Tíminn Sunnudagsblað - 02.10.1966, Blaðsíða 10

/
Ási í Bæ:
SKJÁLFTI
Þeir áttu skammt eftir ófarið til
lands, þegar pilturinn féll útbyrðis.
Hásetinn, sem var við stýrið, sá, hvað
gerðist, keyrði vélina fulla ferð aftur
á bak og hrópaði um leið á mann-
skapinn. Þetta var um dimmumótin,
norðanbræla, sjólítið, en hörkufrost.
Formaðu.rinn hljóp bölvandi að stýr-
inu og skipaði fyrir. Báturinn sneri
afturstafni í vindinn, og löðrið fruss-
aðist með braki út undan hekkinu.
Einhver hrópaði:
Hann er þarna. Hann er þarna, og
fleiri tóku undir; hann er þarna, ég
sé hann, sko. Einn með stjaka, annar
með bjarghring, allir mjög æstir.
Pilturinn brauzt um ,í sjóskorp
unni.
Helvitis fíflið, hreytti formaðurinn
út úr sér og teygði sig út um stýris-
húsgluggann til að sjá sem bezt.
Þú hefur það ekki svona, öskraði
vélstjórinn upp til hans, þú verður
að taka áfram.
Formaðurinn dró af vélinni meðan
hann skipti og síðan fullt áfram. Þeir
höfðu ekki augu af piltinum. Hann
barðist um með höndum og fótum,
og nú þegar þeir voru komnir til
hlés við hann, heyrðu þeir ópin í
honum. Þeir kveiktu sér í sígaretlum
með óðagoti og reyktu áfergjulega.
Þegar sýnt var, að hringur bátsins
yrði of stór hljóp vélstjórinn upp í
stýrihúsið, skyrpti út úr sér fúkyrðum
og hremmdi skiptitækin.
Leggðu á bak, maður, skipaði hann,
og formaðurinn rúntaði stýrishjólinu.
Báturinn tók kipp aftur á bak.
Sjáið þið hann? kallaði vélstjórinn
út til þeirra á þilfarinu.
Já, hann er þarna, sögðu þeir og
bentu.
Leggðu í stjór.
Formaðurinn rúntaði hjólinu á ný,
báturinn tók hægt áfram. Vélstjórinn
hljóp út á þilfarið, fram á stafn,
ði og benti. Þarna var pilturinn
rétt við kinnunginn. Þeir köstuðu til
hans lausum hring, en hann náði
honum ekki. Vélstjórinn þeytti út úr
sér samantvinnuðum blótsyrðum.
Hann er að gefast upp, hrópaði
einhver.
Vélstjórinn hristi af sér stígvélin
og kastaði sér fyrir þorð. Eftir fáein
augnablik hafði hann tak í piltinum.
Mennirnir í bátnum ráku upp gleðióp
og einn þeirra henti nú hring út til
þeirra. Hann féll í sjóinn syo sem
faðm frá þeim.
Allt í lagi, sögðu þeir, og þegar
vélstjórinn náði taki á hringnum,
drógu þeir þá að bátnum og drösluðu
þeim umsvifalaust inn fyrir borð-
stokkinn.
Déskotans vesen, sagði formaður-
inn og setti á fulla ferð til hafnar.
gilturinn vay mjög dasaður, og þeir
studdu hann í lúkarinn. Þar var fun-
heitt. Þeir rifu hann úr leppunum
og skutluðu honum upp í koju. Hann
skalf eins og grjótbor.
Þú áttir ekki langt eftir til helvítis,
lagsmaður, sagði vélstjórinn. Viltu
Hoffmann?
Pilturinn reyndi að segja eitthvað,
en gat það ekki. Þeir blönduðu Hoff-
mann í heitt vatn og drifu þetta í
andlitið á honum, en þá fór hann að
spúa. Það gompaðist upp úr honum
sjóvilsa og matarslums, og hann gat
ekki hreyft sig, og þetta sullaðist
ofan á brjóst hans og út um alit.
Þeir gátu ekki meira og sögðu strák-
greyið og bölvuðu hressilega og
horfðu á' hann kúgast og skjálfa.
Formaðurinn kom fram í, bústinn
og brosleitur, eins og hann ætlaði
íslenzkar smásogur I
o
850
T í M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ