Tíminn Sunnudagsblað - 20.10.1968, Page 7

R. Einarsson komuir úr Reykjavik
með sína hljómsveit og slær upp
balli á staðnum. Stúlkurnar okk-
ar verða alveg veikar og vilja endi
lega bomast þangað, en ég segi
inei. iVið höfðum fasta samninga
við nokkra báta og einn beið drekk
hlaðinn við bryggjuna. Það varð
að bjarga aflanum.
„Lofið okkur að skreppa, bara
einn klukkutmia“, báðu stúlkurn-
ar.
—N ei, síldina fyrst og svo var
saltað frarn á nótt. Það eru engin
vökulög á síldarstúlkum. Hins veg
ar lofaði ég þeim, að þær skyldu
fá að dansa nægju sína seinna og
það gat ég staðið við. Það urðu
landlegur allt upp í viku og, þá
fengu þær að heyra hjá sjómönn-
um sínum, hvað þær hefðu staðið
sig vel, þegar á reyndi. Þeir hefðu
orðið að sigla með aflann í bræðslu
á Raufarhöfn, hefðu stúlkurnar
farið að dansa og þar með nokkur
hundruð þúsund krónur farið í
súginn.
Það er einmitt vandinn, sem nú
er við að glíma, að gera sem
mest verðmæti úr hverri bröndu,
sem úr sjónum fæst, selja hvert
iktíló síldar fyrir sem flestar krón-
ur. Við verðum að leita allra ráða.
Það þarf að gera miklu meira
af því að salta síld i bátunum.
Þegar síld fæst ekki nær en við
Svalbarða, er hún ekki hæf nema
í bræðsiu, þegar að landi er kom-
ið. Fæst þá rúm króna fyrir kíló-
ið. í sumar söltuðu sjómennirnir
aflann um borð og þá margfaldast
gjaldeyrisverðmæti síldarinnar tíu
eða tólf sinnum.
Ég mundi sömuleiðis telja æski-
legt, að bátarnir sigldu njeð síld-
ina beint til útlanda, vegna þess
að þá sparast umskipun og ýmiss
konar kostnaður.
En til þess að ge-ta gert se-m
mest úr hverjum ugga, sem úr
landi er seldur, þarf útgerðin góð
rekstrarlán, vitaskuld.
í þessu efni hafa bankarnir því
miður ekki staðið sig nógu vel.
Það er þeirra sök oft, að útgerð
hefur þurft að reka af vanefnum,
og þar af leiðandi skilað lakari
árangri en þurft hefði. Þar heur
borið um of á vanþekkingu og
vantrú á þessum stærsta atvinnu-
vegi okkar.“
Að svo mæltu segir Baldur, að
æt-ti hann tíu milljónir, mundi sér
ekki detta í hug að leggja þær
í fiskveiðar, hann hafi þolað nóg-
-ar útgerðarþjáningar um ævina.
Okkur virðist kaldhæðnislegt, að
þessi maður, sem átti þátt í efna-
hagsundri viðreisnaráranna m-eð
því að koma kraftblökkinni í gagn,
skuli nú vera skrifstofumaður við
eldhúskollafram-leiðslu.
Kæri lesandi! Við lifum sann-
ast sagna í skrýtnu þjóðfélagi.
Munduð þé-r hafa trúað því, að
meðan óarðbær fyrirtæki á vett-
vangi in-nflutnings og dreifingar,
hafa fengið allt að tuttugu millj-
ónum króna í rekstrarlán og sláttu
slyngir einstaklingar eina m-illjón
eða’ meira, þá neita bankarnir að
lána m-eira rekstrarfé út á hvern
bát en hálfa, segi og s-krifa hálfa
milljón. Til tryggin-gar þessari stór
skuld fær bankinn veð í bátnum,
al-lt að tvö hun-druð prósent, og ?
auk þess þrjátíu og fimm prósent ;
af öllum afla bátsins, afhent af .
viðkomandi frystihúsi eða löndun-
arstöð, unz iánið er greit-t að fullu.
Það er því nokkum veginn ör-
uggt, að bankinn hefur allt sitt á
þurru lan-di. Ef báturin-n sekkur
fæst vátrygg-ingarfé.
Afstaða bankanna speglar við-,
horf alm-ennings, að útgerð sé.
baggi á þjóðinni. En því mu-n öf-
ugt farið, samkvæmt útflutnings-
skýrslum eru þáð sjómenn, sem
eru fyrirvin-n-a ísienzks þjóðarbús.'
Á fram-leiðsluskýrslum eru þeir
einir á blaði með bændum.
Inga.
M. b. Guðmundur Þórðarson að koma inn Siglufjörð sumarið 1959
og nokkrir af þessum fimm þúsund . . . (Frá vinstrl, aftari röð: Ingiberg Hali-
dórsson, Guðmundur 'Hallgrímsson, Maríus Guðmundsson, Dagbjartur Jónsson,
Magnús Jörundsson. Fremrl röð: Haraldur Ágústsson, Svavar Ágústsson).
823y
TlMINN - SUNNUDAGSBLAÐ