Tíminn Sunnudagsblað - 07.09.1969, Side 9

Úr Hvannhaga i SuSurey, þar sem höfundurinn, Gufflmund-
ur á Brjánslaek, dvaldist um skeiS.
feýfimiá"' :hiötniirón það. Ein sjálfeaglt
Viksri a'ð við tækjnim við fiskinnm,
ef Ivaon ósikiattSi þesis. Ég setitii svo
þiilifams'mótorinn í tgang og verkið
lióíst samstumdiis.
En þá var eins oig baiiinn rank-
alði vilð sér. Hann víkur sér alð
sfcýrimanni og spyr, hver þa'ð hafi
verið, sieim barði Mifckeil.
Stýrimiaiður segir, að það hafi
enigiinin gert, Mikfcel hafi sjáifur
íagt hendiur á annan vólamann, og
h'inin hefði að'eins hrint honum frá
isér, þóitt svo vfdd ifcil, að 'bann dytti.
Hiainin sæi eklkert sáknæmit við það,
þófct pilturinn stjakaði honum frá
sér. Það var finekar óhýrt augna-
íiáð, sem Morteinsen sendi þá verk
stjóra síwum. Sýsl'umaðiur hafði
lefckert' laigt til máianna og nú
hypjuðu þeir sig í land og kvöddiu
hvorki kónig rné klerk.
Fisfeurinn var í pökfcum, svo
það ■ gekk filjótt og vel að taka
hann uim borð. Þetta var á þrjá
uppskipunarbáta, og eftir tvo
kilukkuitíima drógum við upp segl
og héldium út fjöirðinn.
Þótt ég hafi nú hér að framan
l'ýst Pétri Morteinsen sem einræð-
issinnuðum stórbokfca. sem hamm
oig var, þá er það ekki svo að
skiljia, að þetta væri einsdæmi.
Slíkiir mienin voru einihdig til hér á
liandi. Þeir voru svo sem efcki allt
í dýrðinni helduir. Urðu Skipstjór-
ar, hvað þá óhreyttir háse-tar að
standa og sitja eins og þessir
mernrn vildu. Það var ekki dærna-
laúst, að skipstjórar væru engir
auifúsuigestiir, ef þeir komu inn til
að Hosia á lauigardöguim eða hefðu
miibið aif tnoisfisíki ('Stein'bít og lúðu)
í fraimileistimmii. Nei, suimir „reiðar-
amir“ skiptu sér jafnvel af, hvort
kokkarndr notuðu mikið eða l'ítið
af koilum til að sjóða matinn. En
þetta var nú útúrdúr og kemur
ókki þessari söigu við.
III
Við vissurn ekfcert hvert ferð-
iinni var heitið. Töldum við næsta
ólí'kflegt, að lýsið ættii að fara til
Kaupmanmahafmar eða Svíþjóðar.
Við höfðum reymsliuna af snuðri
Engliendiniga í flutningasfcipum,
jafnvel þótt þau væmu efcki á sigl-
ingialeið tiil Norðuirlanda. En okkur
gruimaði, að fiiskuniinn, seim útgerð-
armaðuiriinn lagði svo miklia
álherzilu á að koima með í þessa
tfierð, væni ekkeirit amnað en skálka-
skjól till >að hylijia iweð lýsið.
Ég helid, að loftskeytasamþand
miillli Færeyja og meginilandsins
hiafi ekiki venið komið á þessum
áruan. En frétti'r allar bárust með
sæsímanium, og var það unduir,
hve þær bárust fHjótt út meðal al-
menninigs, tiil dsemis sitríðsfréttir.
En veraianiirnar, eimbum hinar
stærri í hvenri byggð, vo-ru einu
frót'tamiðtararnir. Engin dagblöð
komiu þá út í eyjumium, helduir að-
eins tvö viikublöð í Þórshöfn,
Tinigaknossur og Dimmalætting.
Svo var nýibyirjuð a® koma út í
Tromgiisvági. Föroyatíðindi, ósköp
iíltið blað, sknilfað á færeysku í
þjóðlegum arnda. Timgaknossur var
Ika sknifaður.á færeyshu.
Frétbamiðlunin hjá verzlunum
fór þaninig fram, að fest voru stór
iandaþróf á einhivem vegg búðar-
innar fyrir tfiraman afgreiðslliulbarð-
ið. Staða styrjaldanaðiila var merkt
miefð llitlium piappíinsfámuim, sem
vonu svo færðir tl, ef breytiing
varð á vtglnunni — til dæmis ef
Þjóðvarjiar tóku bong í Fralkk-
landi eða Beflgiíu, þá var þeinra
fáina sbungið niður við þá borg á
landabréfinu. Ég sé enn fyrir mér
kanliana, sam vitanlega héngu allt-
af í söiubúðinmi, þegar ekkent var
að gera, og neyktu gefimn tóbafcs-
rudda og ræddu sbriíðsfróttir eins
oig lærðir hermaðarsérfræðingar.
Margir þeinra voru gamlir togara-
menn af enskum togurum, en
seztir í helgan stein cg hættir sjþ-
fierðum, og silógu um sig með ensk
um glósum: „Jú sí“ og „jú nó“
og þess háttar málblómuim. Þá
man ég líka shellfinigarsvipinn, sem
kom á karlama, þegar Þjóðver.jum
tólkst að reka fleyg í varmir Banda
imanna og sælbja tengt inn í Fnafck-
land. v
Mér er ekki grunílaust um, að
sttríösfrétbinmar á þeim áruim hafi
verið ærið einMiða, enda eðlilegt,
því að aflllar firétltir, sem bárust,
bomiu gegnum England. Það voru
víst fáir Fæmeyimgar, seirn óskuðu
Þjóðverjunn sigurs. Oig þó átti ó-
viild þeirra á Þfjióðverjum eftiir að
imagmast miibið oig náðu hún há-
marfki, þagar Þjóðverjiar skutu nið-
ur fyrir þeim fjöflida fisbisfcipa á svo
T f M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ
681