Tíminn Sunnudagsblað - 02.10.1966, Blaðsíða 11

aS gera gaman úr þessu, en þegar
hann sá piltinn, hvarf brosið og hann
sagði:
Hann var heppinn að drepa sig
eklci, kvölin sú arna.
Vélstjórinn stóð við kabyssuna,
tnakinín að beltisstað. Hann glotti
ivið formanninum. Hann hafði svart-
an kross á bringunni.
Ekki útséð með það enn þá, sagði
fann, ég held hann sé að hristast
sundur.
Nú var báturinn hættur að velta.
Þeir voru að fara inn höfnina, og
formaðurinh brölti upp lúkarsstigann
þungur í hreyfingum.
Þegar þeir höfðu bundið bátinn,
hljóp einn þeirra upp í sjóbúðina
eftir fötum handa piltinum. Hann
var nú hættur að spúa, en hélt áfram
að skjálfa. Þeir færðu hann í leppana,
reyndu að porra hann upp, en hann
var bleikur og máttfarinn og gat enga
björg sér veitt. Það var steinsnar
upp í sjóbúðina, og þeir gengu undir
honum upp bryggjuna. Bústýran stóð
á stigaskörinni og sagði:
Það er heitt í kompunni minni.
Aumingja strákurinn.
Hún var dökk yfirlitum, þétt kona,
sterkleg, augun hálflukt,. Hún gekk
á undan þeim, opnaði hurð og benti
þeim að setja piltinn á stól við
uppbúna hvílu hennar.
Gott, sagði hún, og þeir skildu,
að þeir máttu fara.
Pilturinn hélt áfram að skjálfa.
Djöfull er að sjá þig, barn. Gátu
þeir ekki lamið þig til lífs, sagði
hún.
Hun dró af honum leppana liprum,
heitum höndum, spjör fyrir spjör,
bg þegar hann- var orðinn nakinn,
tók hún hann í fang sér og lagði
í rúmið, hlúði vel að honum og sagði:
Þetta lagast, ég ætla að velgja í
þia mjólkurlögg.
Hún lagði hlýja hönd á bleikt og
kalt enni hans, og pilturinn horfði
á hana þrútnum augum, reyndi að
tala, en þegar hann opnaði munninn,
glömruðu tennurnar uppi í honum,
og þá brosti hún, og þá vottaði fyrir
hrosi á andliti hans. Svo fór hún.
Pilturinn reyndi að sefa skjálftann
með því að teygja úr sér og kreista
sængina í greipum sér, en það var
eins og hann væri allur úr köldum
málmi. Hann fann ekki fyrir fótunum,
þótt hann spyrnti í gaflinn, og hann
gáði að, hvort sængin væri í greipinni.
Konan kom inn með rjúkandi
mjólk í könnu og hellti í glas. Hann
ætlaði að setjast upp, en hún tyllti
sér á rúmstokkinn, ýtti honum niður
og gaf að drekka eins og barni, einn
og einn sopa í senn. Hún hélt undir
hnakka hans, og hann fann, að sér
hlýnaði undan lófa hennar. Þegar
glasið var tómt, sagði hún: Svona,
Ijúfurinn, eins og svæfandi móðir,
hlúði enn að honum allt um kring
„Meiri mjólk, sagði hún snögglega . . . En honurn fannsf nú óþefur af miólklnni".
en hann hélt áfram að skjálfa eigi að
síður. Hún stóð yfir honum, brosti
með sjálfri sér eins og dálítið við-
utan, líkt og hún væri að íhuga vanda-
'mál, sem þó væri gaman að fást við.
Hann hafði ekki tekið eftir augum
hennar fyrr en nú. Það leið nokkur
stund, hann horfði á hana, og það
var sem birti yfir sjáöldrum hennar.
Meiri mjólk, sagði hún snögglega
og gaf honum aftur að drekka.
Honum fannst nú óþefur af mjólk-
inni og gat ekki drukkið nema tvo
sopa. Þá var eins og skjálftinn færð-
ist allur í aukana. Hann hristist í
rúminu og greip um bríkina til að
halda sér. Hún fór undir sængina
meo höndina og greip um fót hans
og sagði:
Hvað er þetta barn, þú ert frosinn.
Hún stóð snöggt á fætur, gekk að
glugganum, stóð þar kyrr með hendur
á mjöðmum og horfði út í myrkrið.
Síðan gekk hún að dyrunum, sneri
lyklinum svo small í skránni. Svo
Framhald á 862. síðu.
„Hann fylgdist með snörum handtökum hennar, sá hvérnig líkami hennar birt-
ist smátt og smátt undan klæðunum, unz engin spjör var eftir. Þá stóð hún á
fætur."
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
851