Tíminn Sunnudagsblað - 13.04.1969, Side 20

Úifur örlygsson:
Á stéttaþingi
Ennþá einu sinni
á mér hefur leut
árás illrar stjórnar.
Eitt er jafnan hent
þeim, seni ráða ríkinu:
Það að níðast mest á mér,
mýkra taka á þér
máfct fara betut — en svo reynddst
þessi maður hættulegur iMvirki
— sem sagt einn þeirra. sem komu
og tíndu blóm, því uim leið og
garðvörðitrinn sagði „yndisltegt1*
þá klofaði maðurinn fimJega yfir
girðinguina og stikaði yfir gnas
ræmuna, og áður en garðvörður
inn hafði tíma til að bæta' við:
,.veður“, var maðuninn önnum kaf
inn við glæpaiðju sína og var bú
inn að stóta upp tvo tútópana, áð
ur en garðvörðurinn niátti mæla,
og var meira að segja búinn að
rétta út hendina til að slíta þann
þriðja upp.
— Hó, þér þarna’ öskraði garð-
vörðurinn, ssm var nú búinn að
fá málið aftur.
Emisworth jari htökk við og leit
um öxil i— svo sagði hann ásak-
andi rómi:
— Guð náði mig, jariinn var nú
kominn til meðvitundar, að svo
mikiu leyfci sem um slíkt var að
ræða uim hann, og honum varð nú
fullljóst, hv^rsu afchæfi hans var
gLæpsamlegt. Jariinn rölfci affcuir
inn á stíginri, hann iðraðist sár-
íega, eins óg' mátbi heyra. er hann
sagði:
— Góði maður . . en lemgira
komst jariinn ekki, þvd þá tóik
garðvörðurinn af honum orðið —
hanm bar ótt á og talaði lengi, af
og fcl bærði jariim-n varirnair oig
revndi að konia afsökuna-rbænum á
(framifæiri eð ytmis konar lá-t-
bragði. Bn honum tókst ekki að
stöðva orðaflaum garðvarðarin.s
sem stöðugt varð mælskari og h-á-
værari og fólk dreif að og því
f-jö,-gaði óðfluga, og áh-u-gi þess
jók-st stöðmgt, og svo heyrðist önn-
ut rödd alffit í ein-u:
■— Hva@ gengur hér á?
m mnnMLWi immm waa
Þessu breyta þyrfti
og það, sem allra fyrst.
Alveg virðist augljóst,
að ekkert get ég misst.
Ég fæ lágt og lítið kaup.
Á því kosta engra völ,
aðeins sult og kvöl,
Þú ert betur búinn
basli lífsins í.
Ég vil draga eina
ályktun af því:
Þegar býður þjóðarlieill.
agnarlitla færðu fórn
fyrir vora stjórn.
Va-rnarliðið var komið á ve-tt
vanig í iíki stórvaxin-s lögreglu-
þjón-s, og þá virtist g-arðvörðuri-nn
skidja, að haun hafði öðl-azt stað-
gemgiJ, að vísu héit h-a-nn áíra-m
að ta-l-a. en h-an-n talaðd eikik-i Ieng
ur Oi-n-s og faðir, sem e-r að á-
mimma vilTuráfandi son, nú v-a-r
framkoma hanis einn-a tófcu-st því
sem hanm væri eld-ri bróði-r, er
höfðaði til réttvísinna-r veg-n-a a-f
brota ynigri bi'óður — hanm lýsfci
málavöxbum á áhrifarilkan lrátt.
Nú tók lögregluiþjórnninin til máls,
og ha-nn ba-kaði eim.s og dómari,
hægt og sfcýrt líkt og ha-nn væri
að ávarpa óupplýstan útlendin-g —
hianm sagði:
— Ha-nn segffir, að þér hafið
ve-rið að t-ína bióm.
— Ég sá til hans, ég stóð ein-s
nærri hon-um cg yður n-úna, ságði
g-arðvörðuirimn.
— H-ann sá til yðar, han-n stóð
við Miði-na á yður, tú-lkaði lögreglu
þjón-n-iin-n.
Em-sworth iarl var rugliaður og
máttvana, ha-nn ha-fði ekki ætlað
sér að h-rella nokfcu-rn mann, en
s-amt virtist h-ann hafa leyst úr
læðinigi ofsa, sem minn-ti á f-rönsku
byltdmguna og honum fa-nn-st þetta
órétfclátt, að einmitt hann skyldi
lenda í þe-ssu. Han-n, sem riðaði
til fal-ls u-ndi-r eins mifcluim rau-n
u-m og Job á sín-um tíma.
— Ég verð að biðja yður að
se-g.ja mér nafn yðar og heimidis
fang, sagði lögregluþjón-nimn e-i-n
beitfcur. Hann stafck tjlýa-n-tsstubb
upp í si-g og vættj hann, síða-n
hélt ha-n-n blýantinum yfi-r óskirif
uðu blaði í m’nnisbók sinni — þess
ari bók, sem er öld-um leigubíl
stfóru-m og strætisvagnsstjórum
til svo mikillar hrólinigar, þótfc
h-arðg-erði-r séu.
— Ég? Ég? Nú, góði min-n,
m-edna iögregluþjónn — ég ©r ja-ri
i-nin -af Emsworth.
M-a-rgt og mi-kið iitefuir ve-rið rit
að um sálræn viðbirögð -mú-g-si-ns
ti'l að sa-n-na hversu óúbreiknan
leg og f-urðuleg múgsálin er, en
flest •slík -skrif eru ýfct. U-n-dir flest
um toniinígumstæðum hagar múg
urinn sér eðli-l-e-ga og skyn-samiega.
Til dæmis ef múgu-r m-ann-s er
vitni að því, að m-aðu-r í tvídföt
um, sem gætu fa-rið befcur, og með
h-att, sem 'hann ætti að sbammast
sí-n fy-ri-r, er ákærður fy-rir a-ð steila
blómuim í stoemmtigarði og sato
bornin-gurinn se-gist vera jari, þá
hdær múguri-nn, og það var ei-n
mi'tt það, sem þessi liópur gerði.,
Lögregtaþjóinni-nn lau-t etokd svo
Tágt að taka þátt í k-æti storflisin-s,
en þáð toomu háðsviprur í krin-g
um munni-nn á honum — hann
spurði:
— Hafið þér nafnspjaddið yða-r,
yða-r náð?
Enigin-n, sem var tounnu-gur jarl
inurn. hefði spurt svo heimskule-gr
ar spurnin-gar, því ævinlega, þeg
ar ha-nin fór ti-1 Londonar, þá týndi
hanm nafuspjaildsveskinu sínu næst
á eftir regnhlifinnd.
— Ég e-r — ég er hræddur
um . . . .sagði jarlin-n.
— Urr, sagði lögregtaþjón-ninn,
og múgurinn rak upp fa-gnaðar
hilátur í a-nnað sin-n — á svo móðg
an-di hátt, að ha-ns uáð sárnaði svo,
að h-anin fékk kja-rk tid að ffita upp
og litast reiðilega um, og þá hva-rf
stoelfingarsvipurinn af andliti hans
— ha nn hirópaði:
— McA'ili'Ste-r'
Tveir nýir áliorfendur böfðu
bætzt við hópinn, og þar sem báð
ir voru þéttvixnir, hafði þeim þe-g
a-r tekdzt að fcumast í firemstu röð.
A-nnar þessara m-an-na v-ar lagleg
ur og valdsm-annslegur, og það
svo, að ef haon hefði efckd verið
með umgerðarlaus gl-eraugu, hefði
h-amm ein-na helst minmt á rómversk
am kei-sara. lli-nn va-r Tágvaxna-ri og
þybbu-a-ri og með stinnt. rautt
ske-gg.
— McAIister! kvein-aði ha-n-s
náð vesæld-arlega, — McAlTister!
Góð-i mi-nn, verið svo vænn að
segja þessum ma-nnd, hver ég er.
Eftir það, sem komið hafði fyr
ir á milli McAllisters og jarisi-ns,
hefði m-argur maðurinn baiið þessi
vandræði jarlsins aðeims réttláfca
303
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ