Tíminn Sunnudagsblað - 19.05.1968, Blaðsíða 13

þrfíia hann ofurlítið og hagræða
fiiæinigurí'ötun ura kringum hann.
Það var með herkjubrögðum, að
Ingiibjörg liitla, sem öll blessun
fyligdi, fékk að strjúka lauslega
firaman úr honum með dulu. En
barnið var þess ekki umkomið að
ieyisa það verk af hendi, svo að
gaigm væri að.
Brátt tók óþef að leggja af þess-
um óráðþæga kveinstafamanni og
fieti hans, og fólkið, sem í hað-
stofunni svaf, fór að mögla. En
hér var úr vöndu að ráða, því að
báðum var hjónunum harla óljúft
að beita skjólstæðing sinn harð-
ræðum. Loks varð þó ekki leng-
ur undan því vikizt að hafast eitt-
hvað að. Hjá því varð ekki kom-
izt að beygja vilja hans frekar en
venja hafði verið.
Dag einn undir lok ágústmán-
aðar sagði Vilhjálmur við fól'k sitt,
að hann myndi ekki fylgjast með
því á engjar að því sinni, þar eð
hann hefði nokkuð að starfa heima.
Bað hann siðan konu sína að velgja
vatn og fá sér sápu. því að hann
ætiaði að lauga gamla manninn.
Það var iHt verk og örðugt. því
að hann reis öndverður gegn þrifa-
baðinu. Fortölur og biíðmæli
stoðuðu ekki: Hann reyndi eftir
megni að sporna gegn því, sem
yfir hann varð að ganga Vilbjáta-
ur létti samt ekká' fyrr en hann
hafði þvegið hann hátt og lágt,
klippt hár hans og skegg og skipt
á rúmi hans.
Vilhjátaur hélt niður á engjarn-
ar til fólfcs síns að verkj loknu.
hnugginn yfir því að hafa orðið
að beita gamla manninn valdi og
þó feginn, að þetta var afstaðið.
Engjafólkið, sem vissi, hvað í bí-
gerð hafði yerið, hópaðist að hon-
um til að spyrja, hversu tekizt
hefði þrifabaðið. En hann sagði
stuttlega sem var og tók siðan upp
orf sitt í siægjunni. Heima stumr-
aði Kristín yfir aumkunarverðu
dekU'rbarni sínu, nj’,klipptu og
þvegnu, talaði til þess hlýjum orð-
um og bar því næringu. Og svo
þungt sem Jóhanni var fyrir
brjósti, tók hann loks við skál-
inni, sem honum var rétt, og
dreypti á henni. En allt í einu
þyrmdi yfir hann, og hann hneig
út af. Litlu síðar veitti fólkið á
engjunuim því athygli, dð hvítt lak
hafði verið breitt á stafninn.
Lakið hvíta var ekki góðs viti:
Það var eitthvað að heima. Hver
lieit á annan með spurn og geig
í augum. Vil'hjálmur lagði þegar
frá sér orfið og snaraðist heim,
ásamt kaupamanni einum.
Þegar heim var komið, lá Jó-
hann aftur á bak við tandurhrein
hægindin. Andlitið var náfölt, og
brjóstið gekk upp og niður með
þungum sogum. Við rúmstokkinn
stóð Kristín. Annað veifið var sem
hinn deyjandj maður berðist við
að segja eitthvað, og þegar hús-
móðir hans laut niður að honum,
heyrði hún, að hann hvíslaði:
„Blessuð guðs börnin"
Jóhann hafði alla daga verið
spar á faguryrtar þakkir. og raun
ar vissi enginn, hvar þessi orð áttu
að koma niður, ef þau voru af
ráði og rænu mælt. Eigi að síð-
ur geymdi hún andlátsorð föru-
mannsins : þakklátu minni til ævi-
loka.
Klukkan var langt gengin átta
skuggar undir Hnúfu, en Stóll-
inn, sæti árkonunnar miklu, hiúp-
Hjénin á Bakka i Svarfaðardal með börn sín — myndin lekin i kringum 1912. Efri röð frá vinstri: Gestur, Þór, Sigríður.
Neðri röð frá vinstri: Helsa, Þorbjörg, Vilhjálmur með Klemens á hnjám sér, Solveig, Kristín, Ingibjörg.
T í -M I N N — SDNNDDAGSBLAÐ
373