Tíminn Sunnudagsblað - 19.02.1967, Blaðsíða 21

f

GóSra vina fundur
Þær hittast hér á förnum
vegi, og me‘ö því að hinn bezti
kunningsskapur er með þeim
frá fornu fari, heilsast þær
kumpánlega og skiptast á
vinahótum.
— Hvað hefur nú til tíðinda
borið síðan við sáumst síðast,
og skyldi hann nú ekki bráðum
fara að þíða?
fimm mínútur í fimm stakk kenn
arinn, sem á verði var, höfðinu
inn. Hannibal varð undarlega föl
ur í andlitinu. í það komu hvítir
og rauðir dílar. En hann reisti
sig upp þegar og gekk út í leik-
fimiskónum sínum hljóðlaust.
Bjallan hringdi. En nú var ekki
beðið eftir Hannibal, nei, bekkur
inn tæmdist allt í einu Það kom
í ijós, að ég var sá eini, sem
ekki hafði notað síðustu fimm
mínúturnar af tímanum til að
iáta ofan í bakpokann. En hvers
vegna átti ég að gera það? Ég
hafði reyndar ekki verið þátttak
andi í því, sem á undan var
gengið, og þar að auki var ég
sessunautur Hannibals. Ég stóð
kyrr og beið eftir honum.
En það leið ekki á löngu, áður
en hann birtist, og það var ekkert
sérstakt að sjá hann. Hann sagði
bara ekki orð, en opnaði poka
sinn og byrjaði að láta í hann. Hann
pakkaði öllu niður, jafnvel um
búðapappírnum, sem hann hafði
notað til að fóðra með púltið
sitt, tók hann og braut saman.
Og síðan spurði ég ekki neins.
Þegar púltið hafði verið tæmt,
fór Hannibal út á ganginn og
tæmdi skápinn, þar sem leik-
fimifötin hans voru geymd. Þar
lágu einnig tréskórnir, en þeir
komust ekki fyrir í skólatöskunni,
iHannibal reyndi að troða þeim
í hana, en því miður, hann stóð
ráðalaus. Svo tók ég skóna, vafði
um þá umbúðapappír og batt utan
um með seglgarni. Hannibal stóð
hjá og horfði á.
En þegar hann tók töskuna á
bakið og hélt af stað, gleymdi
hann samt sem áður tréskónum.
Ég hljóp á eftir honum út gang
inn og ætlaði að rétta honum þá,
en kom mér ekki eiginlega að því,
og endirinn varð sá, að ég bar
skóna heim fyrir hann, þó að
hann hefði báðar hendur lausar.
Hannibal sagði ekkert við því,
hann þakkaði mér ekki, og ég
veit alls ekki,hvort honum fannst
framhald af 155. síðu.
rógberum. Benedikt bjó með
honum 1 Kaupmannahöfn, og
í svívirðilegu bréfi, sem laumazt
var með til biskupsins, hefur hann
borið honum á brýn að hafa stolið
þar frá sér nokkrum bókum og
öðru fleira . . . En biskupinn legg
ur eyra við þessum ásökunum
(sem þó eru ósannaðar og ef til
vill ósannanlegar) og vill ekki vígja
Benedikt til geistlegs embættis,
enda þótt hann hafi vitnisbu ð um
hreint og flekklaust líferni síðan
hann kom aftur til föðurlands síns,
sem og áður en hann sigldi. En
sér nokkur greiði gerður með
þessu. Hann gekk' bara í leikfimi
skónum sínum og starði hvasst
fram fyrir sig og æddi svo undar
lega kæruleysislega yfir polla og
hvað sem fyrir varð.
En þegar við nálguðumst
þrönga krókótta götuna, þar sem
hann átti heima, nam hann staðar
og tók við tréskónum af mér. „Nú
skalt þú ekki fylgja mér lengra,“
sagði hann og snökti. Og þetta var
hið síðasta, sem ég heyrði Hannibal
segja.
Auðunn Bragi Sveinsson.
hvað á ég að gera, vesalingur, í
volæði mínu?
Laufási, 9. ágúst 1634.
Magnús Ólafsson
Ég gengst við velgerðum þínum,
frægasti herra doktor, kennari og
hollvinur, sem mér er skylt að
heiðra, meta og dá af mörgum og
mikilvægum orsökum. Ég endur
tek það, að þú hefur sýnt mér
óverðugum óteljandi velgerðir.
Þótt ég geti ekki endurgoldið þær,
hvorki eina þeirra né allar, með
lítiifjörlegri þjónustu minni, vil
ég eigi að síður minnast þeirrn og
Sonur ágætra foreldra á Norður-íslandi —
TiMINN - SUNNUDAGSBL.**
165