Tíminn Sunnudagsblað - 28.09.1969, Page 10

Tíminn Sunnudagsblað - 28.09.1969, Page 10
GUNNAR GUNNARSSON: MAGNÚS „Þanftu noklkuð að sprenigja?“ Við sátum saman við borð á kaffihúsi, tveir gaaniir skólafélag ar. Það voru ful fimim ár síðan við höfðum sést, og reyndar aidrei ver- ið neinir eigini'egir félagar. En svo verður oft með gamla skólabræð ur, að sameiginiegar minimingar frá iiðnum némsárum færa þá nær hver öðrum. Ég bafði séð Magnús á götu, kall- aði á hann, og við settumst inn á næsta kaffihús. Ég virti hiann fyrir mér á meðan við sötruöuim úr boll unum. Stór maður, dökkhærður, farinn að safna stovapi og kominn með andlit hins saimvizkusama starfsmanns. Ég aat og horfði út í loftið og hiiuistaði á hann mala um gömuil praklkarastrik frá því á skólaárun- uim, og mér súrnaði í augum af tótoaiksreyiknum, sem hann púaði út yfir boiðið. Og al'lt í einu varð é-g viar við að Mangi haliaði sér fram á borðið, hann horfði niður á borð piötuna, klióraði í fiitublett með vísifingiri, lteit upp og hvessti á mig augun, sagði næstum glettnislega: „Þarftu noklkuð að sprengja?“ Ég hló: „Hvað ætti ég að sprengja?“ „Ég er með sprenigju, jú, hérna í tlöskunni. Viitu sjá?“ Hann fór að leita í tösikuinni. „Hvað drengur, ertu með spremgju í töskunni?“ Hann hiætti að róta í tösikunni, hall- aði sér aftur í sætinu, tók upp pípu sína, tróð í hana fuimiliaus og sagði, þegar hann hafði fengið eid í tótoakið: „Hiustaðu nú vel kunn inigi, því nú slkaltu fá að heyra öögú“: Ég eir kivœnitur maðuir. Við gift- um oklkiur Síðast liðið vor, en ári éðuir haifði ég sótt um ítoúð í eimni aif þessum íbúðarbl'oik'kum sem þeir haifa hróflað upp fyrir utan bæ á nokkrum miánuðum. Ég fékk ítoúðina nú í toaust og við flúttsm inn hið 'snanasta og vorium ákaf leigla haminígjusöm, Sennilega hef- ur svio einnig verið um flesta aðra itoúa þessa f jöltoýlisihúss, mér skyld ist að í þessi giimöM væri hópað samain umgu fóiki og tekjurýni, mienn skráðu siig á biðlista og síð an var vinzað úr uimisókmunum. Og bvað um það, við vorum á- nægð, það er víst efcki aágengt að nýgift fólk fái svo auðveldlega færi á að eignast eigin íverustað. En, þó við værum ánægð fyrst í stað, þá leið ekki á lönigu unz mér fór að Mða illa. Það hljómar eftoust hjákátHe'gia, en mér fannst einihvern veginn að ég væri — eins og að hverfa. Þessi tilfinning var jú aðeins sj'álifum mér að kenna og ég reyndi mjög að sporna við henmi, en samt fór svo að ég tók í stöðugt ríkara mæli að skynja þetta fjöltoýllislhús, -þessar blokkir, sem eins koniar krumiu sem hægt og hægt lokaðist um o'kkiur, hvelfd ist um ofckur sem einhver ógn- þrungin örilög. Já, ég get naumast lýst þessu, tifinningin tók einung is að gerja innan í mér oig hafði reyndar lengi verið að magnast allt fram til þess, er undarieigur at- burður varð til þess að beina at burðarásinni inn á furðulega braut. Það bar þannig tl eitt síðkvöid ið, er ég kom heim frá vinnu, en ég er keninari eins og þú veizt. Við höfðum verið nokkrir sam- kennarar að dunda við aufcastörf á kennarastofunni, og einn okkar veitti rífiieiga af brenmivíni, sem hann hafði meðferðis. Við unduim þvi yifir veiigumum fraim eftir kvöld inu. É'g fór svo heim á leið mieð strætisvagmnum, og fór út úr hon um eins og ég er vanur við horn- ið, og gekk állleiðis að húsinu þar sem ég toý. Það var myrikur, svartaimyrk- ur og úuimtounigur. Einungi'S dauf sfcíman flriá götuljósunum lýsti upp fioruiga 'götunia oig óifrágemgna eins og tíðuim ©r í nýjum ítoúðariiverf utm. Þó tók óg efltir mianmi, sem gekk nokkurn spöl á undan mér. Og miér fannst strax að ég væri að hontfa á sj'álfan mig aftan frá. Mér virtist hianin hiaida eirns sfcjalatöskiu undir vinistri hamdilegginum, hann var í sams toonar fnakka, og kjag- aði 'állútur áifram í forinmi, rétt eins og ég á vanda tii. Reyndar var dimimt þetlta kvölid, en þó fannst mór ég skynja manninn svo greini lega, og því fastar sam ég honfði á hann, þvi meir Mktist bann sjálf- um mér. En þá fyrst fór mér að verða ó- rótt, er ég sá haon stikaði mákvæm lega sama stíginn og ég var vanur, kl'ofaði eiftir 'gö'nigubrúnni yfir raf veitusku'rðinn og hðlt á undan mér upp að því húsimu, sem ég bý í. Og hann gekk rakleitt að inngangi númier þrjú, em það er minn inn- gangur. Ég næstuim dró hann uppi, en lét hann fara inn á undan mér, og þegar hann gekfc upp stigana varð ég alvariiega hræddur. Hann gekk upp, rétt eins og hann væri þarna ölu kunnugur, og þó þótt ist ég vita að hann byggi ek'ki þarna, því óg þelkkti orðið ala, sem urn ganginm fara, en þennan rnann hafði ég aMrei séð. Ég fet- aði stigann í humátt á ef'tir hon urn, og þegar hann tók í húninn á mimni eigin burð, sneri og gekk inm, hljóp ég til og ætilaði að grípa í þennan mann, sem ég næstum héit að væri ég sjálfuT. En hann var toúinn að Itoka. Þá itæddilst ég að dyrumum og hlu'staði eftir hljóði úr minni eigin ílbúð. Og í fyrstu héilt ég að konan mín ætti sér ettiskhuiga, og ég herti upp bugann, og huigðist standa þau að 'gilæpmuim. Éig Musitaði við hurðina af öllum iiifs og sál'arkrö'ft um, og hvað heldurðu? Þeissi ná- ungi var sfoo emiginn elskhugi. Hann var ég sjálfuir. Já. Rétt eins oig þú hei'diur nú að óg sé, þá 754 T í M I N N SUNNUDAGSBLAÐ

x

Tíminn Sunnudagsblað

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Tíminn Sunnudagsblað
https://timarit.is/publication/301

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.