Tíminn Sunnudagsblað - 20.10.1968, Side 8
Vísimspjall Gamh
í gærkvöldi, 27. september,
settist ég við borðið mitt og
ætlaði að hreinskrifa smávegis
spjall, sem ég átti í horninu
mínu. Varð mér um leið litið
á dagatal á veggnum, og rifjað-
ist þá upp fyrir mér, að einu
sinni átti ísland skáld, sem
fæddist 27. september og dó
28. september. Skáldið Þorstein
Eriingsson. •
Datt mér í hug, að taka sam-
an og birta hér fáar vísur, sem
þeir ortu, er þekktu hann, voru
samtíðarmenn hans og þurftu
á engúm sögusögnum að halda
urn hann.
Ég tek hér ekki nema fáar
einar af þeim, sem ég annað
hvort hafði við höndina eða í
huganum. Þær gætu orðiö nokk
uð margar, ef vel væri leitað.
En þvi skal ég lofa, að Þor-
steinn verður eini maðurinn,
sem ég tileinka heilt „spjall",
hvort sem þau verða mörg eða
fiá hér eftir. Læt ég svo skáld-
in sjáif tala og blanda mér ekki
í þeirra mál.
Þegar fyrsta útgáfa „Þyrna“
kom, ortu mörg og ólík skáld
um bókina. Stephan G. segir
(í lengra kvæði):
Og í hugsjón yndislegri
upp mér rann
stænri sól og foldir fegri
fram undan.
Styttu margar myrkvar nætur
morgunibrag.
Lengi í kvæðum farðu á
fætur
fyrir dag.
Ólöf frá Hlöðúm sagði:
Meðan glóð í gígnum er,
gáski í blóði ungu,
5. ÞÁTTUR
munu Ijóð þín leika sér
létt á þjóðar tungu.
Við 2. útgáfu sagði Sigurður
Júl. Jóhannesson:
Hleypt er inn um hugar-
dyrnar
heitum, skærum, björtum
ljósum,
endurbirtast Þorsteins
„Þyrnar“,
þeim er fagnað meira en
rósum.
Snæbjörn Jónsson segir:
Ein var skáldsins einkunn sú
að á grýttum vegi
sífellt hjartahreina trú
hafði á betra degi.
Máski að komi hans undraöld,
„öldin ljóss og friðar",
áður en hnigur hinzta kvöld
heimsins sól til viðar.
Guðmundur Guðmundsson
sagði:
Þegar harðstjórn hriðarbyl
hótar geislum vonar,
þá er að grípa „Þyrna“ til
Þorsteins Erlingssonar.
•Þegar um augu mæðumanns
myrkur og þreyta strjúka,
á hún, góða harpan hans,
hlýja tóna og mjúka.
Einar Páll segir:
Eg hef margoft af þeim
glað'zt
örðugan lífs við róður.
Þökk yrir aJlt, sem um
þú kvaðst
okkair gömlu móður.
Séra Sigurður Einarsson 1
„Þonsteins minni“:
Þar bar lengi Þorstein hæst,
þá hafði enginn liðinn
kveðið í strenginn kvöld
svo glæst
kyrrð né skógarfriðinm.
Ótal tungum unaðar
óðurinn þungur, rífcur,
fyrri ungum ástum var
aldrei sunginn slíkur.
Og síðar í sama kvæði:
Hvergi trútt, ef hvellan hans
heyrðu þeir róminn kunnan,
að þeir skylfu austan lands,
eða fyrir sunnan.
Snæbjörn Jónsson:
Yfir tímans ólguhaf
og aldamóta vegi
leggur enníþá ljómanm af
liðnum snillings degi.
Svo minnist Ólöf frá Hlöðum
hans:
Hans andi var einum sér
háður
og augun hans fögur
mér þóttu,
ég sá engan síðar né áður
með svip þann af heið-
stirndri nóttu.
Ég sé inn í sálina þína
er sezt ég hjá vorinu í blóma.
Á haustnótt er heiðstjörnur
skína
ég horfi í augnanna Ijóma.
Læt ég svo séra Sigurð hafa
sáðasta orðið:
Þá mum lika Þorsteins minnzt,
þar sem vel er unnið.
Margt hið bezta, er vannst
og vinnst,
var af hans toga spunnið.
Það var okfcur, íslands börn,
oft, er þrutu ráðin,
sverð og hlíf í sókn og vörn,
sigurinn, Mfið, dáðim.
824
liMINN - SUNNUDAGSBLAÐ