Tíminn Sunnudagsblað - 23.11.1969, Qupperneq 19

Smásaga eftir Friðjón Stefánsson
Hr dagbók stúlku
Ég er með öllu lömuð á neðri
hluta líkamans, hef verið það frá
því ég fæddist og verð það sjálf-
sagt alltaf. Og í dag er 24. afmæl-
isdagurinn minn.
Allir segja, að það sé stórkost-
legt, hve vel ég sætti mig við hlut-
skipti mitt. Ég ætti að vera hreyk-
in af því. Ef til vill er ég það,
ég geri mér ekki fulla grein fyrir
því. En það gæti bent til þess, að
ég ímynda mér, að einmitt vegna
þess, að ég er lömuð og get ekki
fært mig um foldina öðru vísi en
í hjólastólnum mínum, þá hugsi
ég meira og skilji lífið jafnvel bet
ur en fólkið, sem ég umgengst.
Sjálfsagt finnst ykkur þetta ó-
fyrirgefanlegur hroki, heimsku-
legt sjálfsálit, og þið munuð brosa
að mér — meðaumkunarbrosi. Ég
aetla ekki heldur að segja þetta
við ykkur, heldur ætla ég aðeins
að skrifa það í dagbókina mína,
þar sem ég reyni endrum og eins
að festa ýmislegt á blað. Og eng-
inn fær að gægjast í hana, ég
læsi henni með lykli.
Oft finnst mér, að fólkið ætlist
blátt áfram til þess, að ég vor-
kenni sjálfri mér. Ékki af illum
hvötum, held ég. Nei, nei. Það skil-
ur bara ekki, hvers vegna í ósköp
unum ég vorkenni ekki sjálfri
mér, af því að ég er lömuð fyrir
neðan mitti og get ekki einu sinni
gengið, og ekki neitt, vegna löm-
unarinnar. Mig hljóti að taka það
ákaflega sárt að vera svona eins og
ég er og öðru vísi en allir aðrir.
Áreiðanlega viðurkenna allir, að
öfund sé ógeðfelld kennd. En
skyldu menn gera sér ljóst, hve
munurinn á því að vorkenna sjálf-
um sér og öfunda aðra er oft lít-
Ml?
Systir mín er heilbrigð og fall-
eg stúlka og þar að auki talin ein-
stakt piltagull. Hún hefur verið að
læra leiklist og sögð hafa allgóða
hæfileika. Svo syngur hún líka
fremur laglega. En hvers vegna er
hún annað veifið í leiðu skapi? Það
er ekki sjáanlegt, að neitt eigi að
ama að henni. Hún, sem er heil-
brigð í alla staði, falleg og vel
menntuð og eftirsótt af piltunum,
sem mér skilst, að heilbrigðum
stúlkum sé mikils virði. Og samt
leiðist henni. Furðulegt. Ég hef
stundum spurt sjálfa mig, hvort
henni muni leiðast fremur en mér
— eða siður en mér. Ég veit það
ekki, og lMega veit það enginn,
því að hver er sá, er mælt geti,
hverjum leiðist mest eða hverjum
líður bezt?
Við eigum einn bróður. Iiann
hefur einnig hlotið ágæta mennt-
un, bæði hér heima og erlendis, og
hann er ungur, glæsilegur maður.
Samt er langur vegur frá, að hann
búi við varanlega ánægju. Sér í
lagi virðist honum oft ekki líða
vel á morgnana og framan af degi.
Hann er nefnilega talsvert drykk-
felldur. En á kvöldin eða síðari
hluta dagsins, þegar hann hefur
fengið sér nokkur staup, þá glaðn-
ar yfir honum. Virðist næstum
eins og ánægju stafi úr augum
hans. Eða er það ekki ánægja? Ég
veit það ekki. En það flögrar að
mér, að viljandi eða óviljandi leggi
hann á sig vanlíðan tii þess að
geta liðið betur í annan tíma. En
því verður ekki neitað, að hann
sljóvgast andlega eftir því sem vín-
neyzla hans færist í aukana. Það
er talað um það í fjölskyldunni,
að þetta sé leiðinlegt, jaínvel
vandamál. Einu sinni minntist ég
á það við hann. Og hann svaraði
kaldranaiega eins og hann á stund-
um til nú á síðustu árum: Mig
skortir öll rök fyrir þvi að það sé
betra að vera skýr í hugsun held-
ur en sljór.
Móðir mín er mér góð eins og
raunar systkini mín eru oftast. En
ég hef ekki mjög mikið af henni
að segja. Hún er ekkja og ennþá
tiltölulega ung, aðeins lítið eitt vf-
ir fertugt.
Aumingja mamma. Að sjálf-
sögðu dæmi ég hana e kki. Ég
myndi ekki gera það, þótt hún
væri mér alóskyld manneskja. Ég
held nefnilega — nei, ég veit, að
við eigum ekki að dæma aðra. En
hún mamma mín er mikið fyrir
karlmenn og svolítið fjöllyud í
ástamálum. Af þessu leiða stund-
um óþægindi. Og ég veit, að það
kemur fyrir, að hún rnamma mín
á bágt. En væntanlega veita som-
skipti hennar við karlmenn einn-
ig ánægjustundum inn í líf henn-
ar.
Systir mín er að mörgu leyti
lík henni. Hún er líka oft með
karlmönnum, enda sækjast þeir
mikið eftir félagsskap hennar. En
eins og ég hef áður skrifað í dag-
bókina mína, þá er hún stundum
í leiðu skapi. Mér býður i grun,
TtMINN - SUNNUDAGSBLAÐ
955