Tíminn Sunnudagsblað - 07.09.1969, Qupperneq 21

fann tril, þegar hann sá, hvað ma'ð-
uæinn var fölur og þungbúinn, ef
noilijkuir malður hialfði ndklfcru sinni
borið imieð sér, að hann væri kom-
Jmm að því að sQlá bo<tnimm í tiffiver-
mmia, þá var það Jón Hamiltom
Potter. Gandllie var heildur ekki í
mieimu veizlu'sfcapi, emda veiltti hon-
uim efcfci af átita stunda svefni, svo
að Mðan hans væri bærileg, en
Ganidile gerði sér far umi að vera
léttur og iglaður.
— En hvað ve'ðrið er indælt,
eagði hann.
— Já, sagðii Potteir.
— Svona veður hefur vissulega
það í för með sér, að ailir verða
hiamingjusamir og ánægðir.
— Já, sagði Potter efablandinn.
— Hverjum gæti till dæmi's dott
ið í hug að óska þess að hverfa
úr þessum dýrlega heimi?
— Það gerði nú siamt Georg
Philliibert, Alfcasíusitræti 32, sagði
Bobba, hún var byii’juð að lesa
morgunblaðið á ný. Og bætti við:
— Hann var dreginn fyrir lög
og dóm í gær oig ákærður fyrir
að hafa reynt að fremja sjálfs-
miorð.
— E? Hanm hefur vafalaust haft
einhverjar ástæður tl þessa verkn
aðar, sagði Gandle og l'eit ásakandi
é Bobbu, sem hann hafði æt.íð tal-
íð þofckalega greinda af konu að
vera, en nú faminst honum, að
hainin befði oflmieitið bana.
— Ég hef al'direi ridlð, hvers
veigna sá skoðun feomist á fereik,
að sjálfsmorð væru iglæpuir, saigði
Potter, sem virtist nú vafcna af
dvala og miælfti af sannfæringu,
höfundurinn að „Siðfræði sjáifs-
morðinigja“ hafði hatldið vei á penn
anurn, og þess vegima haföi Potter
eiindiregnar sfcoðandr á umiræðuefn-
imiu, emda var sfcapi hams þannig
hiátitað þessia stumdima, að þessi
slfcoðum var eðlileg. Höfundur
mjöig athyigMsvarðnar hófear, sem
ég ætla bráðum að giefa út, heM-
uir því fram, a'ð enigir mema ját-
enidiur eimgyðistrúar telji sjéifls-
morð giœp, bætiti Potter við.
— Já, en, sagði Gandílie.
— Höfiunduiriimn segir emn frem-
ur, að þó að begnimigairiöigim banni
sjáillfsmiorð, þá gdffldi þau lög ekfei
irnnam fciirkjunniar, enda er þetta
bamn hffiægilliegt, því hvaða hegmimig
sflcyflidfl svo sem bræöa þamm, sem
elkfei óttaist diaiuðamm sjálfam'?
— Georg Phálibert var dæmdmr
í fjórtán daga famgeflsi, sagði
Bobba.
— Já, em. . . sagði Gamdle.
— Fornmemm lliitu þetta mái
öðrum augum en nút'ímamenn,
bæði í Maissiffiu og á eyjumni Cos
rétti sjáflfuæ dómarinn eiturbikar
áð þeiim, sem færði gild rök fyrir
því, að hann vildi haifna lífinu, og
það meira að segja á altaianmafæri.
— Já, en. ..
— Gg hvers vegna menn telja
sjálfsmiorð beiguílishátt, fæ ég ekfei
sflcdllð, vissufliega mundi enginn
maður nema mieð járntaugar. . .
Potter þaignaði afllt í eimu, síð-
asta orðið, sem hanm sagði, hafði
mdmmt hamm á nokkuð, aMt í einu
miundi hamn, að hamm haíði gleymt
að taka játrntaugapilluirnar, sem
læfcniriinn hafði svo stranglega
minnt barnn á að taka báfllftíma fyr-
ir hverja máltíð.
— Já, en. . . sagði Gandle og
fcomist ebfci lemgra firekar em áður,
hamn starði með sflseflfimgansviP á
Potter, sem var að bera upp að
vöruim sér ískyggilega, hvítá pil'l'U,
og Gam'dflie sá æðisglampa í augum
mannsimis, og sem banm sat þarna
og horfði á, Sá hamn Potter gl'eypa
pilluna og þar með var þessi hræði
legii verknaður fuflflkomnaður.
— En hvers vegna menn
teflja. . •
Lengra komist Potter ekki, það
var eiiinis og öriögin vœru að banna
homium að lijúka þessari setmimgu,
þvi þegar hér var komið, sa hann
Giaindl'e þrifa sinnepsstiaukinn, rísa
á fætur og æpa eins og vfltfirringur
og hiiaupa tifl hanis míeð æðisglampa
1 auigunum.
Frú Wicfcham kom miður stig-
amm og sigidi til borðstofunnar
eins og galeiða fyrir fullum segl-
um. Henui var öðru vísi farið en
hiinu hieiimilMsfólllfcinu. hún var sem
sagt óvenjullleiga glöð, hún var æ-
tíð ánægð í 'góðu veðri, svo var
hún Mka búin að áifcveða að taka
Potter afisí'ðlis strax að loknuni
morgunverði og leysa úr læðingi
allfllt viijaþirek siitt tiil að snúa ut
úr boinum einhvers feonar óform-
Legam sammdmig um bókaútgáfuma,
hiún ætlaði eítófci að fara frarn á
of mlikið till að byrja með, aðeins
að hanm igæfi út „Eið Aigötu“, „Ast
sterlka manmisdms11, „Karflmemná
þrátt fyrir aflflt“, húm ætlaðd að
frnesta umræðum um hinar skáM-
sögurmar. En ef þessi útgefandi
héfllt, að hamin gæti etið brauð hemn
ar og fcomizt upp með að hundsa
„Eið Aigötu", þá bafðti harnn van-
metið afil það, sem fólst í kulda-
llegum, gráum augum henmar, þeg-
ar húm beittá þeim tii að fcúga
eintök úr dýrarikimu, eims og út-
gdfendur. Vegna þessa sfceamanti-
legu huigflieMnga lék ámægjubros
um varir firúarinnar, þegar hún
fcom inn í borðstofuna, að vísu var
húm ekfci symgjamdi, em þar um
mumaði mjóu. Hún varð hissa, þeg-
ar hún sá, að dóttir hemmar var
eim í stof'unmi.
— Góðam dag, miamma, sagði
Bobha.
— Góðan dag, er Potter búinn
að borða?
Bobba íhuigaði spurninguna og
saigði svo:
— Ég veáit ekki, hivotrt hamn var
búinm, en hanm viirtisit ekíki lamga
í mneira.
— Hvar er hamm?
— Það veit ég eklki.
— Hvenær fór hann?
— Rétt í þessu.
— Ekfei mætti ég bonum.
— Hann fór út urn gluiggann.
Nú hvaxtf gleðisvipurinn aif á-
sjómu frú Witíkhaim og hún spurði:
— En hvers veigma fór hann út
uim iglugigamm?
— Ég beflid, að það hafi verið
vegna þess, að Gamd'le stóð fyrir
dymunum.
— Hvað meinarðu? Hvar er
Giamdfle?
— Ég veit það ekki, miamma,
hamm fór Mfea út urn gl'Uiggann, síð-
ast þegar ég sá þá, þá hlupu þeir
báöir niður stíig'imm. . . Nú varð
Bobba þungbúim á svipimm og bætti
svo við: Æ, mnamma, ég hef verið
að huigsa má'lið, heldurðu að
Gandle mmni raunverul'ega hafa
róandi ábiitf á mig? Mér finnst
hann vera svo uindarllegur og sér-
vitur. _
— Éig sfldl ekki orð af þvi, sem
þú hefur verdð að seigja-
— Jæja, en hamm er umdarieg-
ur. Potter sagði mér, að hann
hef ði Mif rað inn um iglluggann h j á
sér kfliufcfcan tvö í morgun og grett
siig, og rétt í þœsu...
— Gretti hann sig framan í Pott
er?
— Já, miamma, og rétt áðan, þá
var Potter að boirða í miestu mak-
imdum, og þá rak G-amdle allt í
eiinu upp ösflcur og hflijép á haun
— það viair þá, sem Potter stöfck
út um gluggamm og Gandle hopp-
aði út á efitár hionum og elti hann
niður stíiginn, mér fannst Potter
ihflaupa voðamega hart af rosifcnum
T í M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ
693