan spöl áleiðis, en hann
teygði mig með sér lengra og lengra.
Er við vorum komnir á móts við
Skeggjastaði i Flóanum, skildum við,
og hann hélt til Reykjavlkur, en ég
austur að Sandlæk. Skðmmu eftir að
ég var orðinn einn, hitti ég tvo rlð-
andi menn og slóst i fylgd með þeim.
Við hleyptum hestunum og ekld var
Lokkur eftirbátur hinna. En á móts
við Hjálmholt i Flóanum, skildu leiðlr
okkar. Er ég var orðinn einn lét ég
Lokk fara á hægagangi, og ég fór
veginn um Merkurhraun á Skeiðum.
Það var orðið áliðið dags og farið
að rökkva, og ég var einn míns liðs
á ferð úti í óbyggðinni. Ég fór að
hugsa um útilegumannasögurnar og
draugasögurnar, sem ég hafði lesið
og heyrt sagt frá. Hugsanir mínar
urðu svo skýrar og vakandi, að ég
fór að líta í kringum mig. Það var
eins og eitthvað væri á sveimi að
læðast í kringum mig. Ég reyndi að
hrinda þessum hugsunum frá mér og
sló í hestinn og reið greitt. En það
var sama og mér fannst eitthvað vera
á hælunum á mér og eftir því ?em
ég reið greiðara færðist það nær.
Það greip mig óhugur, og ég sló í
hestinn og reið á spretti í burtu frá
þessu. En þá sýndist mér stór risi
koma k móti mér fram úr hálfrökkr-
inu. Ég fylltist þá af vígmóði og
reið í loftinu á móti honum. En er
ég kom nær honum, minnkaði hann
og hvarf svo. En rétt við veginn stóð
stór steinn upp á enda með hvít-
máluðum stöfum, og ég hægði á
sprettinum og sá, að það var merkja-
steinn. Ég stanzaði þá og leit í kring-
um mig, og er ég sá ekkert athuga-
vert varð ég rólegri. Ég hafði enga
klukku, og ég vissi ekki hvað tím-
anum leið, en ég gizkaði á, að komið
væri fram yfir lágnætti. Ég fann, að
ég var að verða syfjaður og ég sló
£ hestinn og reið greitt, því ég vildi
hraða mér heim. Ég söng hástöfum
til að halda mér vakandi, því að
svefninn ásótti mig. Svo hef ég víst
sofnað. Næst þegar ég vissi af mér,
fann ég að sólin skein beint framan
í mig, og ég glaðvaknaði.^ Ég .var
enn sitjandi á hestinum. Ég leit í
kringum mig og á hestinn, sem fór
sér hægt og beit grængresið með
ánægju. Ég sá brátt, að ég var stadd-
ur á heiðinni fyrir ofan Húsatóftir
á Skeiðum og fannst mér það næsta
undarlegt. Ég sá líka að gæruskinn-
ið, sem ég hafði undir mér á hest-
inum, var horfið og fannst mér það
slæmt. Ég fór af baki og leitaði að
þvl þar i kring, en fann það ekki.
Ég fór þá aftur á bak á Lokk og
reið fram og aftur til a_ð leita að
þvi, en fann það ekki. Ég reið þá
til baka áleiðis sama veg og ég hafði
komið, og er ég var kominn á móts
við Votumýri á Skeiðum, sá ég gæru-
skinnið, sem lá þar rétt utan við veg-
brúnina. Ég varð allshugar feginn
og reið nú greitt heimleiðis. Ég var
kominn heim rétt fyrir fótaferðatíma,
og þá voru allir í fasta svefni I bað-
stofunni. Ég varð glaður við að sjá
það, þvi að nú vissi ég, að enginn
gat vitað um ævintýri mitt. Ég lagði
mig upp í rúmið mitt alklæddur og
Framhatd á bls. 574.
570
/
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ