Tíminn Sunnudagsblað - 28.09.1969, Síða 10

GUNNAR GUNNARSSON:
MAGNÚS
„Þanftu noklkuð að sprenigja?“
Við sátum saman við borð á
kaffihúsi, tveir gaaniir skólafélag
ar. Það voru ful fimim ár síðan við
höfðum sést, og reyndar aidrei ver-
ið neinir eigini'egir félagar. En svo
verður oft með gamla skólabræð
ur, að sameiginiegar minimingar frá
iiðnum némsárum færa þá nær
hver öðrum.
Ég bafði séð Magnús á götu, kall-
aði á hann, og við settumst inn á
næsta kaffihús. Ég virti hiann fyrir
mér á meðan við sötruöuim úr boll
unum. Stór maður, dökkhærður,
farinn að safna stovapi og kominn
með andlit hins saimvizkusama
starfsmanns.
Ég aat og horfði út í loftið og
hiiuistaði á hann mala um gömuil
praklkarastrik frá því á skólaárun-
uim, og mér súrnaði í augum af
tótoaiksreyiknum, sem hann púaði út
yfir boiðið. Og al'lt í einu varð é-g
viar við að Mangi haliaði sér fram
á borðið, hann horfði niður á borð
piötuna, klióraði í fiitublett með
vísifingiri, lteit upp og hvessti á mig
augun, sagði næstum glettnislega:
„Þarftu noklkuð að sprengja?“ Ég
hló: „Hvað ætti ég að sprengja?“
„Ég er með sprenigju, jú, hérna í
tlöskunni. Viitu sjá?“ Hann fór að
leita í tösikuinni. „Hvað drengur,
ertu með spremgju í töskunni?“
Hann hiætti að róta í tösikunni, hall-
aði sér aftur í sætinu, tók upp
pípu sína, tróð í hana fuimiliaus og
sagði, þegar hann hafði fengið eid
í tótoakið: „Hiustaðu nú vel kunn
inigi, því nú slkaltu fá að heyra
öögú“:
Ég eir kivœnitur maðuir. Við gift-
um oklkiur Síðast liðið vor, en ári
éðuir haifði ég sótt um ítoúð í eimni
aif þessum íbúðarbl'oik'kum sem
þeir haifa hróflað upp fyrir utan
bæ á nokkrum miánuðum. Ég fékk
ítoúðina nú í toaust og við flúttsm
inn hið 'snanasta og vorium ákaf
leigla haminígjusöm, Sennilega hef-
ur svio einnig verið um flesta aðra
itoúa þessa f jöltoýlisihúss, mér skyld
ist að í þessi giimöM væri hópað
samain umgu fóiki og tekjurýni,
mienn skráðu siig á biðlista og síð
an var vinzað úr uimisókmunum.
Og bvað um það, við vorum á-
nægð, það er víst efcki aágengt að
nýgift fólk fái svo auðveldlega
færi á að eignast eigin íverustað.
En, þó við værum ánægð fyrst
í stað, þá leið ekki á lönigu unz
mér fór að Mða illa. Það hljómar
eftoust hjákátHe'gia, en mér fannst
einihvern veginn að ég væri —
eins og að hverfa. Þessi tilfinning
var jú aðeins sj'álifum mér að kenna
og ég reyndi mjög að sporna við
henmi, en samt fór svo að ég tók
í stöðugt ríkara mæli að skynja
þetta fjöltoýllislhús, -þessar blokkir,
sem eins koniar krumiu sem hægt
og hægt lokaðist um o'kkiur, hvelfd
ist um ofckur sem einhver ógn-
þrungin örilög. Já, ég get naumast
lýst þessu, tifinningin tók einung
is að gerja innan í mér oig hafði
reyndar lengi verið að magnast allt
fram til þess, er undarieigur at-
burður varð til þess að beina at
burðarásinni inn á furðulega braut.
Það bar þannig tl eitt síðkvöid
ið, er ég kom heim frá vinnu, en
ég er keninari eins og þú veizt.
Við höfðum verið nokkrir sam-
kennarar að dunda við aufcastörf
á kennarastofunni, og einn okkar
veitti rífiieiga af brenmivíni, sem
hann hafði meðferðis. Við unduim
þvi yifir veiigumum fraim eftir kvöld
inu.
É'g fór svo heim á leið mieð
strætisvagmnum, og fór út úr hon
um eins og ég er vanur við horn-
ið, og gekk állleiðis að húsinu þar
sem ég toý.
Það var myrikur, svartaimyrk-
ur og úuimtounigur. Einungi'S dauf
sfcíman flriá götuljósunum lýsti upp
fioruiga 'götunia oig óifrágemgna eins
og tíðuim ©r í nýjum ítoúðariiverf
utm.
Þó tók óg efltir mianmi, sem gekk
nokkurn spöl á undan mér. Og
miér fannst strax að ég væri að
hontfa á sj'álfan mig aftan frá. Mér
virtist hianin hiaida eirns sfcjalatöskiu
undir vinistri hamdilegginum, hann
var í sams toonar fnakka, og kjag-
aði 'állútur áifram í forinmi, rétt eins
og ég á vanda tii. Reyndar var
dimimt þetlta kvölid, en þó fannst
mór ég skynja manninn svo greini
lega, og því fastar sam ég honfði
á hann, þvi meir Mktist bann sjálf-
um mér.
En þá fyrst fór mér að verða ó-
rótt, er ég sá haon stikaði mákvæm
lega sama stíginn og ég var vanur,
kl'ofaði eiftir 'gö'nigubrúnni yfir raf
veitusku'rðinn og hðlt á undan mér
upp að því húsimu, sem ég bý í.
Og hann gekk rakleitt að inngangi
númier þrjú, em það er minn inn-
gangur.
Ég næstuim dró hann uppi, en
lét hann fara inn á undan mér,
og þegar hann gekfc upp stigana
varð ég alvariiega hræddur. Hann
gekk upp, rétt eins og hann væri
þarna ölu kunnugur, og þó þótt
ist ég vita að hann byggi ek'ki
þarna, því óg þelkkti orðið ala,
sem urn ganginm fara, en þennan
rnann hafði ég aMrei séð. Ég fet-
aði stigann í humátt á ef'tir hon
urn, og þegar hann tók í húninn
á mimni eigin burð, sneri og gekk
inm, hljóp ég til og ætilaði að grípa
í þennan mann, sem ég næstum
héit að væri ég sjálfuT.
En hann var toúinn að Itoka.
Þá itæddilst ég að dyrumum og
hlu'staði eftir hljóði úr minni eigin
ílbúð.
Og í fyrstu héilt ég að konan
mín ætti sér ettiskhuiga, og ég herti
upp bugann, og huigðist standa
þau að 'gilæpmuim. Éig Musitaði við
hurðina af öllum iiifs og sál'arkrö'ft
um, og hvað heldurðu? Þeissi ná-
ungi var sfoo emiginn elskhugi.
Hann var ég sjálfuir. Já. Rétt eins
oig þú hei'diur nú að óg sé, þá
754
T í M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ