Tíminn Sunnudagsblað - 30.03.1969, Qupperneq 18

ir valinu. Litlu síðar féll hann frá,
og þá ann-a'ðist ég tjialdsaurainn
einn vetur. Sjálfur hafði ég löngum
sofið í tjaldi, þegair ég var við
verkstjórn, bæði í byggð og á fjöll-
um. Það ar heilnæmt' að sofa í
tjaldi og skemmtilegt að vakna
við fuglaklið og lækjarnið. En
nú er sú tíð li'ðiin og kemur ekki
aftur. Öllum störfum er Iokið. Ég
verð hálf-niræður að ári og orðinn
hálfiskiakkur.
— Var ekki sótt fast að komast
í vegavinnuna á kreppuárunum?
— Það var nú svoleiðis, að ég
fékk ekki að ráða menniina. Varð
stundum að taka heilmarga drasl-
ama. Þeir komu hver með sína
menn, sýslumaðurinn á Eskifirði
og hreppstjórarnir, og við þeim
varð ég að taka, hvort sem ég
hefði valið þá eða ekki, ef ég hefði
verið sjálfráður. Og þetta var fram-
an af verkstjóratíð minni, og þá
var brugg víða í algleymingi. Það
bar við, að bruggairar komu í
tjöldin með öl og ætluðu að fara að
selja — þarna voru menn á kaupi
með einihveir auraráð. Þá sagði ég
bara: „Ef hér kemur öl, þá síma
ég eftir BTöndal. UmsviMaust
bara. Þá vitið þið, á hverju þið
eigið von.“ Og þeiir þorðu e-kki að
konna með ölið. Ég hafði það þarnn-
ig alla verkstjóra-tíð mína, að aldrei
mátti sjást fullur maður hjá mér.
Al-drei. Ég var strangur á því. Við
því lá btótt bann að nokkur verka-
maður léti sjá sig ölvaðan í tjald-
búðunum.
— Þótti þetta ekki hörð
kenning?
— Þessu vair hlýtt. Ég leið ekki
annað. Og ég held, að verkamenn-
irnir hafi ekki borið neinn kalja'
tiT mín. þótt stundum yrði ég að
hafa þá, sem þörfnuðust taum-
halds og ekki gátu kallazt reglu-
menn, þegar þeir voru sjálfráðir.
Annars líkaði mér bezt við unga
stráka og hafðd á þeim gott lag.
Þeir báru ma-rgir hlýjan hug tl
mín.
Og nú seilist Eimair ofan í vestis-
vasa sinn.
— Hér eir ég með úr, sem þeir
gáfu mér — flokkuir austan af Hér-
aði, tuttugu strákair. Ég var þá að
leggja veginn frá Geiteyjarströnd
í Mývatnssveit að Vogum. Um
haustið gáfu þeiæ m-ér þetta úr.
Þetta var árið 1936. og það h-ef-
ur aldrei þurft að gera við. Nema
Framhald 6 285. síðu.
P. G. WOPEHOUSE;
BLANDINGSKASTAll
Moirgunsólin helltist eins og iraf-
,!itt steypibað yifir Blandingskast-
vla og brá glaðri birtu á veggi
Lans, sem voru þaktir vafnings-
viði — sömuleiðis garðinn og víð-
len-d veiðlöndin, öl útihús og þá
íbúa staðarins, sem voru að anda
að sér fersku lofti þessa stundina.
Sólin skein á grænar grasflatir, á
breiða grashjalla, virðuleg tré og
litrík blómabeð og hún sk-ein Tíka
á bakhTutann á Angusi McAlliister,
sem var yfirgarðyrkju-maðuir ní-
unda j-arisins af Emsworth. Garð-
yrkjumaðurinn var einmitt að fjar
lægja snigl af satóthlaði. Þenn-an
verknað framkvæmdi hann með
ósvikinni, skozfcri atorku. Sólin
skein liífca á hinn æruverða Fredd-
ie Threepwood, yngri son j-arlsins
af Emsworth, sem braðaði -sér yfir
engið. Sólin sbe-in einmig á Ems-
worth jaæl og Beaeh, hinn trygga
bryta hans, en þeir voru uppi í
Htla turnin-um yfir vesturálmunni.
Jariinn var að horfa í mikinn og
góðan kíki, en brytinn héTt á
hatti jarlsins, sem hann bafði ver-
ið -að sækja.
— Beach! sagði jarlinn.
— Já, tóvarður minn?
— Ég hef verið gabbaður, það
er ékkert gaign í þessum fjárans
fcíkd.
— Sér yðar máð efcki skýrt?
— Ég sé bara ekkert, fjárinn
bafi það — affitt er bolsvart.
Brytinn var eftirtektarsamur
maður. Hann sa-gði:
— Ef ég fjarlægði lokið hinu
megin á fcíkinum, væri ef til vil
hægt að ná betri áram-gri, yðar náð.
—E? Lok? E:r lok þar? Já, al-
veg rétt, takið það af, Beach.
— Sjálf-sagt, yðar náð.
— Aba, sagði jairlinn, og það var
ánægjuhrei-mur í rómnum. Hann
lagfærði kíkinin og sneri honum,
og gleði hans jókst. Hann bætti
við:
— Já, þetta er betra. Þetta er
ágætt — ég sé kú.
— VMtílega, yðar náð?
— Já, þarna niðri á ernginu.
Sfcórfurðuleigt. Það er -eins og hún
sé ekki m-edira -en tvo metra frá
mér. AMt í lagi, Beach. Nú þarfn-
ast ég yðaæ eklki lengur.
— Hvað á ég að gera við h-afct-
inn yðar?
Látið harnn á mig.
— SjáMsagt. yðar náð.
Þeigai þessu góðverki var lok-
ið, fór brytimu. En jarli-nn hélt
áfram að stara á kúna.
Níundi jarlinu af Emsworth var
góðlyndur og elskulegur maður.
Hann hafði ánægju af nýjum l-eik-
föngum, og þó að garðurinn væri
aðaláh-ugamál hans, var h-ann þó
ætíð reiðubúimn að reyna eitthvað
nýtt. Síðust þessaæa nýjunga var
einmitt kíkirinn. Hann hafði lesið
grein f tíma-riti um stjörnufræði,
og afleiðingamar urðu þær, að
hann pantaði kíkin-n samstundis
frá Lond-on. Kíkinum' hafði svo
veriðr komið þama fyrir kvöldið
áður, og nú var jariinn að reyna
gripimn í fyrsta sin-n.
En brátt varð jarlinn leiður á
að horfa á kúna. Að vísu var þetta
faleg kýr, svona eins og kýr eru,
en einhvem veginn skorti ha.na
leikræna hæifleika, þegar ti-1 lengd
ar l'ét, og það er ekkert eins dæmi
um kýr. Eftir stutta stund var
jariinn því búinn að/fá rnóg af að
horf-a á kúna jórtra og stara út
í bláinn. JarMnn ákvað því að snúa
áhaldinu í þeirri von að sjá eitt-
hvað skemmtlegira, og þa-ð ætlaði
bainn ein-mitt að fara að gera, þeg-
ar hinn æruverði Friddi kom í
sjónmál. Hann var hvítklæddur og
ljómaði aUur eins og fjárhirðir,
sem er að ganga fci-1 m-óts við ein-
hverja skógargyðju. Við þessa sýn
breyfcfcist kyrrtótur svipur j-arls-ins,
og hann gretti si-g. Að vísu ygldi
jarllnn sig ætíð, þegar hann sá
Ensk skemmtisaga - fyrri hluti
282
T I M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ