Tíminn Sunnudagsblað - 19.02.1967, Blaðsíða 7

— Já, þeir eru natnlr við þetta.
Ég hitti mann nokkurn úti í Dan-
mörku, sem sagðist framleiða að
meðaltali sextán þúsund fiska á
ári.
— Þú ræktar ekki skrautfiska?
— Ekki svo heitið geti. Ég hef
ekki nægan tíma til þess. Mér þvk-
ir það fjári slæmt, því ræktunin
er jú mjög skemmtileg, í henni er
allur spenningurinn fólginn, ef svo
má segja. Kannski rækta ég síðar,
þegar hægist um.
— Geta fiskar eins og þessir
orðið gæfir?
— Ef háfur kemur aldrei í búr-
ið, verða þeir gæfir. Sérðu. Þegar
ég tek hérna matarköggul og dýfi
hendinni niður í vatnið, koma beir
og snæða úr lófa mínum.
• — Gráðugir mjög, sýnist mér.
— Já, þeir hafa flestir góða lyst.
Sérðu þennan litla. Hugrekkið fer
ekki eftir stærðinni. Og þessi.
Sérðu hann. Þetta er síamskur
bardagafiskur. Hann er samt sem
áður svo huglaus innan um aðra
fiska, að hann heldur sig íyrir neð-
an þá og étur það, sem peir missa
niður.
— Hafa þeir allir góða matar-
lyst?
— Það er misjafnt eins og hjá
okkur mannfólkinu. Sumir virðast
ekki éta nokkurn skapaðan hlut,
og dafna samt. Jæja, ætli ég lofi
þeim ekki að mata sig s.iálfir af
bitanum.
— Hvernig þykir þér meðferð
fólks á skrautfiskum? Er hún ekki
á stundum all hrottaleg?
— Hún var það, en nú fer fólk
yfirleitt vel með þessi viðkvæmu
skrautdýr. Þeir eru jú líka til, sem
kunna ekkert til fiskaeldis, og
drepa allt kvikt, sem í ker þeirra
kemur, ekki hvað sízt börnm. Hing
að koma menn og segja: Ég ætla
að fá krukku. Svo ætla ég að fá
nokkra fiska. Blessaður hafðu þá
stóra og rauða. Síðan labba þessir
menn sig heim til sín, dengja
kannski fjórum, stórum fiskum í
þriggja lítra ker og halda, að þar
aneð sé allur galdurinn oúinn Eft-
ir tvo til þrjá daga eru allir fisk-
arnir dauðir, og viðskiptavinirnir
hlaupa hingað gráir af vonzku og
segja, að ég hafi selt þeim fár-
veika fiska. Að sjálfsögðu er það
hrein firra. Kvikindin deyja ein-
faldlega af súrefnisleysi, kuida
jafnvel. Rétt hlutfall verður að
vera á milli vatnsmagnsins og
skrautfiskatölunnar. Ef góð súr-
efnisdæla er í kerinu, svo og lif-
andi gróður, er hæfilegt að hafa
eitt kvikindi á hverja tvo lítra
vatns. En fólk skellir skollaeyrum
við slikri smámunafræðslu. Því er
nóg að vita ekki neitt. Það vill
einungis hafa nógu mikið af fisk-
um, og annað þykir því ekki skipta
máli.
Skrautfiskar eru mjög viðkvæm
kvikindi, einkum fyrir hitabreyt-
ingum. Hitastigið verður að vera
jafnt í keri, tuttugu til tuttugu og
fjögur stig. Bregði út af, drepast
fiskarnir fljótlega. Að vísu eru teg-
undir misviðkvæmar. Sumar teg-
undir þola töluvert hnjask. En all-
ar tegundir þola alls ekki kulda
og alls ekki of háan hita. Ég get
nefnt þér tvö dæmi. í gærkvöldi
kom til mín maður og bar á mig,
að ég hefði selt sér veika fiska.
Ég þrætti fyrir það og reyndi að
fá hann til að segja mér af keri
sínu. Að lokum viðurkenndi hann,
að hitinn í kerinu hefði tvisvar far-
ið upp í tuttugu og átta stig. Þar
með var skýringin fengin. Meira
þurfti ekki.
í öðru tilviki komu hingað karl
og kona, hjón, og keyptu af mér
nokkra fiska, sem ég setti í plast-
poka eins og ég er vanur. ÞeÞa
var um hávetur og tíu stiga gadd-
ur. Daginn eftir kemur maðurinn,
daufur nokkuð í dálkinn, og seg-
ir, að fiskarnir hafi allir drepist.
Ég spyr, hvað þau hafi gert við
fiskana, og þá kemur í Ijós að
þau hjónin höfðu brugðið sér á
kvikmyndahús, eftir að þau keyptu
af mér kvikindin, og látið pokann
bíða í bílnum. Þú getur ímyndað
þér, hvort ekki hafi kólnað á fisk-
unum. Vatnið komst niður i fjög-
ur til fimm stig. Engan undraði, þó
kvikindin tækju upp á því að
deyja.
— Eru skrautfiskar matvandir?
— Þeir þurfa fjölbreytt matar-
æði líkt og við, mennirnir. Hér
í verzluninni hef ég um það bil
Blámahængur að krelsta gotu úr kerl-
Ingu sinnl.
T t M I N N - SUNNHDAGSBLAÐ
151