Tíminn Sunnudagsblað - 16.02.1969, Side 22

Napóleon í flokki liSsforingja í umsátrinni gm Toulon.
um ekki gefið um útlendan inn
rásarher.
Napóleon valdi. Hann gerðist
liðsmaður í lýðveldissveitum
þeim, sem sendar voru gegn
Toulon. Hann stjórnaði stór-
skotaliðinu, og honum mátti
þakka s%urinn í desember
1793. Stjórn Robespierres laun-
aði honum með þvi að gera
hann að hershöfðingja. Með
falli Robespirre hrapaði stjarna
Napóleons, og hann var ákærð-
ur ranglega, sviptur stöðu sinni
í hernum og settur í fangelsi.
stæðan var sú, að hann hafði
verið í þjónust'u hins fallna ein-
ræðisherra.
Napóleon sat í fangelsinu frá
12.—20. ágúst. Þá var mál hans
rannsakað og ákæran felld nið-
ur. Samt átti Napóleon ekki upp
á pallborðið hjá stjórninni, og
svo var komið síðla hausts 1795,
að hann var farinn að leita fyr-
ir sér um foringja í stórskota-
liði Tyrkjasoldáns. En þá gerð-
ust atburðir, sem breyttu bæði
Ifisrás hans og rás mannkyns-
sögunnar.
HARMLEIKUR -
Framhald af bls. 131
dökkar rákir á slöppum og fölum
kinnum hennar. Það var ekki sorg-
in ein, sem olli þessum tárum:
Sjálfsásökunin lét hana ekki í leng
ur í friði:
— Og svo hefur maður legið
Algauti heitnum á hálsi, snökti
hún, og haft hann fyrir röngum
sökum og kallað hann letingja og
garm og allt hvað heiti hefur. Og
þegar til kom, gaf hann af sér
fimm hundruð krónur, akkúrat
jafnmikið og happdrættisvinning-
urinn, og allt skattfrjálst, segir
fólk — rétt að segja, að þetta feng-
ist fyrir kroppinn. guð sé mér náð-
ugur. Drottinn minn, sem sér það,
sem inni fyrir býr, reiknar honum
það til xéttlætis á degi dómsins.
s — Það getur þú reitt þig á, að
aerrann gerir, sögðu hinir hug-
hreystandi
Ör því að Elna hafði nú einu
nnni vikið talnu að peningunum,
viídi hún borga Hermanni Gauta-
borgarferða í votta viðurvist, því
að hún þóttist sæmilega stæð, að
hafa fengið fimm hundruð til baka
' — fyrir líkið, að kalla mátti. En
Hermann baðaði út báðum hönd-
um og sagðist enga borgun þiggja
fyrir þetta litilræði. Jú — bensín-
ið vildi hún að minnsta kosti borga
— það vantaði nú ekki annað en
hún skoraðist undan því. Hermann
átti litla stund í baráttu við sjálf-
an sig — þó ekki, nema andartak.
Svo kvað hann upp þann úrskurð,
sem ekki varð hnekkt:
— Nei, ég vil engan eyri fyrir
bensínið, og ekki heldur olíuna.
Það stend ég mig við, því að aldrei
Lausn
5. krossgátu
hef ég á ævi minni farið eins
skemmtilega ferð.
Og með því lýkur sögunni af
skósmiðnum á Smálandi, sem fór
tvisvar til Gautaborgar — einu
sinni lifandi og einu sinni dauður.
PMJ þýddi.
s
r X U 1 S N £ 3 K u O r
/1 K A A N AJ A A R r A
é r A L o N A S í A L f
t A L L e ó s f ú i. /c' A
r u M 4 L 'A /v u M
f m U K c K N ix N 4
1 K c. A L A u
X ö 6 K L 6 I X
A < r A g 6 Y 5 J 4
K n 4 á V A &
M A s K A R / O X / N N
t X 0 A X ú 4 2) J* ú i
r* A Z T A f> / 4 A L L A X
u a r /1 i N i / 'o > X
s 4 u M A N A U M s
l r F U & s J N z> X s t
ri £ / ‘A S s K X t O
ú / M Jt 0 M A * A r
f) £ L £ / 7) s L A s A £ A
t. t-i Y N 0 A F ■> L £ N 1 N
42
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ