Tíminn Sunnudagsblað - 24.08.1969, Side 13

á henmá var Jón Björnisfson. Ég v<ar
svo á síkfú)fcu(m þar tid ég fór í stýri-
miammaskóí'ann hiaiuisti'ð 1920.
■— Hjverniig lítoaiði þér Mfilð á
sltoúltumuim?
— Það er eiginlega elkiki hæigtt
a® liikja þvi við aðbúnað uniglimlgá,
Éielm bj'rja til stjós nú á dogulM.
Em þá þetototi nraður ektoerit amnað.
Það vair svo sem a‘ð mörgu leýti
íiærdómsríkt að vera á sitoútumtnm.
Þeœir skipstjórar, semi ég viaæ með,
voru dugamdi sjómemm, og ég lærði
marigjt af þeim. Það var eklld á
neiltlt að treysta nemia hyggjuvit
þeirna og seglin. SérstaMieigia var
þiað á áralbáltumium oig skútumum,
sem éig lærði sjóimiemmsku. Ef ummt
er að taia um a® læra sjómemmsku
yfiríeitt. Hún er mönnum eim-
hiveirm veginm í blóð borim.
Ég man s'érstaklega eftir einu
alfcvitoi frá þessuim árum. Þá var ég
á stoútu frá Afeureyri, sem hét Júl-
íuis. Þetta vair árið 1914. Við vor-
um að fiskia úti á Barðagrunni í
marz um veturinm. Þá getok hamm
skyndilega uipp með norðan- eða
norðaustanigarð mieð miklu frosti.
Við voirum djúpt úti, oig skipstjór-
inn Baidvin Þorsteinisson, tók
strax þá ákvörðum að fara inn til
PatreksfjarSar. Veðrið var svo
hairt, að við gátum ekki haft uppi
nema þrírifað sbórsegl og einrifaða
fototou, og með þau segl var haild-
ið til landis. Prostið var ósfeaplegt,
og skipið varð strax þumigt af
kfliaikia. Við reyndum að brjóta af
því jaifinóðum, eftir því sem við
nóðum. Þegiar við vorum búnir a@
siiglia noktora stund, toemur sjór á
skipið, afban yfir það. Tveir menn
sfcóðu við stýrishjóMð, stýrimaður-
iinm og háseti með honum. Þegar
sjórinn lenti á stoipiinu, köstuðust
þeir báðir á stýrisihjólið, og það
brotnaði eiiginlega heilmiingurinm af
þvi. Um leið sliitniaði Mófaliurinn,
sem svo var kailaður. Það var
það, sem stórseiglið var dregið mieð
upp. Semmileiga hefur frostið ráðið
einlhiveirju urn þetta. Þeigair hanm
6flátnaði féfll seglið auðvitað niður.
Enigámm meiddist við þetta — há-
setamn verfcjaðd þó í sáðuma, en
það var þó etotoert al'vair'ieigt. Em
váð það að segflið féffl niður, missti
Elkip'iið aflla ferð, og hiver sjórinm
af öðrum reið yfir það.
Stoiipstjórinm 9aigði við oklkur, að
við yrðuim að reyna að koma segl-
inu upp. Þainma var amnar pifl'tur á
sama reki og ég, Þorvaldur Bafld-
vimissom, báðflr voruim við átján ára.
Skipstjórimm saigði okkur að fara
upp. Kfliófafliuiriinin var grönn toeðja,
etolki tóg, og hrökk í sundur, er
sjárinm toom á skipið. Aflllir vamtar
voru sýlaðir, því að það frauis hver
diropi, sem inm kom, og etotoi beint
álitliegt að fara upp. Það varð samt
að gera. Keðjan var benziiuð sam-
am niðri, og við fórum upp, Þor-
valdur vimidmieigiim, en ég hlémeg-
im. Við uirðum að fara alfla ieið upp
í góss — það var kaflllað svo, þar
sem stögin toomu að sdglunmi.
Bfliaktoirnar voru tváskornar, og við
urðum að fara tvær ferðir upp og
náður tifl að koma klófaflnuim í lag.
Við voruim á þeiim aldri, að við lét
um oktour eflcíki alllt fyrir brjósti
brenna, en þegar við vorum búnir
að þessu og komnir ndður, fórum
við nú að ræða um það, að við
sklduim ekikert í þvi, hvernig við
höfðum getað farið helvítis vant-
imn eins og hamm var, ator sýlað-
ur og frosimn. En þetta lánaðist,
og við náðum i höfn á Patrefes-
firði.
Frostið verður ætíð vandaimál
sjóm'amnsimis. Nú er samf búið að
fimna upp tæki til að minntoa þessa
yfiirísum á skipum, og líka er reynt
að smíða þam þanmig, að sem
minnst geti festst á þeim. En eitt
er víst, að það er með því háska-
iegra, sem fyrir getur komið, beg-
ar skip yfirísar mikið.
— Svo fórstu í Stýriimannaskól-
amm?
— Já, þaö v-ar árið 1920. Undir-
búningur mánn fyrir hamn var með
þeim hætti, að ég var einn vetur
mónaðairtima i barnaskóla — hjá
Snorra Sigfússyni, sem bá var að
byrja simm kennaraferil. Veturinm
eftir var ég svo tvo mámuði á uugl-
ingaskófla iijá Snorra. í Stýrimanna-
sfeólainum var ég eimm vetur,
úts'krifaðsj.rt 1921.
I 1 M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ
661