Tíminn Sunnudagsblað - 12.01.1969, Síða 7

ætla að hvíia mig litla stund“.
Við voi'ian órólegir, því að við
þurftum að ná heim í tæka tíð til
gegninganna. Við stóðum þarna
við í fimm mínútur. Þá vár Ólaf-
ur búinn að tapa allri stillingu, og
við lögðum af stað. Nú var ekki
lengur í fangið, heldur undan
hallt. Við hlupum víð fót, en Odd-
ur gekk öturhægt Þegar við vor-
um komnir fram að Sölvahlíð, sá-
um við ekki til Odds Ég vildi
endilega bíða efti’- manninum, en
Ólafur var alveg orevjulaus. Ég
stakk því upp á því, að ég biði
eftir Oddi, en Ólafur flýtti sér
heim og það varð úr. Ég lötraði
í hægðum mínum á móti Oddi, þar
til ég kom að ho.ium Sat hann þar
á moldarbarði og studdi hönd und-
ir kinn. Ég hélt, að honum yrði
kalt ef hann sæti iengur. Það var
fimmtán »tigá frost, en alveg logn.
Ég tek bví undir höndina á hon-
um, bið hann að koma með mér,
sem hann gerði strax Við héld-
um svo af stað, og ég leiddi hann.
Við fórum ofurhægt Þegar við
vorum kvmnir með hvíldum suð-
ur fyrir neðan Stórahvamm að Sel-
landinu fyrir norðan beitarhúsin á
Eyvindarstöðum, sagði Oddur, að
hann gæti ekki komizt lengra. Ég
bað hann að halda irm hálsinn á
mér, en ég hélt ucan um mittið á
honum. Svona draslaði ég horium
heim að beitarhúsunum. Hann
lagðist endilangur upp á beitar-
húsavegginn, og ég settist þar líka.
Hann var orðinn svo máttlaus, að
illa skildist, hvað hann sagði. Ég
sá nú, að það var ekkert viðlit, að
hann gengi lengn. Ég spyr hann
því, hvort ég eigi að bera hann.
Þá drafaði í honum
„Maggi, ætlarðu að berja mig“?
„Nei, ég ætla að bera þig,
komdu á baxið á mér“.
Þetta gakk greiðiega. Lagði ég
svo af stað með byrðina. Var ég
fljótur suður yfir Svínagil og alla
leið suður að Stekkiarhól. Þar
hvíldi ég mig um stund við stór-
an stein. Þegar ég lagði af stað
aftur, þurfti ég áð láta Odd upp
á steininn. Þetta gekk að óskum.
Nú átti ég eftir gi’ið ug alla brekk-
ina heim að Kerbólsbæ og það
var mikil brekka Ég fór á ís yfir
ána, en komst ekici með Odd upp
árbakkann. Lét ég hann liggja dá-
litla stund. Þá \Tar hann alveg ■
meðvitundarlaus Ég var nú ekki
meira karlmenni en það að ég var
alveg kominn í keng að koma hon-
um upp á bakið á mér. En þegar
það var búið tók ég brekkuna
með skerpu, en þó skall hurð
nærri liæivm, að ég bognaði ekki
með byrðina þegar ég var að hafa
mig upp á sjálfan Kerhólinn Ég
skundaði með hann inn göngin og
inn í baðstofu. Þar henti ég hon-
um upp á eitt rúmið Þegar ég
mætti húsfreyjunrti í Daðstofudyr-
unum, hljóðaði hún upp og bað""
guð sér r.il hjálpar Hún áleit
helzt, að maðurinn væri dauður.
Við hjálpaðumst að að færa Odd
úr fötunum. Ö!1 rærfötin voru
gegnblaut af svita, og tel ég því
víst, að Oddur hafi ekki gefizt upp
fyrr en hann mátt: til. Ekki hafði
Oddur nokkra hagmynd um það,
sem gerðut. Hann svaf í einum
dúr í tólf tíma.
Þegar ég var búinn að koma
Oddi fyri* og sjálfur hafa fata-
skipti, fór ég til útiverka. Ég var
við útiverk allan daginn — kom
ekki inn til að borða Var ég sem
sagt eins og nýsleginn túskilding-
ur eftir allt volkið
Klukkan var orðin fimm. þegar
samferðaíÓJk mitt var að paufast
utan dalinn Þegat ég kom inn frá
gegningunum, var orðið framorð-
ið, klukkan að ganga sjö. Þá stein-
svaf Oddur. Þá fyrir stuttri stundu
hafði Guðlaug á Ánastöðum kom-
ið. Hún var að grennslast um,
hvernig þetta hefð' verið með Odd.
Reyndd hún að vekja hann, en það
var ekki hægt og fór hún við
svo búið. Þegar eg kom inn um
kvöldið, var ég o.’-ðinn matlystug-
ur, og fékk ég mér vei að borða.
Síðan hristi ég Odd duglega og
velti honum í rúminu þar til hann
vaknaði. Dálítið var hann ringlað-
ur fyrst í ‘•tað, hé.-t helzt að hann
væri frammi á Jórunnarstöðum
og spurði tyrst, hvort fólkið væri
farið, og hví hann væri skilinn
eftir. Eftir nolckra stund áttaði
hann sig. Þá var búið að þurrka
föt hans og klæddi hann sig
Fylgdi ég honum heinr að Ána*
stöðum um kvöldið.

\

/v
_n
. í'"'
1 *" /
r ■
&
SAUROÆP
eyjafirdi
T t M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ
1S