Tíminn Sunnudagsblað - 21.08.1966, Blaðsíða 11

Klsta Geir-
þrúðar tekin
upp úr gröf-
inni í viöur-
vist emb-
œttismanna.
dauðadá var að ræða. Ung hjúkrunar-
kona hafði reynt að fremja sjálfs-
morð með því að taka inn stóran
skammt af morfíni. Hún fannst dag-
inn eftir að hún tók eitrið, köld og
Stirnuð og án æðasláttar. Það var
enga lífshræringu að sjá á líkama
hennar, og húðin lók engum breyt-
ingum, þótt sett væri á hana bráð-
ið lakk. Hún var þess vegna talin
látin, sett í kistu og fokið skrúfað
á. Næsta dag kom lögreglan til þess
að fá staðfestingu á dauða hennar.
Þegar kistan var opnuð, tóku við-
staddir eftir mjög lítilli húðhreyfingu
á hálsi líksins. Lífgunartilraunir voru
þegar hafnar og þeim haldið áfram í
þrjá sólarhringa. Þá loks vaknaði
stúlkan til lífsins sg lifði síðan eðli-
lega eftir það.
Dr. Starcke, afkomandi Geirþrúðar
Birgittu Bodenhoff, segir, að Geir-
þrúður hafi oft þjáðst af miklum höf-
uðkvölum, sem áttu rót sína að rekja
til tann- eða eyrnasjúkdóms. Ekki
er útilokað, að hún hafi tekið sterk
deyfilyf, svo sterk, að hún hafi fallið
í yfirlið. Hugsanlegt er, að deyfilyf-
in hafa orsakað eitrun, sem hafi kall-
að fram ástand, sem minnti á dauða.
Dr. Starcke segir, að bróðir Geirþrúð-
ar, herragarðseigandinn Anton Ro-
sted hafi hvað eftir annað sagt, þegar
hann kom heim frá jarðarför systur
sinnar, að hann skildi ekki, hvers
vegna systir hans hefði verið grafin
með rauðar kinnar. En rauðar kinnar
geta verið merki um ópíumeitrun.
Það virðist og ljóst, að prestur-
inn, sem kom að banabeði grafar-
rængingjans og meðtók játningu hans
samkvæmt sögunni, hafi verið Jakob
Pétur Mynster, síðar biskup yfir Sjá-
landi. Bróðir hans var yfirlæknir á
Friðriks-spítala. Presturinn tilkynnti
lögreglunni ekki um játningu graf-
arans, því að honum fannst hann
bundinn af heiti sínu sem skriftafað-
ir um algjöra þagmælsku varðandi
syndir skriftabarna sinna. En ef til
vill hefur hann trúað bróður sínum
fyrir játningunni, en hann var mikill
vinur Bodenhoffs-fjölskyldunnar. Þar
í kunna ef til vill að liggja rætur
þessarar sögur, sem fylgt hefur þess-
ari ætt fram til vorra daga.
HRAKNINGAR
Framhald af bls. 698
þeirra en alls voru tólf manns í
heimili.
Það er vitað að Ólafur bjó góðu
búi, eins og svo margir aðrir sem
búið hafa í Skálholti fyrr og síðar.
Einnig er það vitað að einn
góðan veðurdag lét Ólafur bóndi
smala sauðun sínum. Voru þeir
70 að tölu. Það er þeim ljóst sem
búpening annast, að geldfé er ekki
smalað að vorlagi, og það rekið
í aðhald, nema annað hvort til
þess að laga ull á fénu eða þá
að sauðirnir hafi verið rúnir þenn-
an dag. Vel er hægt að hugsa
sér, að svo hafi verið. Mætti þá
ætla, að nokkuð hafi verið komið
fram á vor.
Tíð var einmuna góð allt til
mánaðarmóta maí-júní, að hið
VIÐ HVÍTÁ
mikla veður brast á „var þá nokk-
uð af fé gengið úr ull og krókn-
aði það af kulda,“ segir í annál
ársins, eins og áður er getið.
Hér var því ekki til að dreifa
að sauðirnir króknuðu af kulda
uppi á þurru landi. Urðu afdirf
þeirra hörmuleg engu að síður. í
því efni gat það skipt einhverju
máli, hvort þeir voru gengnir úr
ullinni eða ekki.
Góð heimild er fyrir því, að þeg-
ar lokið var athugun á sauðunum,
voru þeir reknir fram í Tungu,
(eins og sagt var í daglegu tali).
Tungan er landsvæði frá Skál-
holti, sem liggur milli Brúarár að
vestan en Hvítár að austan og falla
árnar saman þar fram undan. Heit
ir þar Tungusporður.
Land þetta er ein flatneskja.
Hvergi er það skjól eða afdrep
fyrir skepnur í vondum veðrum.
Gat það átt sinn þátt í því hversu
illa fór.
Einum eða tveim dögum síðar
en sauðirnir voru reknir, brast
veðrið á, með þeim afleiðingum
að sauðina hrakti í árnar, sem
þarna eru á þrjá vegu. Þar fórust
þeir, allir með tölu.
Hvernig sem á þetta er litið,
verður naumast annað séð en
hvort tveggja hafi gerzt á sama
tíma, þ.e. hrakningar fólksins og
fjártjónið.
Löngum er það svo, að eftir-
minnilegir atburðir geymast lengi
í minni kynslóðanna. Eru heimild-
armenn mínir að þessari sögu, nú
miðaldra menn. Þeim sagði amma
þeirra, Valgerður Eyjólfsdóttir,
kona Helga Ólafssonar.
Samkv. manntall í Biskupstung-
um árið 1850, var Helgi þá 15
ára, dvaldi hann hjá foreldrum
sínum I Skálholti þegar þetta gerð-
st.
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
707