Tíminn Sunnudagsblað - 26.01.1969, Blaðsíða 2

réf til Bjargar
/
Ég veit, að mín jómfrú hug-
leiðir marga hluti á himni og
hauðri, í jörð og á. Mér kæmi
ekki á óvart, þótt geijnarnir
væru henni sem lófi hennar, ið-
ur jarðar lí'kt sem band-hnykill,
sem hún kannar með band-
prjóni sínum, sævardjúpin eins
og opin bók. Leyndardómur —
þekkir hún það hugtak?
Þess vegna er borin von, að
ég geti vakið máls á nokkru svo
smálegu, að hún hafi ekki hirt
um að gaumgæfa það og kryfja
það til mergjar. Þó ætla ég að
víkja því orðum, sem mér barst
til eyrna austan úr Neskaupstað
nú fyrir skömtmu.
Alkunna er, að órói mannlífs-
ins er mikili, sveiflur pendúls-
ins hraðar og straumar stríðir í
þjóðlífsæðunum. Þess vegna
hváði ég, þegar mér var borið
það, að þarna austur frá gætti
slíkra iðukasta furðulítið, og
eiginlega væru hættir þar að
sumu leyti að verða á ný svipað-
ir og á dögum Eðvalds pósts.
Það er fyrst að telja', er ekki
gegnir miklum tíðindum, að
armur sjónvarpsins nær ekki
svo langt í austur, svo að fólk
hefur þar engar áhyggjur af
fjölskyldumáljm Johnsons og
Nixons og fylgist lítið með
þroska barnabarna þeirra, þó
að fólk, sem á heimkynni sín í
haganlegri afstöðu til sjónvarps-
stöðvarinnar, fái að staðaldri af
því glöggar myndir inn í stof-
una til sín. Það fylgir þá auð-
vitað, að fólk fær ekki myndir
af iráðliierrunum hvert kvöld
með súpunni sinni. í öðru lagi
hefur mér verið tjáð, að hljóð-
varpið sé þar enn dálítið duttl-
ungafulit, svo að rússneskar
stöðvar heyrist jafnvel mun
betur á stundum. En það olli
þvi þó einkum, að ég fór að
sperra eyrun, að póstur er ná-
lega jafn lengi á leiðinni á þenn
an austlæga stað, Neskaupstað,
og var á þeim dögum, er Eðvald
karlinn brauzt yfir fjöll Austur-
lands með koffortahesta sína.
Því er til sönnunar, að blöðin
að sunnan, þar sem vizkan á
heima og fyrirhyggjan býr, hafa
nú, nálægt bóndadegi, ekki bor-
izt á þann stað síðan fyrir jól.
Mér reiknast svo til, að gömlu
póstarnir, sem dóluou um land-
ið með le'stir með rauð koffort
sín full af Þjóðólfi og ísafold,
hefðu komizt langdrægt austur
á firði héðan úr höfuðstaðnum
á þessum tíma.
Hitt er mér svo ókunnugt,
hvaða mat fólk svo langt í
austri leggur á þetta. Friðsæld
fylgir þvi að vera fráskotinn
öldurótinu sunnlenzka, þar
sem kröfugöngurnar eiga upp-
tök sín og lögregluforingja'rnir
bera sig upp í fjölmiðlunartækj-
unum undan slæmum áverkum
á slæmum stöðum. Fólk verður
sennilega ekki jafntaugaveikl-
að og Lús-í-bol á sjónvarpstjald-
inu okkar. Aftur á móti er trú-
legt, að ekki sé eingöngu
fyrir fordildar sakir, að leit-
azt er við að halda uppi póst-
samgöngum allvíða annars stað
ar á landinu.
Bin siÆthvað getur vantað,
þó að fólk hafi fjölmiðlunar-
tækjanna not að meira eða
minna leyti og fá blöð og ann-
an póst með nokkuð greiðu
móti.
í kaupstað þeim á Norður-
landi, sem Siglufjörður heitir,
skilst mér að þrjú hundruð
manns vanti vinnu. Þar eru tvö
umsvifamikil atvi'nnufyrirtæki
í dái, liíkt og skógarbjörninn
liggur í híði sínu í vetrarkuld-
anum. Þar vantar það, sem baga
legra er að vera án heldur en
dagblaða og vikurita. Niður-
suðuverksmiðjan hefur ekki
neinar dósir, og þeirra er ekki
að vænta til landsins fyrr en eft
ir einn mánuð eða þar um bil.
Og þó að tunnuverksmiðjan
hafi efnivið, þá kemur það út
á eitt, því að lánakerfi bank-
anna virðist ekki ná nægjan-
lega langt til norðurs: Verk-
smiðjan fær ekki þá pehinga,
sem þarf til þess, að vélarnar
geti farið að snúast og manns-
höndin að starfa. Þess vegna
verða Siglfirðingar að kynnast
því bókstaflega, hvað felst í
hinu gamla orðtaki að þreyja
þorrann og góuna. Einhver
kynni að hugsa sem svo, að
Siglufjörður ætti það inni hjá
þjóðarbúinu, að málefni Sigl-
firðinga væru ekki beinMnis lát
in sitja á hakanum. En þá er
að minnast annars máltækis,
að gleymt er, þá gleypt er.
Við gætum drepið víðar nið-
ur, þar sem ekki sýnist allt
með felldu um hina æðri for-
sjá landsfeðranna. Þetta getur
þó nægt í bili. En ályktun má
draga af þessum dæmum: Mik-
ið dæmalaust er það kyrrlátt og
þolinmótt fólk, sem byggir út-
skaga íslands, og laust við að
mögla og fjargviðrast. Það væri
þægilegt starf og ónæðisMtið
að stjórna þessu landi og mál-
efnum þess, ef alls staðar ríkti
svo f'rábœrt æðruleysi. Og
svo er stundum verið að býsnast
yfir heimtufrekju og kosta-
vendni fólks. Það á ekki við,
um þetta rólynda fólk.
★
J. H.
50
T t M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ