Tíminn Sunnudagsblað - 26.01.1969, Qupperneq 16

treystu þeir sér ekki til þess að
•taka á þilfar, svo sem háttað var
sjólagi, en hvalahyssu hirtu þeir úr
honum og trossur. Likamsleifarna'r
létu þeir síga í sjó. Síðan yfirgáfu
þeir bátinn, sigldu sem hraðast suð
'ur á bóginn og tóku land á Siglu-
fiirði. Þar skiluðu þeir manninum
af sér. Höfðu þeir gefið honum lít-
ið eitt af þunnum grjónagraut á
•siglingunni með nokkru millibili,
en annað ekki, utan drykkjarvatn.
Þessi maður, sem þeir Jóhann
höfðu fundið á reki lengst norður
í'hafi, var James Mackintosh. í
sex-tán sólarhringa hafði hann hrak
ázt í opnum báti, kalinn mjög á
ihöndum og fótum og aðframkom-
inn af þorsta, er hann fannst, og
var þá drep hlaupið í báða fætur
ihans.
Það kom fijótt í ljós, að lækn-
irinn á Siglufirði, Helgi Guðmunds
son, hafði ekki tök á að fram-
kvæma þá aðgerð, er bjargað gat
lifi mannsins. Bn svo vel hittist á,
að þar var statt danskt skip, og
i með því var hann sendur til Akur.
i eyrar. Þangað kom hann 15. júní,
| réttum þrem viikum eftir að hann
! villtist frá skipi sínu, og var þeg-
| ar fluttur í sjúkralhús.
i ,
I aprílmiánu’ði þetta vor hafði
| danska herskipið Díana komið til
íslands, og var því setlað að stugga
frá íandinu erlendum veiðiþjófum.
, Hafði þess verið farið á leit, að
• það kæmi á Éyjáfjórð, þar sem
' norsk skip vom mjög áleitin. Nú
var Díana komin norður, en gæzl-
an ekki stundum af þvi ofurkapp-
inu, að skipinu vaeri fyrirmunað að
liggja annað veifið við akkeri á
Akureyrarpolli.
Svo vildi til, að Díana íá á Poll-
inum, þegar komið var með James
Mackintosh til Akureyrar, og var
þegar leitað til yfirlæknisins á skip
inu, F. Halbergs. Tók hann báða
fætur af manninum ofan við kálfa,
og naut við það verk aðstoðar sam-
starfsmanna sinna á herskipinu og
Þorgríms Þórðarsonar læknaskóla-
kandidats, sem þá var staddur,
nyrðra nýútskrifaður úr læknaskól
anum í Reykjavík. Þetta gerðist 17.
júní.
James Mackintosh hiresstist
undrafljótt. Þegar hann hafði nokk
uð jafnað sig og var orðinn mál-
hress, vildu fróðleiksfúsir menn,
sem bjargfærir kölluðust í ensku,
spjalla við hann um það, sem fyrir
hann hafði borið. En þá kom á dag-
inn, að hann var mjög tregur til
þess að ræða margt um það. Færð-
ist hann undan með hægð og sagði,
að sig gripi megn viðbjóður, er
hugurinn beindist áð því, er yfir
hann hafði gengið. Yfirvöidunum
sagði hann þó sögu sína — ein-
hverja hina átakanlegustu, sem
gerzt liefur á íslandsha'fá.
Bát hans og þeirra félaga hafði
Jengi reitt fram og aftur. Fyrst í
stað gerðu þeir sér vonir um að
finna skip sitt, en sú von dvínaði
smlám saman. Þeir vissu, að land
mundi langt í suðri, en nú var um
seinan að freista þess að ná þang-
að, því að þrekið var á förum og
sinnuleysi komið á suma mann-
anna.
Hinn fyrsti dó á fimmta degi, og
var líkinu fljótlega varpað í sjó-
inn. Skömmu síðar gaf hinn næsti
upp öndina. Ærðir af hungri réð-
ust þeir þrír, sem eftir lifðu, á lík-
ið og skáru af holdi þess bita, sem
þeir átu hráa. Eigi að siður and-
aðist þriðji maðurinn fljótlega og
loks hinn fjórði. James Mackintosh
hjaraði einn.
Báturinn vaggaðist á bárunum
og barst til og frá fyrir vindi og
straumum. Umhverfis var enda-
laust haf til allra átta. Einhvern
veginn tókst James Mackintosh að
velta líkum féiaga sinna útbyrðis.
Eftir skildi hann hluta af líki því,
er þeir félagar höfðu sundrað, og
hafði sér til sáðiiingar. Þorsta sín-
um reyndi hann að svala með að
brjóta klaka af borðstokknum og
láta hann bráðna í munni sér. En
sjávarseltan olli því, að þetta æsti
aðeins þorsta hans. Þegar til sunn-
anáttar brá og hlýnaði í veðri,
hvarf klakinn. Og nú skein sól nótt
og dag, þegar ekki byrgðu ský.
Honum var fyrirmunað að væta
þurra tungu og skrælnaðar varir,
Iþví að ekki féll regn. Seinast drakk
hann þvag sitt, er þó var ekki
nema fáir dropar.
Á þessa leið var sagan, sem
hann sagði, þegar á hann var geng-
ið. Hún var stutt. En vordagarnir
sextán, sem þessi skozki maður
64
T f M 1 N N - SUNNUDAGSBLAÐ