Tíminn Sunnudagsblað - 20.07.1969, Síða 3

Sóldöggin er ákaflega sakleysisleg
á að sjá. Hn setjist fluga á hana,
breyfisf hún á svipstundu f skæða
ófreskju.
Fyrrum héldu menn, að blöðrur á
blöðum rótiausra vatnajurta væru
til þess að halda þeim á floti. Nú
vita menn, að þetta eru veiðigildrur.
Neðan á þeim er loka, og þegar
hún opnast, sogast smáverur í vatn-
inu Inn.
Matur er tH reiðu, og blað breytist
í magta, sem meltir fórnardýrið.
Lítilfjörlegur hamurinn er allt, sem
jurtin leifír.
Portúgalskir bændur hafa lengl
kunnað að nota sér eiginleika Sól-
daggarinnar. Þeir hafa hana i glugg
um sinum til þess að halda i skefj-
um fiugum, sem annars döfnuðu vel
í híbýlum þeirra.
I skáldsögum höfunda sem setja ímyndanir ofar veruleika,
eru iðuelga hryllingsfrásagnir um jurtir, sem eru kjötætur.
Sannleikurinn er sá, að aldrei hefur jurt nærzt á veiga-
meira kvikindi en kakkalakka.
Darwln rannsakaðl fyrstur manna kjötætur meðal jurta.
Hann velttl þvl athygll, að sóldögg veiðir flugur, sem
hún drekkir I slíml og leyslr upp. Þegar jurtin er
mett, hætta jurtahlutirnir starfl sínu.
Skordýr festa sig á slímugum blöð-
um lyfjagrassins, er vefjast undir
elns saman, deyða bráðina og leysa
hana upp.
iAutt-.u
Jurt ein skyld Sóldögg er með tennt
blöð, sem læsast saman iikt og kló.
Þegar skorkvikindi setzt á blaðið,
lykst það saman. Tennur þess nista
I hel fórnardýrið, sem ekki á undan-
komu auðið.
r t M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ
627