Tíminn Sunnudagsblað - 30.03.1969, Side 14

Á æskuslóðum Einars Jónssonar: FjörSur í Mjóafirði. Hér gekk síldin einu sinni inn í fjarSarbotn.
Þetta voru margir straumar, sem
flæddu saman á Austfjörðum, og
mikil samskipti við fólk úr öðrum
landsfjórðungum og fólk frá öðr-
um löndum. Á Seyðisfirði voru
oftast gefin út tvö blöð og heil-
mikiar hræringar á mörgum svið-
um. Önnin var auðvitað mikil og
kapp við veiðar og verkun aflans,
en fóik gaf sér líka tíma til þess
að lyfta sér upp. Þá var ekki síð-
ur þróttur í bændunum uppi á
Héraði, og reyndar ekki laust við,
að fólk þar liti niður á þá, sem
á fjörðunum bjuggu Það er nefni-
lega svo einkennilegt: Ég hygg, að
það hafi víða verið talsverð brögð
að því, að uppsveitarfólki þætti
minna til þeirra koma, sem bjuggu
í lágsveitum eða úti við sjóinn.
— Nú, í efra, sem kaliáð er,
voru oft haldnar miklar héraðs-
samkomur, og á þær snjóaði fólki
úr öllum áttum — öllu ríðandi
náttúrlega. Þarna var mikill gleð-
skapur og upp á mörgu fundið til
þess að fólk gæti hlegið nægju
sína. Á einni héraðssamkomunni
einhvern tíma skömmu fyrir alda-
mótin voru þeir menn, sem feit-
— Sveinn í FirSi og Einar Hjörieifsson
astir voru og þyngstir, látnir
þreyta kapphlaup — Ska-fti Jósefs-
son dtstjóri af hálfu Fjarðabúa
og Halldór Benediktsson, Halldór
á Klaustri, úr hópi Héraðsbúa.
Skafta var svo vel í skinn komið,
að honum tókst ekki að troða sér
inn um bæjardyr nemia sums stað-
ar, og Halldór á Klaustri gat efeki
beygt sig til þess að taka upp
svipu, ef hann missti ham, og
hafði tvo og þrjá til reiðar, svo
að hann gæti haft hestaskipti, þó
að hann færi ekki n-ema bæjar-
leið. Hvernig kapphlaupinu lykt-
aði — nú það man ég ekki glöggt,
nema Sfcafti mun hafa dottið, þeg-
ar hann kom í mark. Ætli hún
hafi ekki verið ort þá, vísan þessi,
þegar einhver, sem var fjarri góðu
gamini, spurði frétta af saimkomr
uminii:
Hvað er frétta? Hann Sfcafti sfcall,
en skall þó efcki á grúfu.
Það var mikið fjandans fall,
hann ffatti út stóra þúfu.
— Var mikið ort eystra?
— Það voru alltaf einhverjir að
skálda. Við höfðum nú tvö þjóð-
skáld meðal jkfcar — Pál Óiafs-
son og Þorstein Erlingsson. Svo
lögðu aðrir í púfckið, þó að minni
væri fyrir sér. En þegar þú minn-
278
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ