Tíminn Sunnudagsblað - 06.08.1967, Síða 15

Klakkarnir tveir, sem eyjarnar eru kenndar viS.
nefna æðarfuglinn, en honum hef-
ur farið fremur fækkandi þar á
seinni árum eins og víða annars
staðar. Nú yrði vandgreitt eftir-
gjaldið eftir eyjarnar, sem áður
fyrr var einn fjórðungur dúns eða
fimm kílógrömm. Þarna hefur
svartbakurinn líklega verið að
verki, en hann verpir þarna víða
og er aðgangsharður í ungahjörð-
inni.
Mikið er af lunda í eyjunum,
en hann verpir þar í hverri urð,
og grassvörður er víða sundurgraf-
inn af lundaholum og göngum.
Þarna er líka dálítið af teistu og
skarf, og fýl hef ég'minnzt á áð-
ur. Nokkuð er af litlum spörfugl-
um, en þeir eru ekki áberandi
margir.
Við höfum nú skyggnzt dálítið
um 1 eyjunum, en svo er um Klakk
eyjar eins og aðrar jarðir, að:
„Hver einn bær á sína sögu,
sigurljóð og raunabögu,
tíminn langa dregur drögu
dauða og lífs, er enginn veit.“
Svo kvað Matthías, og margir
eru þeir bæir hér á landi, sem
eiga sér merka sögu, en hinir eru
þó langtum fleiri, sem litlar sem
engar sagnir fara af, hvorki um
sigra né dapurlega atburði. Á það
ekki sízt við um þá bæi, sem alltaf
hafa kotbæir verið og jafnvel í
eyði tímunum saman. í þeirra
flokki eru Klakkeyjar. Þó eiga þær
sitt sigurljóð, sem flestir íslend-
ingar kannast við. þar sem stend-
ur í Eiríks sögu rauða: „Bjó Ei-
ríkur þá skip sitt til hafs í Eiríks-
vogi“. Þaðan sigldi hann til Græn-
lands og nam landið. Annað stend-
ur nú ekki í Eiríkssögu um Klakk-
eyjar, ef sagan á þá við Eiríksvog
í Klakkeyjum og ekki við Eiríks-
vog í Örney, þar sem Eirikur átti
heima og flest hefur verið nær-
tækt til þess að búa skipið að vist-
um og gögnum. En munnmæli,
sem enn lifa með þjóðinni og gera
för Eiríks enn ævintýralegri,
herma, að lauf og limir trjáa hafi
leynt skipinu í Eiríksvogi í Klakk-
eyjum.
Þessi munnmæli tekur Dag-
verðarnessklerkuf upp í sóknar-
lýsingu um 1840 og reynir jafn-
vel að finna þeim stað. Hann segir:
„Sögn er, að Eiríkur rauði, þá hann
flúði af landi burt, hafi falizt á
skipi sínu undir hríslu, er breidd-
ist út af Klakknum yfir skipið,
likt dæmi finnst í sögu Ólafs helga
um Svein jarl frá Masarvík, að
lauf og limar tóku fram yfir skip-
ið, svo ei mátti sjá það“. Vera má,
að þarna sé að finna upprunalegu
skýringuna á munnmælunum. í
Ólafs sögu helga ségir: „Lét hann
(!þ.e. Sveinn jarl) þegar um kvöld-
ið flytja á skipið lausafé sitt og
klæðnað manna og drykk og vist,
svá sem skipið tók við, og röru út
þegar um-nóttina og komu í lýs-
ing í Skarnsund. Þá sá þeir Ólaf
konung róa utan eftir firði með
lið sitt. Snýr jarl þá að landi inn
fyrir Masarvík. Þar var þykkur
skógur. Þeir lögðu svo nær berg-
inu, að lauf og limar tóku út yfir
skipið. Þá hjuggu þeir stór tré
og settu allt á útborða í sjó ofan,
svo að ekki sá skipið fyrir lauf-
inu, og var eigi allljóst orðið, þá
er konungur röri inn um þá. Logn
var veðurs. Röri konungur inn um
eyna, en er sýn fal milli þeirra,
röri jarl út á fjörð og allt út á
Frostu, lögðu þar að landi. Þar var
hans ríki.“
Þarna var fundið hliðstætt dæmi
hvort sem það hefur fundizt end-
ur fyrir löngu eða Dagverðarness-
klerki hefur dottið þetta í hug.
En það er sitthvað þykkur skógur
í Noregi, þar sem mel'fa að segja
má höggva tré og reka tnður Ut-
an við skipið, og eínínána smá-
hrísla við Eiríksyog, é'í Jaun þá
nokkurn tíma hefur éinhý|r verif.
Óg sennilega. hefur klerhiir Marei
í Klakkeyjar koftiið, hefur mqrei
þurft að hýsvitja þar, Ög á émðm
síað í lýsíngunni stendur: „Klakk-
Elrlksvogur á Sfekkjarey.
IÍUINN - SUNNUDAGSBLAÐ
663