Tíminn Sunnudagsblað - 21.08.1966, Blaðsíða 20

3gg. KluMwin fjögur að morgni komu
peir aítur við hjá okkur á leið sinni
norður á bóginn. Dálítil viðskipti
tóku að myndast hjá okkur. Móðir
mxn svaf á nóttunni, en á daginn
sá hiin um veitingar handa viðskipta-
vinunum, meðan faðir minn svaf.
Hann lagðist til hvíldar í sama rúm-
ið og hún svaf í á nóttunni, en ég
fór til Bidwell í skólann. Hinar löngu
nætur, meðan við mamma sváfum,
sauð faðir minn kjöt til þess að hafa
ofan á brauð í nestið handa kost-
göngurum okkar. Þá flaug honum í
hug, hvernig hann gæti komizt á
græna grein. Hinn ameríski hugsun-
arháttur festi rætur hjá honum. Hann
varð einnig metnaðargjarn.
Þegar lítið var að gera, voru næt-
urnar lengi að líða, og þá hafði fað-
ir minn tíma til að hugsa. Það varð
honum að falli. Hann komst að
þeirri niðurstöðu, að veraldargengi
hans hefði verið lítið, af því að hann
hefði ekki verið nógu glaðvær. Héð-
an í frá ætlaði hann að vera bjart-
sýnn. Snemma á morgnana kom hann
upp stigann og gekk til hvílu hjá
móður minni. Hún vaknaði og þau
fóru að tala saman. Ég hlustaði í
rúminu mínu í horninu.
Hugmynd föður míns var sú, að
þau móðir mín og hann ættu að
reyna að skemmta þeim, sem kæmu
í veitingastofuna okkar til þess að
snæða. Ég man ekki, hvað hann sagði,
en mér skildist, að hann ætlaði á
einhvern torskilinn hátt að verða eins
konar skemmtikraftur á kránni. Þeg-
ar gestir, og sérstaklega er unga fólk-
ið á Bidwell kæmi inn í veitinga-
stofuna okkar, sem það gerði mjög
sjaldan, átti að koma af stað fjör-
ugum og skemmitlegum viðræðum.
Af orðum föður míns réð ég, að
hann ætlaði að leitast við að vera
hinn glaðværi gestgjafi. Móðir mín
hlýtur að hafa verið í vafa frá upp-
hafi, en hún latti föður minn ekki.
Faðir minn hélt, að í brjósti unga
fólksins í Bidwell mundi vakna
áköf löngun eftir félagsskap þeirra
hjónanna. Á kvöldin kæmi glatt æsku
fólk syngjandi niður Turnersbrún.
Þessi ungmenni mundu þyrpast með
hlátri og sköllum inn í veitingastof-
una okkar, og þar yrði söngur og
gleðskapur. Það er ekki ætlun mín
að láta lesendurna halda, að iaðir
minn hafi rætt málið svona ýtarlega.
Éins og ég hef áður sag, var hann
fámáll maður. „Fólkið vantar ein-
hvern stað, sem það getur farið á.
$g segi þér satt, að það vantar ein-
hvern stað,“ sagði hann aftur og aft-
lír. Lengra komst hann ekki. fmynd-
unarafl mitt hefur fyllt út í eyðurn-
ár.
í tvær eða þrjár vikur setti hug-
mynd föður míns svip á heimili okk-
% w töjuðum ekki mikið, en á
hverjum dégi reyndum við að láta
ólundarsvipinn á andliti okkar víkja
fýrlr brosi. Mamma brosti framan í
kostgangarana, og ég smitaðist af
henni og brosti framn í köttinn. Fað-
ir minn var eins og á hjólum í
ákefð sinni að þóknast fólkinu. Vafa-
luast leyndist í honum innst inni ör-
lítið af eiginleikum trúðsins. Hann
eyddi ekki púðrinu á járnbrautar-
mennina, sem hann veitti beina á
nóttunni, heldur virtist hann bíða
eftir ungum manni eða konu frá
Bidwell, sem hann gæti sýnt, hvað
hann kynni. Á afgreiðsluborðinu í
veitingastofunni stóð vírkarfa, sem
var alltaf full af eggjum, og hún
hlýtur að hafa staðið þar fyrir aug-
unum á honum, þegar hann fékk
þá flugu í höfuðið að fara að
skemmta. Frá upphafi var eins og
eitthvað samband milli eggjanna og
hugarfósturs föður míns. Að minnsta
kosti var það egg, sem eyðilagði þetta
nýja framtak hans. Eitt sinn síðla
kvölds vaknaði ég við reiðiöskur, sem
kom úr barka föður míns. Við mamma
settumst bæði upp í rúminu okkar.
Hún kveikti með titrandi hendi á
lampa, sem stóð við höfðalagið okk-
ar. Útihurðin á veitingastofunni niðri
skall að stöfum, og fáeinum mínút-
um síðar þrammaði faðir minn upp
stigann. Hann hélt á eggi, og hönd
hans skalf, eins og hann væri með
köldu. í augum hans varn æstum vit-
firringslegur glampi, og ég þóttist
viss um, að hann ætlaði að þeyta egg-
inu annað hvort í mig eða móður
mína. En hann lagði það gætilega á
borðið við hliðina á lampanum og
lét fallast á hnén fyrir framan rúm
móður minnar. Hann fór að gráta
eins og drengur, og sorg hans fékk
svo á mig, að ég grét með honum.
Við fylltum litla þakherbergið með
harmakveini okkar. Það er broslegt,
að af þessari fjölskyldumynd man ég
ekki annað en það að móðir mín
strauk í sífellu hendinni yfir skall-
ann, sem teygði sig eftir höfði föð-
ur míns. Ég er búinn að gleyma,
hvað móðir mín sagði, og hvernig
hún fékk hann til þess að skýra sér
frá því, sem gerðist niðri. Frásögn
hans er einnig liðin mér úr minni.
Ég man aðeins hryggð og ótta og
glansandi röndina á höfði föður míns
í skini lampaljóssins, þar sem hann
kraup við rúmstokkinn.
Það, sem gerðist niðri, veit ég af
óskýranlegum ástæðum eins vel og
ég hefði verið vitni að ósigri föður
míns. Með tímanum fær maður vit-
neskju um margt, sem ekki er hægt
að útskýra. Þetta kvöld kom Joe
Kane, ungur kaupmannssonur frá
Bidwell, til Pickleville, til þess að
taka á móti föður sínum, er hann
átti von á með lestinni klukkan tíu.
Lestin kom þrem klukkustundum of
seint, og Joe kom inn í veitinga-
stofuna okkar til þess að doka þar
við^eftir henni. Vörulestin kom og
starfsmenn hennar fengu mat. Joe
varð einn eftir hjá föður mínum.
Ungi maðurinn hlýtur strax að
hafa komist í vanda vegna fram-
komu föður míns. Hann hélt, að föð-
ur mínum gremdist, að hann var að
drolla þar, og datt í hug að fara
út. Én þá tók að rigna, svo að höh-
um þótti ekki fýsilegt að ganga lang-
an veg til borgarinnar og tíl baka
aftur. Hann keypti sér vindil og bað
um kaffibolla. Hann var með dagblað
í vasanum og tók það upp og fór
að lesa. „Ég er að bíða eftirkvöld-
Iestinni. Henni hefur seinkað," sagði
hann í áfsökunarskyni. Faðir minn,
sem Joe Kane hafði aldrei séð fyrr,
stóð þegjandi langa stund og starði
á gestinn. Það var án efa kominn
í hann leikhrollur. Eins og oft kem-
ur fyrir í lífinu, var hann búinn
að hugsa svo mikið og oft um það,
sem hann ætlaði að gera, að þegar
á hólminn var komið lá við, að hon-
um félli allur ketill í eld.
Til dæmis vissi hann ekki, hvað
hann átti að gera af höndunum.
Hann rétti aðra feimnislega yfir
búðarborðið og tók í höndina á Joe
Kane. „Komið þér sælir,“ sagði hann.
Joe Kane lagði frá sér blaðið og
starði á hann. Augu föður míns námu
staðar á eggjakörfunni, sem stóð á
afgreiðsluborðinu, og tók til máls:
„Jæja,“ sagði hann hikandi. „Þér haf
ið víst heyrt um Kristófer Kolumbus
e-eh.“ Hann virtist reiður. „Þessi
Kristófer Kolumbus var svikari," sagði
hann með áherzlu. „Hann sagðist
geta látið egg standa upp á endann.
Hann talaði, það vantaði ekki, en
síðan braut hann dæld í eggið.“
Gestinum sýndist faðir minn vera
viti sínu fjær af reiði yfir tvöfeldni
Kristófers Kolumbusar. Hann tautaði
blótsyrði og lýsti yfir að það væri
skakkt að kenna börnum, að Kristó-
fer Kolumbus hefði verið mikilmenni
fyrst hann hefði svikið á úrslita-
stundu. Hann hafði lýst yfir, að
hann ætlaði að láta egg standa upp
á endann, og þegar blekking hans
varð uppvís, hafði hann beitt brögð-
um. Faðir minn tók egg út körfunni
á borðinu og fór að ganga með það
um gólf nöldrandi yfir Kristófer Kol-
umbusi. Hann velti egginu milli hand
anna, brosti ljúfmannlega og tók að
muldra um það, hvaða áhrif rafmagn
ið í mannslíkamanum hefði á eggið.
Hann sagði, að með því að velta
egginu milli handanna, gæti hann
látið það standa upp á endann án
þess að brjóta skurnið. Hann skýrði
það þannig, að hitinn frá höndunum
og hinn hægi snúningur skapaði nýj-
an þyngdarpunkt. Joe Kane var far-
inn að fylgjast með af dálitlum áhuga.
„Ég hef meðhöndl*5 þúsundir eggja,“
sagði faðir minn. „Enginn veit meira
um egg en ég.“
716
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ