Tíminn Sunnudagsblað - 07.09.1969, Page 17

steSuan, og þvi viðkvæmari, sean
maðurinn er, því meiri eru óþæg-
iindin. Potter var eins og alidr út-
gefendjur eru, likastur fdðHustreng,
svo hárfínt var tilifinniingaiíif hans,
og nú mfunaði nnimnstu, að hann
fédffi í önigvit — hann fétok fiðr-
img í hársvörðdnn, ínunmui’inn á
honurn stóð galopinm og tærnar á
h'O'numi glenmtU'S't sunduir og læst-
U'St sainau eliins og vdmdspeldi.
— Hijairtans hijartað mitt. . .
sagði Gamd'le.
Potter sikalf og titraði, og bát-
stjaikinm skall niður í vatnið, há-
vaðdnn var edns mikiM og hleypt
hefði verið af vélbyssu, og svo
wrð óiheiffiavæn'lieg þögn. Sdðan
sagði Gamdle, hvassri röddu:
— Er einlhver þarna?
Stondium koma þau augnablik,
®r útgefendur hafia aðeins um
edmm ko®t að velija. Potter reis
hOijóðlega á fætur og mjakaði sér
út að borðstokkn'Uim og stedg út
í vatnið.
— Iíver er þarna?
Potter tök á affiri karimennsku
sinmi og lokaði anunninum, hann
var ne'fmdtega komdnn að því að
reka upp Mijóð. Hamn hefði ekki
trú'að því að óreyndu, að vatnið
væri eins kait og raum bar vitni.
Hanm óð eimis Mijóðlega og hann
gat að hinuim bakkanum, hið eina,
sam færði honurn hugigium á þess-
ari öriaigastundu, var það, að hann
mfontist þess, að húsfreyjan hafði
saigt hionium, að sdkið væri ekki
dýpra en í mitti, en henni hafði
í'áðst að segja honiuim, að á tveim
stöðum voru djúpir hyljir, og því
kom iþað Potter a'lgeriega á óvart,
þegar hann hiemti það siys, sem
Gamdle hafði nýverið beðið forsjón
itnio otfí fl/wíío ofl.1’ ftvj " Z—
»nf awmr «rtrr «zw ' 3t57H M
að jörðdm hrymdi undan fótam
hams, en það var eimmitf sá at-
burður, sem kom fyrir Potter, þeg-
ar hanm var búimm að vaða eins
og sex isikref•
— Ó, uss, sagði Potter.
Gliifford Gandile var Skjótráður
og sk'iilmimgsgóður, og þegar hamn
heyrði ópið og skvampið í vatn-
inu, varð honum þegar ljóst, að
ei'nihver hafði dottið í sikið. Hann
þaut niður að síkinu, harnn sá bát-
inn við bakkann, hann stökk út í
hamn og það gerði Bobba líka.
Gandle þrelf bátstjakann og ýtti
bá'tnum út á vatnið.
— Eruð þér þarna? spurði
Gandie.
— Giubb, sagði Potter.
— Meira til vinstri, ég sé hann,
sagði Bobba.
Gamd'le sveigöi þegar til vdmstri
og var ednimitt að láta stjakann
niður í vatnið, þegar Potter skaut
upp í þriðja simn og sá bátstjak-
amm. Ákefð drukkmandi manma i
háimstrá er svo fræg, að það fyrir-
bæri er fyrdr löngu orðið að rnáls-
hætti, en sem stétt þá eru drukkn-
andi menn ‘hag’Sýnir og affit eins
fúsir til að igripa í báitstjaka, og
það gerði Potter af miklu afii, og
einimitt þá vffidi svo til, að Gandle
righélt í stjakann, en hamn stóðst
ek'kd át'ök Pot'ters, enda mvátti einna
heizt Hikija þessu hel'jartaki vdð
formtegt heimhoð. Andartaki síð-
ar var Gandle kominn ofan í djúp-
ið til Potters.
Bobba náði í bátstjaikamn, sem
fflaut með straumm'um frá bátnum,
og svo fóir húm að horifia niður í
kol'svart dýpið, og þar niðri sá
hún æsilega atburði. Mennirmir
voru búmte að spenna hvor ann-
am glm'utðkum. Þetta minmti
Bobbu á myjyj, ssm húa bafði séð,
þéigar nún tfS! bfCfm W áldrl, og
n\yndim háfði vérið af tveimi ki’ókó-
d'í'l'Um í étfíiogium úti í ámni Hoogh-
ly. Bobba hóf stjakann á loft og
potaði í þessa samantvinnuðu ó-
freskju, og þessi aðgerð bar sam-
stuindis árangur, því að stjakimm
lienti óþyrmitega í maga Gandtes,
Hamm sleppti því samstundis iak-
imu á Potter, sem uppgötvaði, að
hann hafði nú fast undir fótum,
og um sama leyti og Gandle var
skriðinn upp í bátinn, þá var Potí-
er komimm í land og hijóp æpandi
hiei'm að húsiniu.
Þögn ríkti nokikra hríð, þegar
Potter var á brott, Gamdde spýtti
út úr sér síðasta háifpottinum af
vatninu, sern hann hafði sopið, svo
kvað hann upp dóminn:
— Maðurinn hlýtur að vera
brjá'laður,
Að svo mæitu famm hamn dálítáð
meiira vatn, sem hann skiiaði aftur
á ®i nn st að.
— Hann hiýtur að vera snarvit-
laufi, hamm hefur áreiðaniteiga stokk
ið viij'andi út í.
Bobba Wickham starði út í
niyrkrið, og ef skyiggmiið hefði ver-
ið betra, þá hefði félagi hennair
séð á svipmum á henni, að hún
hatfði orðið fyrir snöggri hugljóm-
an eða opinberun.
— Það er engin önnur skýrin.g,
báltordmm var hérna við bakkanm
og maðurinn var komimm út í mitt
síkið, mdg hefur lengi grunað, oð
hanm væri jafnvægislaus. Eimu
sinni fanm ég hamm inmi í skáp,
þar sean hanm hafði faffið sig, þar
var hann í hnipri og með æðis-
gltaanpia í augumuim, og svo er það
þessi íihyglissvipur, sem maður sér
svo oft á amdffiti hams — ég hef
tekið eftir honumi í hvert einasta
sinm, sem ég hef talað við hamm.
Nú tók Bobba tál má'ls, hún tal-
a^TTáigf öl aívarlega, Tiún sag®:
— Vitið þér ekki, hvernig áetatt
er með vesaffimgs Poíter?

„Andartahi íitar var GanrMe fccmmrt ofan I ctiúpið tSi Pclft-rs",
689
TÍMINN - SUNNUDAGSBLAÐ