Tíminn Sunnudagsblað - 07.09.1969, Blaðsíða 15

P. G. WODEHOUSE:
Jón Harailton Potter
tekur sér hvíld
Jón Haimiiiton Potter sitofnandi
og eigandi hims þektota bókaútgáfu
fyrirtæikis, J.H. Potter í New York,
lagði frá sér vélritað handritið,
sem hauin hafði verið að lesa.
Hanm sat í körfustóli úti á gras-
fUlötinnd og virti nú fyrir sér græn-
air fliatirnar og litríto blómabeðin
umihverfiis Skeidingshö'll. Júnísól-
in hieMti geisluim sínum yfÍT um-
hveufdð, oig Potter leið vel. Vatnið
í síkinu glóði einis og bráðið silif-
ur, og Miærinn bar iim af nýslegnu
grasi að vitum hans, dúfurnair
kurruðu í hinurn ævafornu álm-
viðartrjiám aiveg í réttri tónhæð,
og hann hafði etotoi séð Clifford
Gandle síðan við hádegisverðar-
borðið. Potter fanmst því guð á
sínum stað og alt í lagi með heim-
inn.
Potter íhuigaði, lwe mjóu hafði
muinað, að hamm giataði þessu
guiliina tækifæri til að njóta alls
þessa unaðar. Rétt eftir að hann
kom til Engiands hafði hann hitt
frú Wietoham í Penma- og blek-
klúbbnium, og þau höfðu bæði
snætt miðdegisverð í klúbbnum,
og frúin haifði þegar boðið honum
að koma til Stoeldimgs. Honum
hafði fyrst dottið í hug að hafna
þessu heirmboði, því að frúin var
ábeiramdi ráðirík, og því hðlt hann,
að stöðuigar samvistdr við hana
myndd reynasit tauigatoerfi hans of-
viða. Hamin var sem sagt nýbúinn
að jiaifina -sig eftir siiæmit taugaá-
fal'l, og iætonirinm hafði fyrirskip-
að ailigera rú og inæði. Þar að autoi
var frúin skáldsagnaihöfuinduir, og
þvd haiföi sú eðiishvöt, sem blund-
ar í stoaphöfn sérhvers bókaútgef-
anda og heitir sjálfsbjargar-
viðflieitni, vatonað og varað hann
vdð. Hiamn gerði seim sé ráð fyrir,
að tlganigur firúarinnair væri sá að
lesa fyrir hann úr sögum sínum í
Í*ví sikyni að fá hainm til að
gieifa þær út í Aimeríku. Potter
hafði þó þegið boðið, en eingöngu
vegna þess, að hamm dáði mjög allt
fornt og fagurt, og SkeldimgshöU
var frá dögum Túdoranna, og
hainn hafðd etoki iðrað þe'ssarar
ráðaforeytni, etoki einu sinni á með-
an Oldfford Gandle þrumaði yfir
bomum útskýringar sdmar á gildi
gU'lll'siinis sem umdimstöðumyntar, og
þó hafði maðuirimm flutt þessar
tö'iur af fjáligleik og þjáiifiaðri ræðú
miennsku. Er nú Potter hugsaði ril
síðastliðinna átján mánaða, fannst
honuim, að hiann væri í Paradís,
svo miikdil var munurinn á um-
h'verfimu. Honum famnst hann
hafa verið í sjálfu víti, áður en
hann fór til Engknds — víti með
siihiringjandi símatæki og rithöf-
umida, ®em altaf voru að koma og
ónáða hamm. Margir þessara rit-
höfumda voru þar á ofam kon-
uir, og affir áttu það sammerkt að
ásaka hann fyrir að auglýsa ekki
nóg. Og þessi paradís átti meira
að segja síma álfkonu, sem nú
kom í áttima tii Potteirs. Þacta var
grönm og spengileg stúltoa með
fiaiega rautt hár, sem glóðd í sól-
skinimu, hreyfimgar hemmiar fjaður-
miagnaðar og ftrjáQismianmiíegar.
— Góðan daginm, Potber, —
sagði stúflkan.
Útgefaindinn heiisaði stúlkumni
með ljómiaindi brosi. Hún hét Ró-
betra Wietoham og var dóttir hús-
freyjuninair. Húm foafði toomið heim
fyrir tveim dögum, og Potter hafðd
strax getizit veil að hienni, hún var
svo urnig og vimigjarnleg.
— Jæja, jœja, jæja, sagði Potter.
—Verið ekki að rísa á fætur,
hvað eruö þér að lesa? spurði
Bobba Wictofoam og tók upp hamd-
ritið. — Siðfræði sjáflfsmorðingja,
lia-s hún, þetta er svei mér upplífg-
andi, bætti hún við.
Potter hló glaðflega og sagði:
— Þetta virðist sfjáilffsaigt skrýtið
liesmáfl í svona góðu veðri og
þessiu fagra uimlhverfi, en útgeif-
aindi á aldrei fní — mér var semt
þeitita frá fyrirfæki mínu í
New Yorfc til umsagnar. Ég fæ
ekfci einu sinmi frið í fríinu mínu.
Bofoba varð alvarieg á svipinm
og sagðd:
— Það er ýmislegt, sem sjáifs-
rnorð hafa sér til ágætis og afsök-
umair. Ég segi fyrir mig, að ef ég
neyddist til að umgangast Clifford
Gamdle mikið, þá mumdi ég firemja
sjálfsmorð.
Potter brökk við, þegar hamn
heyrði þetta. Honum hafði að vísu
falið vel við þetta barn frá því
hanrn sá þaö fyrst, en hann hafði
aldirei órað fyrir, að þau væru
svona mitolir sáluifélagar — hann
spnrði:
— Felluir yður etoki vel við
Gandle?
— Nei.
— Etoki mér heldur.
— Ég held, að engum líki vel
við hamrn nema mömmu, henni
finnst hann dásamflegur.
— Er það?
— Já.
— Jæja, jæja, sagði Potter.
Bofoba þagði um stund og hugs-
aði sig um — svo sagði hún:
— Þér vitið, að hamn er þing-
niaður.
— Já.
— Og það er talð, að hann eigi
eftir að komast í ríkisstjórnina.
— Já, hamm gaf mér það í sky.i.
— Svona lagað er afieitt fvrir
menn — þeir verða svo merkileg-
ir með sig.
— Það er þó orð aö sönnu.
— Og raupsamir.
— Einmitt eins og út úr mínu
hjarta talað. í okkar mörgu sam-
töluim beifuir hann ávalt ■ alað við
mig eins og ég væri hálfvitj og
sendisveinn í þimigdeildimmi.
— Höfðmð þér mitoið samam við
hianm að sælda, áður en ég kom
heim?
— Mjög mifcið. Þó gerði ég mér
fiar um að forðast hann. Það er
etoki auðvelt að losna við hamn.
Nú hló Potter kindarlega og
sagði:
— Á ég að segja yður dálitið,
sem toom fyrir hérna um daginn?
Þér megið auðvitað ekkj ]áta það
fara lemgra. Eimn morffuninn, þeg-
ar ég var að konia út úr reyk-
herberginu, þá sá ég, að hanm
kom eft-ir gamiginum, svo ég hörf-
aði, ha-'ha, og faldi mig í litl-
uim skáp.
— Það var regMeiga sndðuigt.
— Já, en tl alrar ólufcku, þá
IÍMINN — SUNNUDAGSBLAÐ
687