Tíminn Sunnudagsblað - 13.04.1969, Side 19

bjuig, a'ð bezta ráðið mundi vera að
l'esa það. Hann opnaði þvi umslagið
Bréfið var soutt- en fullt af for
vibnilegu iiesmá'M — það var svona
Kæri pabbi,
Mér finost þetta voða leiðinlegt
og allt það, en ég þoldi ekki leng
ur við. í morgtun skauzt ég hiing
að í tveggjia manna bílmum, og við
Agga voruoi splæst saman í morg
uin. Fynst leit út fyrir, áð það yrði
eitthvert vesim, en pabba Öggu
tófcst að kippa því í lag, hann er
kominn hingað og fóklk sérlegt
leyfi eða eittihvað svoleiðis. Hann
er allra duglegasti náumgi, hann
ætlar að heimsækja þiig, hann lang
ar tii að tala vel og lengi við þig
um alt heiia klabbið Vertu gestris
að sonur hans gabbi hann og ó
hlýðnist honum Það er heldur
engin sanuigiiini í ’þ ví að ætlast til,
að maður Mti framtíðina björtum
augum, þegai hann sér fram á að
verða að sjá fyrir yngri syni um
aldur og ævi ásamt eiginkonu
þessa yngri sonar og að öllum lík
indum börnum þeirra.
Langa stund stóð jarMnn á miðri
gangstéttinmi, eins og hanm væri
megldur niður. Vegfarendur ráku
sig á hanm, affirir beygðu framhjá
honum, og það ekki möglunar
laust, huudar þefuðu af öklum
hans, skuggalegu eimsbaklingar
reyndu að vekja athygii hans á
sér og ræða fjárhag sinn við hamn,
en Emsworth jarl tók efcki eftix
neinum: Hann sfóð þarna og gapti
í allri sinni dýrð, og ,þá lét hann
huggast.
— Aha, saigði jarMnn og ertaö
næmdist hjá Ijómamdi tiMipana
beði. Maður í einikemnisbúniimgí
rnam staðar, þegai hann heyrði
þessa upphrópum, hann ‘ieit á jari
inin með viðurfcenningarsvip og
væntumþykju — maðurinn sagði:
— Það er gott veður.
Jarlinn svaraði efcfci, hamn hafði
efcfcert heyrt, það er eitthvað það
við vel skipukigt blómabeð, sem
orkar eins og deyfilyf á mann, sem
elsfcar garðinn sinn, og jarMnn var
þvi eins og í dásvefni. Hann var
þegar búinn að gleyma, hvar
bann var, hortum famnst hamm vera
fcominn í eiigin paradís, heima í
Blandinigskasiaila. Hann steig feti
Jarlinn steig feti nær blómabeð-
inu og teygði fram höfuðið eins
og veiðihundur.
inin við hann og pumpaðu dugl'ega
í hann, ef þér er sama vegna þess,
að þetta er regfalega etota fugl og
þér mu-n iífca vel við hann.
Jæja, skál!
Þirnn efekandi sonur,
Fri-ddi.
PS.. Þér er von-an-di sama, þó að
ég hafi bíLin-n svoMtið, eða hvað?
Það getur venð þægilegt að hafa
h-ann um hveitibrauðsida-giama.
.H-úts klúbb-s alidtra'ðira í-haLds
m-amrna var bæði stórt og traust.
En þegar jarlinn leit upp úr bréf
in-u, sý-ndist homuim það vera að
dansa ei-nhvars konar hringdans.
Ef satt sk-ai segja, þ-á var eins og
alt umhverfið væri að daims-a og
að fcomin væri sva-rtaiþotoa. JarTinn
v-ar í miikilli hugaræsfajgu, það er
efcfci ofimælt að segja, að h-ann
væri ailur í uppnámi. Það er ekki
fi'l ®á faðir, scm lætur sér lynda,
eins og fisfcur á þurru 1-andi, þang
að til alM't 1 einu að hann virtist
komast til m-eðvitimdar, og þá
toom yfir hana sterik þrá tl Móma
og grænn-a trjáa, honum fannst
hávaðimm firá umferðinni, sólarhit
inin og stefalögð ganigstéttfa onka
á sig efas og martröð. LeigubiLl
fór framhiá. JarMnn gaf Mlstjóran
u-m merki af mifclu-m fcrafti:
— Ken sfa ,gt o ngarður inm, sagð-i
ja-rLfan um ledð og hann hallaði
sór aftur á bafc i mjúfct sætið.
Einihver tilffaning, sem líktist
Mði, gerði vart við sig hjá jarl
irnum, þeigar hainn var búinm að
greiða öfcugjaidið og var komfam
inn í skuggasælann garðinn. Frá
götunni hafði hamm séð glitta i
rautt og gult, sú sýn hafði strax
haft hressandi áhrif á hann. Svo
röltí hamn i-nm eftir malb-ikuðum
stíg, og þe-gar hann beygði fyrir
næsta horn, sá hann blómabeðin
næ-r Móm-abeðtoiu og teygði fram
höfuðið efas og veiðihundur.
Velþóknun va'ldsm-aunisins óx,
hann var vörður og ailsráð
a-ndi 1 garðiimm, o-g hann dáði
þessi Mómabeð líka og þóttist sjá,
að hanin ætti sálufékga, þar sem
Emsworth jaii var Hfan almenni
bongari fór að ölfa jöfnu um garð
inn án þess að meta ham-n að verð
leifcum, otg siátot háttalag særða
garðvörðfa-n, hann þóttist þess full
viss, að jerlimn væri maður eftir
hans höfði — grasvörðurin-n sa-gði:
— YndisJegt. . . Hann komst
ekk-i lengra, hei-dur rak upp slœr
andi hijóð. Þessiu hefði hann ekfci
trú-að, ef hann hefði efcki séð það
sjáifur, em þvi miður var þetta
staðreyn-d, honuim var það svo mik
ið áfail, að honum hafði skjátiazt
um þenrnan aðlaðandi, ókunm-a
mann, sam var sómasaimlega tii
fara, brefan og virðul'egu-r að
ytra útliiti — að visu hefðu f'<fa
T í M r N N — SUNNUDAGSBLAÐ
307