Tíminn Sunnudagsblað - 13.04.1969, Síða 3

Líf þrífst alls staSar, jafnt í djúpum íshafsins sem á
brennheitri eyíSimörkinni. Úlfaldinn getur veriS án vatns
vikum saman, og fleiri dýr geta komizt af meS næsta
lítiS af vatni, er þau fá úr jurtum.
Menn gerSu sér í hugarlund, aS hnúSurinn á baki
úlfaldans væri vatnsforSabúr hans. í rauninnl er
þetta fituklumpur, sem veldur því, aS dýrin geta
þolaS hungur og þorsta svo lengi sem raun er á.
/gjfMgj Nkft.
Eyðimerkurrottan fullnægir vatns-
þörf sinni meS þeim vökva, er
hún fær úr hálfskrælnuðum jurta
hlutum. f þeim leynist lengi taisvert
af vatnl.
Mörg eySimerkurdýr grafa sig niSur
I sandinn til að umflýja þannig
sólarhitann. Sporðdrekinn býr við
þægilegan yl I gryfju sinni í mesta
hita.
Gasellutegund ein hefst við á eySi-
mörkum. Hún fullnægir vatnsþörf
sinni með laufi runna. Hún er svo
þefnæm, að hún finnur lyktina af
runnunum langar leiðir.
Antilópa ein hefst viS á svipuðum
slóðum. Klaufir hennar eru þannig
úr garSI gerSar, að þær sperrast
sundur, svo að hún sekkur ekki til
muna I sandinn.
Einkennilegri saga er af höggorms-
tegund einni. Sandurinn i heim-
kynni hennar er svo laus, að hún
getur ekki hlykkjaS sig áfram að
hætti höggorma. Því veltir hún sér.
Eyrun á eySimerkurrefnum eru
stór. Þar er fólgin bending um
lifnaðarhætti hans. Hann sefur um
daga í svölu greni, en leitar bráðar
um nætur og gengur þá á hljóðið.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ'
291