Tíminn Sunnudagsblað - 19.02.1967, Blaðsíða 3

Giraffinn er alveg varnarlaust dýr. En tvennt er
honum gefiS, sem honum er mikils virði: Hálsinn
langi og skörp sjón. Gíraffi, sem reisir sig, sár vítt
um sléttuna og verður oftast var aðsteðjandi hættu
í tæka tíð.
Háls gíraffans er ekki sveigjanlegur að sama skapi og hann
er langur. Dýrið getur jafnvel ekki drukkið nema setja sig
í sérstakar stelllngar. Þá glennir það sundur framfæturna
til að geta beygt sig og náð með grönunum að vatninu.

Langur og þungur hálsinn veldur þvi iika, að giraffinn getur ekki brokkað.
Hann verður annaðhvort að fara fetið eða stökkva. Á stökki verður hann
að reigja hálsinn aftur, þegar hann lyftir framfótunum, þvi að annars
myndi hann missa jafnvægið. Fjórir eða fimm metrar eru milli spora, þegar
gíraffi hleypur, og þolið mikið.
Gíraffahjarðir eru heldur skipulagslitl-
ar. Samt brestur ekki á samheldni og
samhjálp, Ef hvitir gíraffar fæðast,
er sem önnur dýr veiti þeim vernd,
þegar hættu ber að.

-—
Enskir menn ætluðu að taka myndir
af hvítum gíraffa. En dýr með eðli-
legu litarfari fiykktust í kringum hann
og slógu um hann hring.
Það er aðeins þegar kýrnar beiða,
að samkomulagið versnar. Þá slær
stundum í brýnu, og karldýrin reyna
að skalla hvert annað.
Þeffæri gíraffa eru ekki sem beit.
Fæðu velur hann eftir sjón fremur
en þef. í dýragörðum glæpist hann
stundum á blómskreyttum höttum
kvenna.
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
147