Tíminn Sunnudagsblað - 16.10.1966, Blaðsíða 9

GRÉTA SIGFÚSDÓTTIR:
SIGURFREGNIR
Saga frá stríðsárunum í Noregi
Strandferðaskipið lá ferðbúið við
hafnargarðinn. Svartur reykjarmökk
ur steig upp af sótugum reykháfnum
og blandaðist kyrrstæðu morgunloft-
inu. Ljóskerin voru byrgð. Loftvarn-
arbyssan í framstafninum afhjúpuð
og byssuhlaupinu beint upp á við.
Skipið bar við snæviþakta fjallshlíð-
ina handan við þröngan fjörðinn
eins og skuggamynd á hvítu tjaldi.
í dagmálaskímunni grillti óljóst í
skipverjana á hreyfingu um þilfarið.
En þögn ríkti yfir öllu.
Sitt hvorum megin við landgöngu-
brúna stóðu þýzkir hermenn, klædd-
ir í þykkar yfirhafnir og kuldastíg-
vél úr flóka. Þeir stóðu hreyfingar-
lausir, eins og höggnir í stein, og létu
riffilinn hvíla við öxl sér. Farþegar
úr borginni voru farnir að tínast
um borð. Fótaför þeirra settu sora-
lit merki á nýfallinn snjóinn á hafn-
argarðinum. Fram með skipshliðinni
myndaðist smám saman dreifður hóp
ur lágróma og alvörugefins fólks, seni
lagði föggur sínar við fætur sínar í
snjóinn, meðan það kvaddi leiðsögu-
menn sina. Fólk þetta var fátæklega
búið: föt þess snjáð og slitin. Og ein
hver uppgjafarömurleiki hvíldi yfir
öllu látbragði þess.
Utarlega í hópnum voru piltur og
stúlka að kveðja aldraða konu. Stúlk-
an var há og grönn, klædd í síðbux-
ur og upplitaða regnkápu með hettu.
Hún hafði tekið gerviullarvettl-
inginn af hægri hendi, og það glamp-
aði á giftingarhring á baugfingri
hennar. Pilturinn var lægri vexti, en
þreklegur. Berhöfðaður, í bættum hné
buxum og snjáðum leðurjakka. Hann
hafði snúið sér við til hálfs og at-
hygli hans var beint að skipinu.
Gamla konan stóð fyrir framan þau
lítil vexti og lotin í herðum, dúðuð
í svart ullarsjal, er bar þess merki
að hafa verið í eigu hennar lengi.
Undan jaðri þess kom fram önr.ur
hönd hennar, kreppt utan um þvæld-
an pappírsvasaklút, sem hún öðru
hverju brá að augum sér. Rödd henn
ar skalf, þegar hún tók til máls.
— Mig dreymdi svo illa í nótt, og
það leggst svo illa í mig þetta ferða-
Iag ykkar . . . Af hverju bíðið jiíð
ekki með að fara þetta þar tU í vor?
Unga stúlkan laut blíðlega ofan að
gömlu konunni.
— Gráttu ekki, mamma . . . Ég
skal skrifa þér með hverri ferð og . . .
Pilturinn, sem hafði verið að horfa
á þýzku hermennina skoða skilríki
nokkurra farþega á leið upp land-
göngubrúna, greip fram í:
— Elsku tengdamamma, þú veizt,
að þetta er eina leiðin til að komast
hjá að vinna fyrir Þjóðverja. Hafðu
engar áhyggjur af þessu. Okkur mun
líða miklu betur á búgarðinum heima,
þar sem við getum fengið nógan
nógan mat. — Og við skulurn
senda þér böggul með einhverju
góðgæti, lauk unga stúlkan við setn-
inguna.
En orð þeirra fóru fram hjá gömlu
konunni. Brottfararmerki var nú gef-
ið, og hljómur skipsklukkunnar lét
í eyrum hennar eins og líkhringing.
Þýzku hermennirnir voru gengnir
til hliðar, og hafnarverkamennirnir
bjuggu sig undir að taka burt land-
göngubrúna. Allir farþegar voru
komnir um borð. Rétt áður en brúin
var felld, kom maður með seg'dúks-
stranga á harðahlaupum. Þjóðverjarn
ir reyndu að stöðva hann, en urðu
of seinir til. Um leið og hann náði
þilfarinu, var brúin látin falla. Mað-
urinn hvarf sjónum í farþegahópn-
um, sem þrengdi sér að borðstokkn-
um landmegin.
Það mataði í föl andlit og veifandi
hendur, meðan skipið seig frá hafnar-
garðinum og stefndi út á fjörðinn.
Fólkið í landi smækkaði, séð frá
ískipinu og leystist upp í ógreinilega
depla, sem innan skamms samlöguð-
ust rökkrinu. Myrk borgarhverfin
liðu hjá. Stöku Ijóstýra, blá og vofu-
leg, brá annarlegri birtu á auð stræt-
in.
Þegar komið var út úr firðinum,
fór sjórinn að ýfast. Bylgjurnar nsu
hátt og skvettu freyðandi löðri yfir
þilfarið. Þeir, sem komu um borð á
síðasta viðkomustað, áttu erfitt með
að koma sér fyrir. Fyrsta farrými var
ætlað þýzkum liðsforingjum og ann-
að farrými var yfirfullt. Reykingasal-
urinn troðfullur. Fólk sat eða lá hvað
innan um annað á bekkjunum. Þar á
meðal sjóveikar konup pieð ungbörn.
Hér og þar fram með bekkjunum
gaf að líta pappaílát, hálffull af spýju
og andrúmsloftið var innibyrgt og
þungt. Við borð á miðju gólfi sátu
nokkrir karlmenn, sem höfðu keypt
sér gervikaffi.
Þernan lauk við að afgreiða þá, og
gægðist inn í klefa sinn, um leið og
hún gekk hjá. Ung kona með sof-
andi barn við hlið sér reis upp til
hálfs í rekkju hennar, þegar hún opn
aði dyrnar. Konan brostl hlýlega
við þernunni.
Islenzkar smásögur
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
873