Tíminn Sunnudagsblað - 19.05.1968, Blaðsíða 11

þess að reka þan-gað eins margt
£é 0g þe.ír vild-u til hagagöngu.
U-m hús eða hey var ekki að ræða,
en hraunið var meira en hálfleyst.
Sérstakiega voru orðin auð góð
skjól út við Áiftavatn.
Fijótlega, eða upp úr miðjum
einmánuði, var féð svo rekið frá
Ketilvöllum og Hjáimsstöðum, all-
ir sa-uðir og gemlingar, tól-f ær
frá Keti-lvöllum og tuttugu til þrjtá-
tíu frá Hjál-m-sstöðum, flestar eða
allar frá Húmboga Ilafliðasyni. Me'ð
það fóru faðir minn, Páll og G-uð-
mund-ur. En einhverra hluta vegna
fórum við Sveinbjörn á Snorra-
stöðum með Snorrastaðaféð, átta-
tíu ær og gemlinga, þrjátíu og
fimm til fjörutíu tal-sins, tvei-m eða
þrem dög-um seinn-a. Samtals hefur
þetta ve-rið rúmlega fjögur hundr
uð fjár, sem rekið var. Rekið var
beint út yfir há-Lyngdalsheiði á
rifahjarni og í mi-killi snjóbirtu —
hvergi sá á dökkan díl. Rekstur-
inn gekik prýðilega, engin kind
gafst upp, o-g var það meira en
b’'">t ha-fði verið við.
f Miðengi voru-m við svrn jafn-
a1 ’-arnir í fultar þrjár vikur til
þ-'-s að gæta fénaðarins, sem va^
töiuvert óróíegur. Þe-gar til kom,
var féð þó nokk-uð rólegt fyrstu
devana, mjög fegið að fá jörðina.
Svo á tímabili var það óviðráðan-
levt fvrir okkur, tvo u-nglin-ga En
við gerðum eins og við gátum,
-smöluðum a-lla daga, eins og ork-
an leyfði, og bældum féð á kvöld-
in eins oe kvíaærnar. Dálitlu-m
slæðingi t'vndum við fljótlega og
komst sumt af þvi heim efti-r
n"kkra da-ga.
Eftir þrjár vikur var hætt gæzlu
fjárins: Þá var flest af því orðið
róle-gt, en það sem órólegast var,
var týnt, svo að við fórum heim
í annarri viku su-mars.
Rétt fyrir sauðburðinn fórurn
við jafnaldrarnir og Sveinbjörn á
Snorra-stöðum til þess að smala
fénu. Smalað var á mörg-um bæj-
um, Al-viðru vestan Sogsins, öíl
Öndverðarn-eshverfi, Miðengi, Ás
garði, Syðri-Brú, Efri-Brú, Búr-
felli, Búrfellskoti, Hæðarenda og
Klau-sturhólum. Við lögðum upp
frá H-ól-ak-oti um hátta-tíma með
féð norður Lyngdalsh-eiði, söniu
leið og þegar rekið var. Enn va-r
hjarn á Lyngdals-heiði, óð í snjá
inn á daginn vegna sólbráðar, en
frost var um nóttina. Okk-ur gekk
hægt og sígandi norður heiðina
Eina á skildum við eftir á fyrstu
attðu t-orrunni, sem við komum á
fyrir vestan Eyvindartungu. Hún
’kom heim eftir þrjá daga, bar
stu-ttu síðar og kom fram lambi.
Hleim var komið um fótaferð eft
ir sólarhringsgön-gu. Og þú v?r
gott að vera kominn h-eim.
Útkom-an af þessu ölilu var ó-
trúlega góð. Okk-ur vantaði nálægt
fjórðung fjárins, þega-r við sóttum
það, Sumt var komið heim, sumt
fcom ekki fyr-r en um hau-stið, flest
úr Þingvailaréttum, í tveimur reyf
kindur fóru ofan í um vorið á
heimleið, en yfirleitt vo-ru heiin.-*'
urnar mjög góðar, þegar allt kom
til al's. Sauði-rnir, sem fargað var
u-m haustið, reyndust Mtið eða
ekkert verri en vant var, vetur-
gam-la féð var rétt í meðailagi um
haustið, og ærnar skiluðu lömb-
um að mjög venjulegri tiltöiu. Um
tvílembur var þá va-rla að ræða.
Tíðarfarið var þannig, að það
smádró úr kuldan-um, sem var mik
ill framan af. Tvisvar gerði hvíta
jörð, meðan við vorum út frá. en
aldrei snjóaði til muna, og aldrei
gerði rignin-gu þessar þrjár vvkur.
Snjórin-n fór að bráðna smátt og
smátt af sólbráð. Senni-lega hefur
jörðin verið klakalítil undir snjón-
u-m og ekki farið mjög seint að
n-æla svolítið.
Sízt ætti ég áð gleyma okkar
trygg-u förunautum, hundunum,
sem fylgdu o'kik-ur hvert fótmál og
veittu okk-ur ómetanle-ga aðstoð
eins og a-llir þekkja, sem fen-gizt
hafa við smalamennsiku. Svo var
það smalaprikið. Þá var þetta í
gi-ldi: „Það er engum bagi að
bandi eða burðarauki í staf“
Þetta þekkir unga fólkið ekki nú
orðið, sem va-rla er von, þegar það
þykir neyðarúrræði að þurfa að
gan-ga bæjarleið.
Þegar þotta var, bjuggu í Mið-
«en-gi Sigríður Bjarnadóttir, sem
var eklkja, og bróðir hennar, Ög-
mundur. Þa-r voru börn Sigríðar,
þrjár dætur og einn sonur. Dæt-
urnar voru Sigríður, sem var að
veikjast af berk-lum og dó skömmu
síðar, Soffía, nú húsfreyja á Kirkju
bæjarklaustri og Guðmunda, verzl-
una-rstúlka í Reykjavík. Sonurinn
var Brynjólfur Gunnlaugur, einn-
ig í Reykjavík. Líka var þar Frið
semd Guðmundsdóttir frá Hóla
koti, sem óf fyrir hei-mi-lið. Þessu
fóiki finnst mér alltaf ég eigi
þa-kkir að gja-lda fyrir sérstakleg-a
gott viðmót og allan viðurgerning.
Si-gríður og Ögmundur voru vakin
og sofin yfir starfi oklkar og að-1
búnaði. Einnig má óg þakka ná-
-grönnum Miðengis. Vera má, að
-einlhverj-um hafi þótt nóg urn á
gan-g af fé okkair, en eikki bitnaði
það á okkur drengjunum, síður
en sivo, og tvo menn verð ég að
nefna, sem ekki töldu eftir sér
ifyrirhöfn við féð okkar: Jón Magn-
ússon í Klau-sturhólum, sem kom
oftar en einu sinni með fjárhóp
lan-ga bæja-rleið og færði okk-ur,
og Guðimund, s-em enn býr á Efri-
Brú, og var okknr mjög hjálpleg-
ur. Jón í KLa-usturhólum dó ná-
lægt áratug síðar úr blóðeitrun.
Margt af þessu fólki, sem ég hef
minnzt á, er nú dáið, en þó nokk-
uð margir eru enn lifs og geta
borið um sannl-eiksgildi þescarar
f-rás-agn-ar.
Geta vil ég þes, að þegar ráð-
gert var að reka féð, var bú’zt við
að fara yrði með bæjum, sem er
allmiklu lengra en beint vfir heið
ina. Þá bauð gamli Jón á Svína-
vatni, að lcomið yrði ti’ sin og
hann gæfi íénu góða málsgjöf af
h-eyi. En ti-1 þess kom ekki vegna
þe-ss hvar rekið va-r. Þetta var samt
höfðin-glegt boð.
Samstarfi okkar frænd-anna og
jafnald-ranna lauk að fullu. fyrr
en okkíur grunaði. Snemrna árs
1923 fékk Guðmundur höstuga
lungn-abólgu, en komst á fætur og
fór á vertíð. Upp úr þv: fékk
hann hjartabil-u-n, sem lagðj hann
í gröfina fyirir jól sama ár ÞA va-r
hann nítjián ára ga<mall
Mér var vel Ijóst, að hér er
ekki um neina hetjusögu að raéða,
sem varla er von. En ég t.el, að
þetta hafi verið mér dýrinæt lífs-
reynsila og hafi mótað mig meira
en flest annað í æsku minni. Ég
te-1, að þeir vordagar liafi verið
m-inn bezti búnaðarsk-óli og jafn-
framt sá eini að heiman.
Ég/hef aldrei horft í kostnað
eða fyrirhöifn til þes að tryggja
mínu-m búpenin-gi fóður, hvorki
m-eð fóð-urbæti, áburði eða vinnu,
efti-r því sem í mínu val-dj hef-ur
staðið. Jafnframt álít ég, að hann
hafi borgað mér það þeim mun
betur s-em ég hef gert betur við
hann. Ég iek það fram, að ég hef
al-drei staðið einn uppi með þenn
an hugsunarhátt.
Þe-gar ég var ungur, var það
talin hu-gsjón ræktunarmannsins
að liáta tvö strá spretta, þar sem
á'ður spra-tt eitt. Fljótlega fannst
Framhald á 382. síSu.
T 1 M I N N — -SUNNUDAGSBLA*
371 N