Tíminn Sunnudagsblað - 06.08.1967, Blaðsíða 13

Húslð f Bæjarey. Bæjarstæðið er á líkum slóðum.
garða á þeim tímum, þegar þetta
tún var nytjað. Annað getur líka
hafa valdið því, að gengið hefur
á túnið, en það er krækiberja- ^
lyngið, sem myndar stóra breiðu
auistur eftir sléttunni og ber góðan
ávöxt.
Uppi í brekkunni innst við vog-
inn og skammt frá bæjarrústunum
stendur lítill skúr, sem nota má
til viðlegu, en lítið hefur verið
gert að því nú um nokkurt ára-
bil.
Frá voginum og meðfram suður
strönd eyjarinnar gengur nær ó-
slitinn hryggur allt austur á eyj-
arenda. Þarna eru ekki hamrar,
heldur aflíðandi berg niður í sjó.
Á einum stað í bergbrúninni er
stór einihrísla, líklega sú eina,
sem til er í eyjunum.
Meðfram norðurströndinni eru
víða lágir sjávarhamrar, en á ein-
um stað, við allbreiða vík, er fall-
egur sjávarsandur, sem gæti ver-
ið tilvalin baðströnd. En ekki vil
ég ráða neinum til þess að fara að
iðka sund þarna við eyjarnar eða
annars staðar við Breiðafjarðaeyj-
ar nema þaulkunnugum, því að
þarna geta verið þungir straumar,
sem erfitt gæti verið úr að kom-
ast. Á öðrum stað ganga þaravaxn-
ar flúðir fram í sjó. Þarna kunna
selir vel við sig, og góð fjörubeit
er þarna og víðar fyrir fé. En flúð-
irnar eru aflíðandi og flæðihætta
Drangur vlð Eyjarhöfuð f Bæjarey.
því engin, hvorki þarna né annars
staðar í eyjunum, og er það mikill
kostur, þar sem fé gengur löng-
um sjálfala.
Austast á eynni er Eyjarhöfuð,
mikil klettaborg, hærri og meiri
um sig en vestasta klettaborgin.
Eyjarmegin má ganga upp á hana,
en að austan er hún þverihnípt og
nokk-ur fjara meðfram henni þar.
Borgin er gerð úr stuðlabergi, sem
að norðanverðu er sérkennilega
myndað, miklar súlur, háar og digr
ar, líkt og þær væru hlaðnar upp
úr jafnstórum kvarnarsteinum,
saman límdum. Á töluverðu svæði
mynda þær þverhníptan hamra-
vegg, en fyrir neðan er heljargrjót-
urð úr brotnum súlum. Ég hef
sýnt mönnum myndir af þessari
urð og sagt, að þær væru af rúst-
um Níníveborgar, og hafa margir
trúað því. Slíkt stuðlaberg er til
annars staðar hér á landi, t.d. mun
það koma fyrir í nágrenni Reykja-
víkur, en það er mjög fáséð þar
og í miklu smærri stíl en í Bæjar-
eynni.
Við suðausturenda Eyjarhöfuðs-
ins er stakur drangur í flæðarmál-
inu, á að gizka 8—10 metra hár
og að sama skapi digur. Hann er
einnig gerður úr stuðlabergi og
hefur líklega verið miklu meiri um
sig fyrr á öldum, því að rétt við
hann er slétt tíglagólf, svipað tígla-
gólfinu við Kjrkjubæjarklaustur,
en auðvitað miklu minna um sig.
Hér segjum við skilið við Bæjar-
eyna, sem er falleg og fjölbreyti-
leg, þó að hún sé hvorki stór né
til mikilla nytja.
Nú er fallið það mikið út, að
við getum gengið þurrum
yfir í Stekkjarey, en um flóé
á milli þeirra skipgengt sum
miðju sundinu eru þrír kle: ,
hólmar, grasi vaxnir. Við göngum
milli þeirra á þangi grónum stein-
um, en skulum ekki fara út á leir-
urnar, því að þar gætum við sokk-
ið óþyrmilega í og átt á hættu að
draga fæturna upp úr vaðstígvél-
unu, ef við erum þannig búin til
fótanna.
Stekkjareyjan er stærst af eyj-
unum, og þar hafa ærnar gengið.
Eyjan er um 500 metrar frá vestri
til austurs og svipuð að stærð á
hinn veginn, en hún er nær skor-
in í sundur af Eiríksvogi, sem
gengur inn í eyjuna að vestan. Að
austan verða því aðeins grasi vaxn-
ir kambar, sem tengja saman suð-
ur- og norðurhlutann, en á norð-
urhlutanum rísa Klakkarnir upp.
Suðurhluti Stekkjareyjar er að
miklu leyti hömrum girtur, og eru
þeir hæstir að vestan. Þar eru í
þeim syllur, og þar verpa skarfar.
Inn með Eiríksvoginum fer þeim
að halla niður að sjónum, og þeir
verða bungumyndaðir, og er þar
ágætur lendingarstaður, jafnvel
fyrir stóra vélbáta. Iiar ganga ferða
menn oftast í land, þegar þeir
koma að skoða eyjarnar, en sú
náttúruskoðun er að mestu bund-
in við sjálfa Klakkana, enda eru
ferðirnar helzt gerðar að vorlagi,
meðan varpið stendur sem hæst
og ekki þykir henta, að ferða-
menn fari í hópum um eyjarnar.
Fró strandbömrunum hallar
Stekkjareynni inn til rniðju, og er
þar graslendi, en þýft. Þar má fá
T í M I N N — SUNNUDAGSBLA®
66)